job at the 7-11, back to rehab (4)

ธีร์กับน้องกินหมูกระทะกัน ไม่ค่อยมีรูปอยู่ด้วยกันหรอก

ผมโมโหใส่อารมณ์กลับ เราอุตส่าไปหามันแต่โดนนิสัยก้าวร้าวแบบนี้ได้ยังไง

‘ผมไม่ใช่หมาข้างถนนไอ้สัตว์’ ผมพูดแรงๆ ผ่านประตูที่เค้าปิดอยู่
'ที่หลังไม่ต้องไปขอเงินผมอีก มึงกลับทำตัวเองไร้คุณค่าอีกแล้วจริงๆ'
พูดไปแล้วผมเดินกลับบ้านและลบทิ้งไลน์เค้าออก และพยายามลืมตัวมันไป
เราไม่ได้เจอกันอีกเป็น 5-6 อาทิตย์
ในช่วงนั้นคือปลายเดือนมีนาผมไปหาพ่อแม่ที่ต่างประเทศ ไม่ได้คิดถึงตัวเค้าด้วยเพราะผมถือว่าเลิกคบกันแล้ว
แต่พอผมกลับมา กทม และเดินไปหาวุฒิที่บ้านเค้า ผมได้ไปเจอน้องนั่งคุยกับเพื่อน ที่หน้าบ้านด้วย

เพื่อนเห็นผมก่อนแล้วก็บอกธีร์ว่า ‘ไมเคิลมาแล้วไอ้ธีร์’ แต่เค้าทำตัวไม่สนใจ
‘ธีร์เป็นอะไร’ ผมถามมันไป
‘ด่าผมทำไม ไมเคิลนิสัยไม่ดี’ น้องบ่นย้อนถึงวันนั้นที่เราใส่อารมณ์กัน
น้องตอบด้วยเสียงเย็นชาและหันไปทางอื่นเหมือนไม่อยากคุยแล้ว
วุฒิแอบบอกผมว่า น้องยังไม่มีงานทำตั้งแต่เลิกงานเซเว่น
แต่กลับไปเล่นยาอย่างหมกมุ่น
'เมื่อก่อนเค้าเล่นทั้งยา เค และ กัญชาด้วย แต่ตอนนี้เล่นยากัญชาชนิดแรงๆอย่างเดียว' วุฒิพูดเสริม
จากนั้นผมได้มีโอกาสเลี้ยงเหล้าที่หน้าบ้านวุฒิ

แล้วได้ปรับความเข้าใจผิดกันกับน้องจนคืนดีกันแล้ว
วันนั้นที่เราเลี้ยงเหล้า น้องดูอาการหนักเหมือนสารยาเสพติดเริ่มทำลายสมองเค้าแล้วจริงๆ
ผมฝากเค้าให้ไปซื้อเหล้ามาชุดนึง แต่น้องหิ้วถุงเหล้ากลับแทบไม่ไหว
ร่างกายน้องอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นมีป้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นญาติแท้ๆของน้อง แวะมาที่บ้านวุฒิพอดี
เค้าฝากให้น้องเดินไปส่งถาดขนมถ้วยไปยังบ้านคนอื่นข้างในซอย
น้องจับถาดแล้วก็เริ่มเดินออกไป แต่เกิดเสียความทรงตัว ถาดถ้วยขนมล้มแตกลงกับพื้นต่อหน้าพวกเรา
เค้าก้มตัวเก็บเศษถ้วยมือเปล่าเองโดยไม่พูดจากับใคร
เหตุนี้แสดงว่าน้องสภาพจิตใจแย่จนถือของไม่ได้แล้ว
ตอนแรกผมสงสารเค้า อยากบอกว่า
‘อย่ากลัวสภาพตัวเองนะ แต่แกน่าจะเลิกเล่นยาได้แล้ว’

-

แต่คิดไปอีกที ผมไม่พูดดีกว่า มันเลยไปจุดนั้นแล้ว ไม่มีใครจะช่วยเค้าได้
เวลาจะผ่านไปต่อเนื่อง
ผมกับน้องเริ่มห่างเหินคุยกันยากเพราะอาการเมายาค้างของเค้านั้นเอง
ถ้าเราจับตัวน้องเล่นๆ เค้าจะใส่อารมณ์เหมือนผมมีเจตนาแอบแฝงว่าจะลวนลามตัวเค้าไป

