20plus club (1)

เสารถไฟฟ้าเป็นสัญลักษณ์ยุค 2000s
รูปนี้ถ่ายไปที่ถนนราชดำริ ช่วงที่กำลังสร้างสถานีรถไฟฟ้า ปี พ.ศ. 2541

ฝรั่งที่ย้ายมาจากประเทศบ้านเกิด บินมาปักหลักที่เมืองไทย ยาวเกินกว่า 20 ปี อย่างผม

น่าจะรับรางวัล long-stayer's award

โดยเฉพาะพวกขยันขันแข็ง ที่สร้างตัวด้วยมือเปล่า

อาจจะมีเจ้านายไทยจ้างมาทำงาน แต่ไม่มีต้นทุนนอกจากเรี่ยวแรงตัวเอง

วันที่มาถึง อาจจะยังไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีที่พัก มีแต่ความหวังว่า
คงจะเจออนาคตสดใส

ผมเป็นหนึ่งคนในกลุ่มนั้น

ย้ายจาก New Zealand มาตั้ง 23ปี ที่แล้ว
แต่ยังรอรับรับรางวัลที่น่าจะเรียกว่า 20-plus club award อยู่เลย

ใครจะจัดให้

-
ผมชอบจะดูดซึมซับวิถีแห่งชีวิตของชาวไทยจนถ้าเราต้องกลับไปที่โน่นแล้ว
เราคงจะปรับตัวเองเข้ากับคนที่บ้านเกิดยาก

ช่วงเวลานานนี้ที่ผมอาศัยอยู่ที่ไทย  ตัวเราเอง
และประเทศบ้านเราดันมีการเปลี่ยนแปลงเยอะ จนแทบจำหน้ากันไม่ได้แล้ว

เจอฝรั่งหน้าใหม่ๆ ที่เพิ่งย้ายมาพักที่นี่ เราจะคุยกันรู้เรื่องมั้ย

เรายืนอยู่ในจุดที่ต่างกัน

เค้าเริ่มเดินทางของเค้า หลังออกจากบ้านอีกไม่นาน

แต่ผมเหยียบย่างเข้าพื้นแผ่นดินไทยก้าวแรกมาเนินนานมากแล้ว และไม่ค่อยอยากนึกถึงอดีต

ฝรั่งหน้าใหม่นั้น คงมีทั้งครอบครัว ญาติ และเพื่อน รออยู่เพื่อที่จะกลับไปที่นั้น

เค้าต้องถามตัวเอง ว่ายอมใจทิ้งสละทุกอย่างมั้ย เพื่อจะสร้างตัวที่อื่นไหม

และถ้าไม่อยากโยนทิ้งทั้งหมด จะเลือกเก็บส่วนไหนที่ดีเอาไว้

เพราะยิ่งอยู่ห่างจากบ้านนานๆ
ความผูกพันของเราที่มีต่อประเทศบ้านเกิดจะยิงจืดจางลงไปเรื่อยๆตามกาลเวลา

อดีตของฝรั่งหน้าใหม่ๆนั้น ส่วนใหญ่จะยังติตอยู่ในใจของเขานั้นเอง

เค้ายังไม่ได้ขุดรากฐานมาปลูกถ่ายที่ไทยทั้งหมดหรอก

เค้าอาจจะรู้สึกลังเลใจ จะทุ่มเทใจกับชีวิตนี้ไหม หรือไม่

ร่างกายเค้าอาจจะอยู่กับเราจริงแต่ใจคงยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก

ถ้าไม่อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่จริง คือสร้างตัวจากจุดศูนย์ อย่างที่พวกเราเคยทำ

เค้าอาจจะเลือกกลับบ้านเกิดไปก่อน

อนาคตของเค้าจะรุ่งเรืองมากกว่าถ้าเค้ายังอยู่กับครอบครัว วัฒนธรรม
และลีลาชีวิตที่เค้ารู้จักและเข้าใจมั้ง

ส่วนพวกเราที่เป็นสมาชิก club 20-plus นั้น

ยิ่งห่างจากประเทศบ้านเกิด ก็ยิ่งรู้สึกว่า
เราทิ้งอดีตของเราที่บ้านเก่าเรียบร้อยแล้ว
และไม่ยากกลับไปรื้อร่องรอยของมันด้วย

