Monday, 18 November 2019

hospital visit (1)


หน้าตึกหลักโรงพยาบาลธัญญารักษ์

หน้าตึกมินิมารด์โรงพยาบาลธัญญารักษ์ในวันนั้นทีแม่และผมไปหาน้อง  












แม่และผมไปเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาลธัญญารักษ์ด้วยกันแล้ว
หลังจากแม่พาน้องไปแอดมิดเมื่อออาทิตย์ก่อน
เค้าอยากเดินทางกลับไปเยี่ยมลูกอีกที เลยชวนผมไปด้วยกันเป็นเพื่อน
ร พ แห่งนี้ ชื่อเต็มคือสถาบันบำบัดรักษาและฟื้นฟูผู้ติดยาเสพติดแห่งชาติบรมราชชนนี
อยู่ที่จังหวัดปทุมธานี
การเดินทางก็ต้องใช้เวลาประมาณ  2-3 ชม
ผมนัดไปหาแม่ที่บ้านแต่เช่า เพราะต้องเดินทางไปหลายต่อ 
เราออกไปด้วยกันโดยนั่งแท็กซี่ไปยังสถานีรถไฟใต้ดินคลองเตยก่อน 
มุ่งหน้าไปสู่สถานีจตุจักร
ต่อจากนั้น เราขึ้นรถมินิบัสอีกต่อ
พอไปถึง ร พ เวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว
ออกจากรถเราต้องเดินสะพานลอยข้ามถนนใหญ่
เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรูปร่าง ร พ แห่ง ชื่อดังนี้
โครงการดูใหญ่มโหฬารจริงๆ
เราเห็นจากเว็บเค้าว่า ร พ นี้ อยู่บนพื้นที่กว้างขนาด 240 ไร่ เลย
ผมเห็นตึกหลายหลัง กระจายออกเป็นระยะๆ ในพื้นที่ลึกๆ
ท่ามกลางต้นไม้สวยๆ ที่ปลูกขึ้นไปทั่วให้บรรยากาศดูสบายตาหน่อย
เหมือนแคมปัสมหาวิทยาลัยที่มีตึกสร้างขึ้นมิดชิดไปกับต้นไม้ใบหญ้าแผ่ทั่วไป
แต่เราสังเกตด้วยว่าตึกพวกนี้ มีขนาดเตี้ยะไปหมด
ซึ่งน่าจะเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้รับการบำบัดที่กำลังจิตตกอยู่
ตึกสูงอาจอันตารายต่อชีวิตเค้า
-
พอเดินเข้าไปในตึกต้อนรับแขก
แม่มุ่งไปหาเจ้าหน้าที่ก่อน
'เราต้องเอาชื่อไมเคิลลงทะเบียนเป็นผู้เยี่ยมลูก เพราะครั้งที่แล้วแม่ลืมแอดชื่อเธอแม่บอกผม
เหมือนรู้ซะก่อนว่า สักวันเค้าจะพาผมไปหาลูกเค้าด้วย
วันนั้นพาน้องไปส่ง แม่มาพร้อมกับเพื่อนบ้าน ชื่อ เต้ ที่เราพูดถึงก่อนหน้านี้
แต่วันนี้ อยู่ดีๆ แม่มาด้วยกับฝรั่งเป็นเพื่อน
'ฉันจะบอกว่า ไมเคิลเป็นแฟนแม่นะเค้าบอกแบบกระซิบๆ เข้าหู
'คนไทยชอบคิดมากอยู่แล้ว เค้าคงจะเห็นเธอเป็นฝรั่งแล้วก็สงสัยว่าเรารู้จักกันยังไง'
ผมไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าเราชอบเล่นมุกว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว
ตอนที่เราเดินในซับเวย์กัน ผมและแม่เดินควงแขนกันในลักษณะเป็นแฟนกันนั้น คนไทยจะได้มีอะไรมองจ้องกันบ้าง
แต่แม่เรียกผมขำๆ ว่า เป็นลูกสะใภ้เค้า คือเป็นแฟนของลูกต่างหาก
ไม่ใช่แฟนของแม่ อิอิ
-
เอาล่ะ ก็ลงชื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้เราต้องเดินไปหาศูนย์กลางบำบัดผู้รักษาตัว
ซึ่งตึกน้องอยู่ไกลหน่อยเหมือนกัน เราต้องเดินไปอีก 10 นาที
เค้าอยู่ร่วมกับผู้บำบัดอีกประมาณ 20 คน
พอมาถึงตึกแล้ว เจ้าหน้าที่ประจำให้เราลงชื่อกันอีกที
ตามระบบเราต้องฝากกระเป๋าและของส่วนตัวเอาไว้ในล๊อคเกอร์เค้าด้วย
เค้าให้เราทิ้งทั้งหมดเลย ทั้งแบ็คแพค กระเป๋าตังค์โทรศัพท์มือถือ ร่วมกับขวดน้ำเปลาที่เราซื้อไว้จิบๆ แก้ความร้อน
ทำเสร็จแล้ว เราขึ้นลิฟท์ไปหาน้องที่ชั้นบน
พอถึงหน้าห้องโถง เราต้องลงชื่ออีกทีก่อนเจ้าหน้าที่โต๊ะรับแขก ส่งลูกน้องไปเรียกธีร์ให้ออกมา
ในขณะที่เรานั่งรอธีร์มา ผมได้ยินเสียงเด็กเล่นปิงปองกันแว่วขึ้นมาเบาๆ จากที่ลึกๆ ในห้อง
เจ้าหน้าที่เดินไปหาน้องที่ห้องรวมใหญ่ข้างในแล้วเรียกเค้าออกมา
ผมเห็นร่างเค้าลุกขึ้นแล้วเดินจากจุดไกลนั้นออกมา
เป็นครั้งแรกที่ผมจับตามองหน้าน้องเป็นหลายอาทิตย์
น้องยกมือไหว้แม่และผม แล้วก็นั่งลงเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไรกับใคร
แต่ไม่ต้องพูดอะไรมากหรอก ผมเห็นจากตาเค้าที่ดูโหยหาความอบอุ่นว่า น้องคิดถึงบ้านจัง
แต่ในฐานะเป็นผู้รับการบำบัด ก็กลายเป็นเด็กมีสิทธ์จำกัด
จะไปว่ากับใครหรือเรียกร้องอะไรมากเป็นไปไม่ได้

now, see here

No comments:

Post a Comment

เขียนเป็นไทยหรืออ้งกฤษก็ได้คับ Thai or English is fine...

โพส์ตเด่น

Mr Handsome returns

Mr Handsome เป็นผู้ชายไทยเกย์หนุ่มที่ เคยเขียนโพสต์ให้บล็อก Bangkok of the Mind หรือ BOTM2 (เป็นรุ่นพี่ของบล็อกฉบับนี้) เป็ นประจำหลายปีก่อน...

โพส์ตนิยม