ซึ่งก็ไม่จริงอยู่แล้ว และทุกครั้งที่ตัวมันทำแบบนี้ ผมจะโมโหจัดและใส่อารมณ์กลับไปสู้กับมัน

'ถ้าผมอยากกินเด็กผมจะไปซื้อได้อยู่แล้วไอ้มึง ผมไม่เคยไปยุ่งกับพวกแกใกล้บ้านเรา’

ผมเคยบอกมันตรงๆ

ที่น้องขี้ระแวงตัวแบบนี้ก็น่าจะเป็นผลจากการเล่นยาอีก

ผมไม่ได้เห็นเค้าพูดถึงการไปหาหมอ ที่ ร พ ธัญญารักษ์ เป็นนานแล้ว ทั้งๆที่หมอสั่งให้เค้าไปรับยารักษาอาการทุกเดือนหรือสองเดือน
ผมเลยลองถามดูว่า ‘ธีร์ยังกินยาหมอ หรือไปหาหมอที่ ร.พ. บ้างไหม’
ธีร์เดินเชิดหน้าหนีออกไปโดยไม่ยอมบอก

ทุกวันนั้นเราเห็นว่า น้องชอบนั่งคนเดียวที่โต๊ะแปด ตั้งหน้าแปลกๆ ยิงฟันค้างๆ หรืออ้าปากไว้ แบบไม่รู้ตัว

หรือไม่ก็เดิน ขึ้นๆลงๆ ในซอยไปหาเพื่อนพูดคุย แต่พอเจอเพื่อนได้แล้ว ก็กลับนั่งเงียบเหมือนเดิมเพราะต่างฝ่ายก็คุยกันไม่รู้เรื่อง
ผมพยายามพูดกับน้องอีกที เมื่อเห็นเค้านั่งคนเดียวที่โต๊ะแปดเป็นหลายวันติดกัน

วันนั้นพอเราเริ่มคุยกันปุ๊บ มีผู้ชายร่างอวบที่เป็นขาเล่นยาประจำแถวนั้น โผลตัวออกจากมุมมืดๆ แล้วก็แทรกสั่งน้องไปซื้อของให้เค้า

ผมรู้จักผู้ชายคนนี้แต่ไม่ค่อยคุย
เมื่อน้องเดินออกไปผมหันไปบ่นกับผู้ชายคนนี้ว่า
‘โอ้ยเรากำลังคุยกันอยู่เมื่อกี้นะ’ ผมพูดเหมือนไม่พอใจ

‘อ้าว เค้าเป็นเด็กผม’ คนอวบยิ้มตอบกลับมา
พอได้ยินเข้า ผมรู้แล้วว่า ทำไม่ น้องถึงเลิกพูดคุยกับผมตอนนั้น

now, see here

job at the 7-11, back to rehab (3)

น้องธีร์กับแม่ พอดีแม่ขายของที่หน้าชุมชนวันเดียวกันที่น้องทำงานที่ 7-11

จนพอเริ่มทำงานที่นี้ ธีร์จะเป็นรุ่นพี่เด็กหลายคน

เนื่องจากว่าธีร์ไม่มีประสบการณ์ทำงาน ธีร์ต้องเริ่มทำที่ระดับต้นๆ เท่ากับรุ่นน้องเค้าด้วย

เพราะฉะนั้นเค้าต้องเป็นรุ่นพี่ของสตาร์ฟเกือบทุกคน ไม่ใช่รุ่นน้องยังที่ผมคิด
น้องเดินด้านหลังร้านไปเรียกธีร์ออกมา

น้องดีใจจนเกือบกระโดดเข้าอ้อมแขนผมเมื่อแรกเห็น
เค้าจับมือผมและบอกเด็กๆ ที่ยืนข้างเคาน์เตอร์ว่า ‘นี่คือพ่อผม’ แล้วก็ยิ้มเบ่งบานด้วยภาคถูมิใจ
ผมสังเกตุว่า น้องใส่เสื้อแจ๊คเก็ตกันหนาว เลยถามเค้าว่า ‘แกไปทำอะไรที่นี่’
‘ผมทำงานในตู้เย็น’ เค้าตอบ
ตามหน้าที่น้องจะเติมสิ่งของตู้แช่ใหญ่ๆ ที่ด้านหลังร้าน
เค้าอธิบายว่า ตู้เปิดได้สองด้าน เมื่อลูกค้าหยิบของจากข้างหน้า น้องจะค่อยเติมของจากด้านหลังภายในห้องเก็บของ