เราเลือกลงทุนทุกอย่าง ทั้งแรงกายและแรงใจ ที่นี่

ถ้ากลับไปที่บ้านเก่า อย่างน้อยเราจะต้องเริ่มต้นใหม่ อายุเริ่มแก่ขึ้นซะแล้วด้วยสิ จะยังไหวมั้ยละ

เราต้องเตือนใจคนใหม่ๆไว้ก่อนอย่างนี้

ถ้าไม่กลับไปหาครอบครัว ญาติๆ หรือเพื่อนเก่า บ่อยๆ
สักวันเราจะรู้สึกห่างเหินกันแน่นอน

ความจำจะเลือนลางและความรู้สึกที่ดีจะหายไปจนกระทั่งเราจะเกิดขี้เกียจไม่อยากขึ้นเครื่องแล้ว

เอาไหม ขอบอกอีกด้วย

ถ้าประเทศเราเปลี่ยนแปลง เราต้องเปลี่ยนตามไปด้วยถูกมั้ย

แต่ถ้า 'ประเทศของเรา' กลายเป็นประเทศไทยแทนประเทศบ้านจริง ละก็

เราต้องทำตัวเหมือนกิ่งก่าที่เปลี่ยนสีไปตามพื้นที่ ที่มันอาศัยอยู่เหมือนกันนั้นเอง

พื้นที่ประเทศไทยหรือพื้นที่ประเทศบ้านเกิดยังไงก็ยังเป็นพื้นที่ที่พักอาศัยได้อยู่ดี

คือในฐานะตัวเราถือว่าเมืองไทยกลายเป็นบ้านใหม่ของเราเสียแล้ว
เราต้องยอมให้ประสบการณ์ที่เราเจอกันที่นี่ หล่อหลอมตัวเราเป็นหลัก
ถ้าตั้งใจรักเมืองไทยจริงๆ

เหมือนคนที่เปลี่ยนแปลงความภักดีต่อประเทศเลย

พอถึงวันนั้น เราจะมีเหลือต่อประเทศบ้านเกิดแค่ความทรงจำหรือว่าญาติๆ ที่ยังไม่ลืมตัวเราไป

ส่วนฝรั่งหน้าใหม่นั้น เราคงเข้าใจเค้าในระดับหนึ่ง

ที่ว่า ถ้าเราให้เค้าบอกเล่าว่า ชีวิตที่ประเทศบ้านเกิดของเรา
เปลี่ยนไปยังไงในช่วงเวลา 23 ปีนี้ที่เราไม่อยู่

เค้าคงพูดไม่ออก

เช่นเดียวกับผม

ถ้าเค้าถามว่าชีวิตในเมืองไทยของเราเป็นยังไงเราคงต้องคิดยาว จะเริ่มต้นยังไงดีเนอะ

เพราะเราและประเทศไทยของเราต่างเปลี่ยนแปลงไปเยอะมากตั้งแต่มาเมื่อ 23 ปีที่แล้ว

ไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวเจ็บคอ

-
ฝรั่งที่เป็นสมาชิก 20-plus club เลือกปักหลักเมืองไทยด้วยเหตุผลหลากหลาย

บ้างก็หยากหนีสภาพอากาศมืดมนที่ประเทศบ้านเกิดเค้า มาที่ไทยซึ่งแดดออกแรงเกือบทั้งวัน

เช่นชาวอังกฤษที่ชอบบ่นว่าที่บ้านเกิดฝนตกไม่หยุด

บ้างก็ไม่มีงานทำที่ประเทศบ้านเกิด หรือมาเที่ยวไทยแต่ดันไปทำ ผู้หญิงไทย
ท้องและอยากรับผิดชอบ

เลยย้ายมาที่นี่สร้างครอบครัวกัน

ส๋วนผม ผมหนีทั้งแฟนเก่าที่นอกใจ ครอบครัวที่ชอบเสือกเรื่องส่วนตัว
และงานที่ผมทำไปแล้วที่ประเทศบ้านเกิดหลายปีจนเบื่อ

now, see here

Catching up

ดูเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลยเป็นเวลา 6 เดือนแล้วแต่ไม่ใช่

