job at the 7-11, back to rehab (2)

ปลายซอกซอยของห้องเช่าน้องธีร์ ถ่ายจากหน้าชุมชมติดถนนพระราม 3 หันไปทางเข้าซอย  

ขอบฝาข้างบนไม่ติดกับฝ้าเพดานที่ทำด้วยสังกะสี เสียงดังจากข้างนอกรั่วเข้าไปในห้องตลอด

ขนาดห้องเล็กแต่ก็มีหน้าต่างติดผ้าม่านให้ดูเรียบร้อยหน่อย

มีส้วมแบบนั่งยองๆ แต่ท่อเสียน้ำประปาไม่ไหล
พังแล้วแต่ไม่มีใครซ่อม
เมื่อน้ำไม่ไหลยังนี้ น้องต้องไปอาบน้ำที่บ้านแม่
ที่นอนดูเก่าแก่ เสื้อผ้าน้องทิ้งกระจุยกระจาย
แต่ที่น่าขยะแขยงมากกว่านี้ น้องทิ้งเศษอาหารไปทั่วห้อง
มีทั้งห่อขนม ขวดน้ำเปล่า ก้นบุหรี่ จานติดเศษอาหารเก่าๆ เกลื่อนไปหมด
ผมคิดว่าน้องคงชวนเพื่อนมาปาร์ตี้ที่ห้อง แต่ยังไม่มีใครเก็บห้อง
แต่เปล่า น้องบอกว่าไม่มีใครมาหา และเค้าไม่ได้ออกไปเจอใครด้วย

-
‘ผมไม่ได้ออกไปข้างนอก เพราะแม่ให้เงินใช้วันละ 50 บาทเอง มันไม่พอ ผมเลยไม่อยากเจอใคร’ 

เค้าบอกผม
ผมนั่งข้างๆที่นอนเค้า ก็ยังรู้สึกตกใจที่น้องปล่อยละเลยสภาพห้องได้ขนาดนี้
แม่น้องพาผมไปดูห้องนี้ ตอนที่น้องยังรักษาตัวที่ ร พ อยู่หลายเดือนที่แล้ว
วันนั้นห้องดูน่าอยู่พอรับได้
ห้องดูเรียบร้อยโดยแม่จัดวางของไว้ให้มีระเบียบหน่อย รวมถึงที่นอน โต๊ะเก็บของเล็กมีลำโพงสองตัวเล็กๆ น่ารักๆ  ตะกร้าเสื้อผ้าแบบมือถืออยู่เข้ามุมอีกมุมนึง
แต่สภาพห้องที่เราเจอวันที่ไปหาน้องนั้นดูคนละเรื่องกันเลย
'ธีร์รู้มั้ยว่าครั้งที่แล้วที่ผมเจอห้องสกปรกขนาดนี้ ผมอยู่กับคนบ้า' ผมบอกเค้า
'ผมจิตใจไม่สบาย ต้องไปรักษาตัวที่ ร.พ. เค้าจัดให้เราร่วมพักกับผู้ป่วยเป็นคนบ้าจริง

‘พวกที่ถูกโลกลืมไปแล้ว และไม่สนใจดูแลตัวเอง จนทางโรงบาลต้องส่งคนไปช่วยให้เค้าทำความสะอาดตัว ทำความสะอาดห้องพักทุกวัน เป็นบ้านพักที่เค้าจัดการเฉพาะให้พวกผู้ป่วยทางจิต

'พวกนี้ไม่ยอมรับผิดชอบตัวเอง เพราะฉะนั้นคงจะไม่มีวันหายจากอาการได้ด้วย

'ธีร์อยากให้คนคิดอย่างนี้เหรอ ว่าแกเป็นคนบ้า’ ผมถามมัน
น้องนั่งเงียบ คงไม่เห็นอะไรผิดปกติมั้ง

-

แต่น้องมีข่าวดีให้ฟังว่า พรุ่งนี้เค้าจะเริ่มทำงานที่เซเว่นใกล้บ้านเราเป็นวันแรก

เค้าเดินไปถามดูที่ร้านเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนว่ามีงานให้ทำบ้างมั้ย

แต่ตอนนั้นทางเซเว่นไม่มีตำแหน่งว่าง

เมื่อวานน้องกลับไปถามอีกทีและเค้าบอกว่าพร้อมจะรับน้องเป็นเด็กฝึกงานได้แล้ว
'ดีจัง ธีร์เก่ง อย่างน้อยจะได้มีเงินเดือนเข้า' ผมชมเค้า
นี้คือจุดเริ่มต้นงานเซเว่นน้อง ที่เค้าจะทำเป็น 5 อาทิตย์กว่าๆ
น้องชวนผมไปหาเค้าที่ร้านคุยเป็นเพื่อน  แต่สองสามอาทิตย์ตอนแรกผมไม่ได้ไปหา เพราะผมกลัวว่าเค้าจะอาย
กระทั่งน้องต้น เพื่อนเค้า กระตุ้นให้ผมไปคุยเล่น
ต้นบอกว่า พ่อแม่กำลังจะพาต้นไปบำบัดตัวที่โรงพยาบาลธัญญารักษ์ ตามรอยธีร์ที่ไปรักษาตัวที่ ร.พ. แห่งนี้ ไม่กี่เดือนก่อน

น้องต้นเลิกเล่นยาไปแล้ว แต่ยังมีอาการขาดยาค้างอยู่ เลยตัดสินกับครอบครัวไปว่า เค้าน่าจะไปบำบัดตัว
ปกติน้องต้นจะไปหาธีร์ที่เซเว่นเป็นเพื่อนคุยเล่นทุกวัน
แต่ถ้าน้องไม่อยู่แล้ว ธีร์จะไม่มีใครไปให้กำลังใจ
ผมเลยตกลงว่าจะไปหาเค้าหลังจากต้นจะเข้า ร.พ.
พอไปหาธีร์ครั้งแรก ผมเดินเข้าร้านแต่ไม่ได้เห็นน้องซะที่ไหน
‘น้องธีร์อยู่ป่าว’ ผมถามเด็กที่ยืนหลังเคาน์เตอร์
น้องดูงง เค้าถามเพื่อนที่อยู่รอบๆ แต่ไม่มีใครรู้จักพนักงานชื่อ น้องธีร์ เลย
อีกสักพักหนึ่ง น้องก็นึกออกได้แล้ว
‘อ้อ พี่ธีร์ เหรอ’
ผมพึ่งนึกออกเองว่า ธีร์น่าจะเป็นรุ่นพี่กว่าเด็กในร้านนี่หว่า ไม่ใช่รุ่นน้องหรอก

ผมแก้คำเรียก ‘อ้อ ใช่ พี่ธีร์’
ในช่วงนานๆ นั้นที่ธีร์ไปเสียเวลาเล่นยาอย่างเดียวไม่ยอมไปทำงาน พวกรุ่นน้องเค้ากำลังเรียนจบและเริ่มเข้าสู่ช่วงการทำงานแล้ว

now, see here