นอกนั้นเค้าต้องถ่ายกล่องสินค้าที่ถูกส่งไปที่ร้าน

น้องก็กลายเป็นสตาร์ฟในห้องเก็บของที่ลูกค้าจะมองไม่เห็น
ผมไปหาเค้าทุกๆสองสามวันต่ออาทิตย์
เค้าจะออกมาดูดบุหรี่คุยกับผมที่หน้าร้านเล่นๆ

หรือถ้าน้องหิวผมจะพาเค้าไปกินข้าวที่ร้านทำกับข้าวตามสั่งข้างๆ เซเว่น
เวลาคุยกับทีมงานที่เซเว่น ธีร์ดูตื่นเต้นยิ้มแย้มร่าเริงดีเสมอ
แต่ดูเหมือนว่าไม่เป็นจริงเป็นจังสักเท่าไร
จนผมสงสัยว่า พวกเค้าเห็นน้องเป็นพี่ตัวตลกของร้านรึป่าว
เหมือนน้องคิดไม่ทันกับคนอื่นรึว่าอะไรไม่รู้
แม่ให้เงินใช้ วันละ100 บาท เอาไว้ซื้อข้าว แต่น้องต้องทำงานหลายชั่วโมง
เค้าเข้ากะตอนบ่ายโมงครึ่ง เลิก 4 ทุ่มครึ่ง อาทิตย์ละ 6 วัน

ผมถามน้องว่าทำไมทางร้านไม่ยอมให้เค้าหยุดอาทิตย์ละสองวันเหมือนคนอื่น
‘คนไม่มีวุฒอย่างผม จะไม่มีสิทธิหยุดสองวันหรอกไมเคิล’ เค้าบอกเหมือนรู้ชะตากรรมตัวเองในวงการงานต้องเป็นยังไงในวันข้างหน้า

น้องจะสู้ๆกับงานนี้เป็นห้าอาทิตย์  แต่สุดท้ายงานก็ล้ม

เค้าได้เงินเดือน 7,000 กว่าบาทแต่แม่ดันไปหักเก็บ 3,000 บาทเลย ให้เป็นค่าเช่าห้องเค้า
น้องบ่นกับผมว่า แม่อมเก็บเกือบครึ่งของเงินเดือนเค้าเสียแล้ว

ผมตกใจกับข่าวนี้ แม่จะไปใจร้ายกับลูกทำไม

ถ้าหักเก็บนิดหนึ่งก็พอจะเข้าใจเพราะแม่มีค่าใช้จ่ายที่บ้าน แต่ที่ไปเรียกร้องเยอะขนาดนี้ถ้าน้องรู้สึกบั่นทอนใจไม่อยากทำงานแล้วทุกคนจะเห็นใจเค้า

-

ซอยอมรตอนกลางวันดูเงียบหงอย รูปถ่ายใกล้กับ 7-11 ที่น้องไปทำงานอยู่

ผมไปหาเค้าเรื่อยๆจนเบื่อ
น้องชอบทำนัดเจอกันที่หน้าร้านแต่มาช้ามากจนผมเลิกไปหา
ผ่านมาไม่กี่อาทิตย์อีกผมได้มีข่าวว่าธีร์โดนไล่ออกไปแล้ว