หลังจากโพสต์ที่แล้วเราดันไปติดโควิดมา ไม่ค่อยได้ออกจากบ้านนอกจากว่าไปหาหมอ

ติดโควิดเองไม่มีอะไรมาก

มาถึงวันที่ 4 พอตรวจ Covid-19 ด้วย ATK อีกที ทั้งผมกับแฟนผลเป็นลบแล้ว

แต่ในส่วนของ อาการ long Covid ล่ะ

ในเคสผมเป็นอาการหลอดลมอักเสบเรื้อรัง และไหล่หลุด (อาการแปลกๆที่เกิดจากการไอบ่อย)

เราต้องสู้กับมันเป็นสามเดือน

เราใช้เวลานี้ อัปเดต ปรับ แล้วก็เรียบเรียงโพสต์เก่า ดังต่อไปนี้

บางโพสต์ขยายความยาวเป็นสองเท่าเลย อิอิ

Save my plastic bags!

คลังถุงพลาสติกเก็บไว้ที่บ้าน

 กลับมาที่ กทม นี้เราโชคดี ผู้บริโภคยังมีทางเลือกเอา

จะใช้ถุงพลาสติกหรือไม่ใช้ แล้วแต่จะชอบ

ที่บ้านเรา ผมกักตุนและสะสมถุงพลาสติกไว้เยอะมากเหมือนคนบ้า

เก็บไว้ในถังพลาสติกเป็นกล่องใหญ่ เพราะไม่แน่ สักวันแนวคิด anti-bags

ของ first world eco-fascists ที่ ตปทนั้น

อาจจะแผ่กระจายมาถึงฝั่งชายแดนไทยด้วยก็ได้

อีนกส่องคน

อีนกเอ๋ย มาเยี่ยมเราทำไม

อีนกเป็นตัวละครที่รับบทเป็น guilty conscience โดยเสียงไพเราะตามธรรมชาติของมัน
คือ'คุคุคุคุคุคุคาคาคาคา'
...จะกลายเป็นเสียง
'น้อง น้อง น้องๆ' แทน
เสียงเจี๊ยวจ๊าว พูดพล่ามไม่หยุด
เราอาจจะดูไม่เห็นอกเห็นใจเค้า
แต่ช่างมัน เราต้องเอาตัวรอดไปก่อน

จ๊อกกิ้งเพื่อเจ็บ

วิ่งบนที่ลาด เจ็บหน่อย

อ๋อ เป็นพวกนี้ไง จ็อกกิ้งเพื่อเจ็บ

ผมไม่เคยขยันขนาดนี้ เวลาไปจ็อกกิ้งเลย

วิ่งช้าๆเบาๆ ก็พอแล้ว ไม่อยากเสี่ยงจนกล้ามเนื้อฉีก

ป๊อป ซอยอมร 

น้องป๊อป, ดา

ที่โน่น ผมมารู้ทีหลังว่า

ป็อปเล่นยาจนน็อค

พวกพี่โหดๆ เค้าถือโกาสนี้ ไปแกล้งตัวเค้า แต่เล่นแรงจนเกินไป จนน้องเสียชีวิต

เค้าแกล้งป็อปแบบทารุณ ๆ ในเชิงรับน้องอย่างที่เป็นข่าวดังๆในไทย เกือบทุกปี

เค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น แต่เล่นประหมาทโดยไม่นึกถึงความปลอดภัยหรือให้เกียรติแก่ร่างกายป๊อปเลย

อดีตวงเหล้า

อดีตวงกินเหล้า

ตอนแรกผมไม่ได้เอ๊ะใจในความมุ่งหมายของป้าเล็กที่พยายามดึงให้เราเป็นพ่อแบบนี้
แต่จุดประสงค์จริงๆก็เริมปรากฏชัดเมื่อป้าเล็กออกตัวชวนผมมานั่งร่วมกินกับวงนี้บ่อยขึ้น
'ไมเคิลมาทุกคืนนะ น้องดรีมอยากเจอ' เค้าว่าอย่างนี้
น้องดรีมไม่อยากเจอหรอก เค้ายังเป็นวัยรุ่นแล้วตอนนั้นก็คบกับแฟน
งานของเค้าก็ยุ่งอีก เราต่างคนไม่มีเวลาให้กันและกัน
แต่เค้าตกลงว่าจะรับผมเป็นพ่อ เพราะป้าเล็กแอบขอร้องเค้าก่อนที่ผมมา
ป้าเล็กรู้เลยว่าถ้าผมมานั่งกินเหล้าบ่อย วงจะไม่มีวันขาดแคลนเหล้า เพราะผมมีตังค์