ผมได้รับรู้เมื่อเค้าเริ่มส่งเมสเซจไปหาผมตอนดึกๆ เรียกผมไปหามันที่ห้อง
พอดีผมติดงาน เค้าต้องรออีก 4 วัน จนเราว่างและได้ไปเจอกัน
ผมนัดเจอธีร์ไปเจอกันที่หน้าซอกห้องที่เปิดออกไปสู่ถนนเส้นพระราม 3
ธีร์เดินออกจากซอกพร้อมถือแฟ้มเอกสารไว้ มุ่งหน้าไปสมัครงานใหม่ที่ห้างเซนทรัลอีก
น้องดูเครียดและไม่สบายใจเท่าไรเหมือนมีปัญหาที่บ้าน
ผมสังเกตุว่าเมื่อใดที่น้องอารมณ์เครียดแบบนี้ เค้าจะแสดงตัวก้าวร้าวขึ้นด้วย
'ผมไม่ได้กินข้าวเป็น 3 วัน แม่ไม่ยอมให้เงินใช้' เค้าบ่นกับผม
ผมไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไร แต่ผมส่งเงิน 100 บาท ให้เค้า เป็นค่าเดินทางไปที่ห้าง
วันถัดไปผมโทรและไลน์ไปหาน้อง ด้วยอยากรู้ว่าเค้าได้งานรึยัง แต่น้องไม่รับ (สงสัยแม่ยึดโทรศัพท์เค้าไว้เป็นการลงโทษที่น้องเสียงานที่เซเว่นไป)
สุดท้ายผมเลือกเดินไปหาเค้าที่ห้องตอนมืดๆ เพื่อความสบายใจตัวเอง
แต่เรากลับเจอน้องอารมณ์เสียอีก เค้าไล่ผมออกจากหน้าห้องโดยไม่ยอมเปิดประตูคุยกันเลย
‘ไปเลย ไปเลย’ เค้าตะโกนหลายรอบออกมา

now, see here

job at the 7-11, back to rehab (2)

ปลายซอกซอยของห้องเช่าน้องธีร์ ถ่ายจากหน้าชุมชมติดถนนพระราม 3 หันไปทางเข้าซอย  

ขอบฝาข้างบนไม่ติดกับฝ้าเพดานที่ทำด้วยสังกะสี เสียงดังจากข้างนอกรั่วเข้าไปในห้องตลอด

ขนาดห้องเล็กแต่ก็มีหน้าต่างติดผ้าม่านให้ดูเรียบร้อยหน่อย

มีส้วมแบบนั่งยองๆ แต่ท่อเสียน้ำประปาไม่ไหล
พังแล้วแต่ไม่มีใครซ่อม
เมื่อน้ำไม่ไหลยังนี้ น้องต้องไปอาบน้ำที่บ้านแม่
ที่นอนดูเก่าแก่ เสื้อผ้าน้องทิ้งกระจุยกระจาย
แต่ที่น่าขยะแขยงมากกว่านี้ น้องทิ้งเศษอาหารไปทั่วห้อง
มีทั้งห่อขนม ขวดน้ำเปล่า ก้นบุหรี่ จานติดเศษอาหารเก่าๆ เกลื่อนไปหมด
ผมคิดว่าน้องคงชวนเพื่อนมาปาร์ตี้ที่ห้อง แต่ยังไม่มีใครเก็บห้อง
แต่เปล่า น้องบอกว่าไม่มีใครมาหา และเค้าไม่ได้ออกไปเจอใครด้วย

-
‘ผมไม่ได้ออกไปข้างนอก เพราะแม่ให้เงินใช้วันละ 50 บาทเอง มันไม่พอ ผมเลยไม่อยากเจอใคร’ 

เค้าบอกผม
ผมนั่งข้างๆที่นอนเค้า ก็ยังรู้สึกตกใจที่น้องปล่อยละเลยสภาพห้องได้ขนาดนี้
แม่น้องพาผมไปดูห้องนี้ ตอนที่น้องยังรักษาตัวที่ ร พ อยู่หลายเดือนที่แล้ว
วันนั้นห้องดูน่าอยู่พอรับได้
ห้องดูเรียบร้อยโดยแม่จัดวางของไว้ให้มีระเบียบหน่อย รวมถึงที่นอน โต๊ะเก็บของเล็กมีลำโพงสองตัวเล็กๆ น่ารักๆ  ตะกร้าเสื้อผ้าแบบมือถืออยู่เข้ามุมอีกมุมนึง
แต่สภาพห้องที่เราเจอวันที่ไปหาน้องนั้นดูคนละเรื่องกันเลย
'ธีร์รู้มั้ยว่าครั้งที่แล้วที่ผมเจอห้องสกปรกขนาดนี้ ผมอยู่กับคนบ้า' ผมบอกเค้า
'ผมจิตใจไม่สบาย ต้องไปรักษาตัวที่ ร.พ. เค้าจัดให้เราร่วมพักกับผู้ป่วยเป็นคนบ้าจริง