เต่า v คน

Oliver Riddell อายุ 3 ขวบเล่นกับเต่าชื่อ Peter

เต่าของลุงโอลิเวอร์ อายุเยอะจริงๆเปรียบได้เป็นทหารผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่ 1!เลยที่เดียว

หลังจากเขียนโพส์ตเสร็จแล้วเรียบร้อย เราดันไปเจอข่าวนี้ ที่เกี่ยวกับ

Peter ชื่อเต่าสัตว์เลี้ยงของลุงโอนั้นเอง

เรื่องราวชีวิตเต่า Peter กลายเป็นหนังสือเด็กไปแล้ว (โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน)

Lucky pick

The lucky pick

เมื่อสายตาผมหมดพลังไป เราต้องพึ่งพาอาศัยสายตาของแฟนแทน

อย่างที่เราไปตอนไปทำตัว pick หาย จริงมั้ย

แต่ความรักที่เรามีให้กันเป็นยังนี้ด้วยรืเปล่า

คือมีจำนวนจำกัดมั้ย

หรือความรักอาจจะต่างกันออกไป

เช่นตราบใดที่เรายังมีใจให้กัน

เอาใจใส่ และเทคแคร์กันดีพอ

ความรักไม่ต้องลดลงต่อการผ่านเวลาก็ได้

ไม่เหมือนพลังสายตาหรือปริมาณน้ำในแก้ว

เดินเข้าซอยหาที่แอบขี้

เอาใช้ใบไม้เป็นกระดาษ?

ผมคิดในใจว่า  เพื่อนบ้านที่เห็นเราเดินตามซอย คงไม่สงสัยอะไร

เดินไปพลางก็ถ่ายรูปไป ก็เป็นเรื่องธรรมดา

บ้านในรูปแปะข้างบนตกเป็นเป้าหมายอันดับแรกที่เราจับตาดู

ผมเดินอ้อมไปหลายรอบแต่ไม่เจอที่ให้แอบทำภาระกิจเลย ที่ที่เราคิดว่าน่าะจะเหมาะรับของขวัญของเรา

A criminal past

A Kiwi jail cell

น้องน่าสงสาร น้องไม่ใช่คนเลวอย่างที่สังคมชอบคิด

ผมชอบขอดูถุงปัสสาวะที่ติดขาเค้าเล่นๆ น้องจะได้ชินกับมัน และยอมรับสภาพตัวเองได้

ไม่ต้องรู้สึกอับอายแล้วเพราะหมอบอกว่า

เค้าต้องอยู่กับข้อบกพร่องนี้ที่ได้รับจากการบาดเจ็บนั้นตลอดชีวิต

รักษาให้หายไม่ได้อีกแล้ว

ตอนนั้นน้องโสด ผมหวังว่า สักวันจะได้เจอกับผู้หญิงที่เข้าใจและรักเค้าได้

และเรียกเค้ากลับมาให้เป็นคนดีได้จนสำเร็จ

เถ้ากระดูกเดินทางไกล (13, final)

น้องชายเรากับอาดีดเมียโทนี่

 สำหรับ นาย Stewart ผู้ที่กระทำผิดต่อน้องชายเรา
ทางศาลเห็นด้วยว่า นาย Stewart ทำร้ายกับเด็ก 7 คนทั้งหมดรวมถึงน้องเราด้วย ตามที่อัยการฟ้อง
แต่เนื่องจากว่า ชาวบ้านแถวบ้านเค้า ดันไปยุ่งกับคดี นาย Stewart โดยขึ้นป้ายประกาศว่าเค้าชอบทำร้ายเด็ก และนำพาให้นาย Stewart มีความอับอายเกิดขึ้น
ผู้พิพากษาอ้างว่า นาย stewart โดนสังคมประนามพอแล้ว เลยสั่งให้จำเลยไม่ต้องติดคุก
เค้าถูกลงโทษเป็นจำคุกโดยรอการลงอาญา 2ปี แทน
น้องชายเราโกรธเมื่อได้ยินข่าวร้ายนี้
แต่เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว เราได้ยินข่าวเสริมว่า ทางรัฐขับไล่นาย stewart ออกจากประเทศเรียบร้อยแล้ว
ในฐานะเค้าถูกตัดสินลงโทษเป็น child abuser (ถึงไม่ต้องติดคุกก็ตาม)
เค้าถูกเนรเทศกลับไปที่ประเทศเกิดคือ นิวซีแลนด์ นั้นเอง