‘พวกที่ถูกโลกลืมไปแล้ว และไม่สนใจดูแลตัวเอง จนทางโรงบาลต้องส่งคนไปช่วยให้เค้าทำความสะอาดตัว ทำความสะอาดห้องพักทุกวัน เป็นบ้านพักที่เค้าจัดการเฉพาะให้พวกผู้ป่วยทางจิต

'พวกนี้ไม่ยอมรับผิดชอบตัวเอง เพราะฉะนั้นคงจะไม่มีวันหายจากอาการได้ด้วย

'ธีร์อยากให้คนคิดอย่างนี้เหรอ ว่าแกเป็นคนบ้า’ ผมถามมัน
น้องนั่งเงียบ คงไม่เห็นอะไรผิดปกติมั้ง

-

แต่น้องมีข่าวดีให้ฟังว่า พรุ่งนี้เค้าจะเริ่มทำงานที่เซเว่นใกล้บ้านเราเป็นวันแรก

เค้าเดินไปถามดูที่ร้านเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนว่ามีงานให้ทำบ้างมั้ย

แต่ตอนนั้นทางเซเว่นไม่มีตำแหน่งว่าง

เมื่อวานน้องกลับไปถามอีกทีและเค้าบอกว่าพร้อมจะรับน้องเป็นเด็กฝึกงานได้แล้ว
'ดีจัง ธีร์เก่ง อย่างน้อยจะได้มีเงินเดือนเข้า' ผมชมเค้า
นี้คือจุดเริ่มต้นงานเซเว่นน้อง ที่เค้าจะทำเป็น 5 อาทิตย์กว่าๆ
น้องชวนผมไปหาเค้าที่ร้านคุยเป็นเพื่อน  แต่สองสามอาทิตย์ตอนแรกผมไม่ได้ไปหา เพราะผมกลัวว่าเค้าจะอาย
กระทั่งน้องต้น เพื่อนเค้า กระตุ้นให้ผมไปคุยเล่น
ต้นบอกว่า พ่อแม่กำลังจะพาต้นไปบำบัดตัวที่โรงพยาบาลธัญญารักษ์ ตามรอยธีร์ที่ไปรักษาตัวที่ ร.พ. แห่งนี้ ไม่กี่เดือนก่อน

น้องต้นเลิกเล่นยาไปแล้ว แต่ยังมีอาการขาดยาค้างอยู่ เลยตัดสินกับครอบครัวไปว่า เค้าน่าจะไปบำบัดตัว
ปกติน้องต้นจะไปหาธีร์ที่เซเว่นเป็นเพื่อนคุยเล่นทุกวัน
แต่ถ้าน้องไม่อยู่แล้ว ธีร์จะไม่มีใครไปให้กำลังใจ
ผมเลยตกลงว่าจะไปหาเค้าหลังจากต้นจะเข้า ร.พ.
พอไปหาธีร์ครั้งแรก ผมเดินเข้าร้านแต่ไม่ได้เห็นน้องซะที่ไหน
‘น้องธีร์อยู่ป่าว’ ผมถามเด็กที่ยืนหลังเคาน์เตอร์
น้องดูงง เค้าถามเพื่อนที่อยู่รอบๆ แต่ไม่มีใครรู้จักพนักงานชื่อ น้องธีร์ เลย
อีกสักพักหนึ่ง น้องก็นึกออกได้แล้ว
‘อ้อ พี่ธีร์ เหรอ’
ผมพึ่งนึกออกเองว่า ธีร์น่าจะเป็นรุ่นพี่กว่าเด็กในร้านนี่หว่า ไม่ใช่รุ่นน้องหรอก

ผมแก้คำเรียก ‘อ้อ ใช่ พี่ธีร์’
ในช่วงนานๆ นั้นที่ธีร์ไปเสียเวลาเล่นยาอย่างเดียวไม่ยอมไปทำงาน พวกรุ่นน้องเค้ากำลังเรียนจบและเริ่มเข้าสู่ช่วงการทำงานแล้ว

now, see here