-

ส่วนโทนี่ อดีตเมียน้องชายเรา เราเห็นจากเฟซเค้าว่า โทนี่คิดว่าน้องเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวเองตาย

เป็นผลที่มาจากการโดนทำร้ายสมัยตอนเป็นเด็ก
ซึ่งอาจจะมีหลายคนคิดเช่นนี้เพราะน้องยังอายุน้อย ตอนเสียชวิต อายุแค่ 44 ปีเอง
อย่างที่รู้กันอยู่ สภาวะฆ่าตัวเองตาย มีความอัปยศทางสังคม
ฝรั่งมักจะคิดว่า คนที่ตัดสินฆ่าตัวเองตาย เป็นพวกขี้แพ้ ไม่ยอมสู้
ผมไม่อยากให้ลูกๆ ของน้องคิดแบบนี้ถ้าคิดถึงพ่อเค้าหรอก
น้องของเราสู้เป็นใจนักเลงจะตาย
หลังจากเค้าเลิกกับเมีย
เดวิดใช้เวลา 18 เดือนก่อนจากไปนั้น
วางแผนเริ่มชีวิตใหม่
เดวิดซื้อรถแพงๆ สองคัน ขายบ้านลงทุนสองหลัง มูลค้ารวม $1.4 ล้าน แล้วก็มุ่งมั่นใช้ frequent flier points เพื่อไม่ให้อดีตเมียได้เรียกแต้มนี้คืนในการแย่งสมบัติสินสมรส
(ผมได้รับผลประโยชน์จากการ burn แต้มน้องด้วย เมื่อน้องไปเที่ยว สิงคโปร์และ ไทย สองเดือนก่อนจะเสียชีวิต และแวะมาหาผมที่ กทม ด้วย)
นี้คือนิสัยขี้แพ้เหรอ
ไม่ใช่เลย
แต่ผมกลัวว่าลูกๆน้องคงไม่รู้ความจริง
และตราบใดที่โทนี่ไม่ให้ครอบครัวได้เจอกัน
คงจะหมกมุ่นคิดผิดว่า น้องตกเป็นเหยื่ออย่างเดียว

โทนี่เรี่ยไรเงินบริจาคให้องค์กรป้องกันการฆ่าตัวเองตาย

โทนี่จะไม่มีวันรับผิดหลอกว่า การกระทำที่แย่ๆของเค้าเอง พาน้องไปเจออันตรายจนถึงขีดจนเสียชีวิต
เพราะฉะนั้นเค้าต้องอ้างว่า เดวิดเสียชีวิตด้วยมือตัวเอง เป็นการฆ่าตัวเองตายเท่านั้น
เหมือนตัวเค้าเองที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ซึ่งไม่จริงเลย
โทนี่ยังกลัวว่าความจริงจะถูกเปิดโปงออกมา เลยกั้นไม่ให้เราเจอกัน
เราเห็นสันดานเค้าได้ชัดเลย
-
ตอนนี้ เถ้ากระดูกน้องถูกแบ่งแยกคนละที่กันระหว่าง
อยู่ที่อดีตเมียเค้าที่ออสซี่ และ ที่ครอบครัวเรา
ในเวลาต่อไปจะมีโอกาสให้เดวิดกลับมารวมเป็นร่างเดียวกันอีกมั้ย
ก็ขึ้นอยู่กับกาลเวลาผ่านไป ตอนนี้เรายังไม่เข้าใจกัน
แต่สักวันหนึ่ง รอยร้าวระหว่างครอบครัวเราอาจจะสมานติดกันบ้างก็ได้
รุ่นหลังๆ จะลองใจพูดคุยกันในวันข้างหน้ามั้ย โดยผู้ใหญ่ไม่รับรู้
เราจะลุ้นกันตรงนี้
กว่าวันนั้นจะมาถึง
ผมขอเฝ้าดูโกศอัฐิของน้องเราที่ผมวางเค้าไว้ในมุมหนึ่งของห้องนอนเราละกัน
และขอให้น้องเราเฝ้าดูผมเช่นกัน