job at the 7-11, back to rehab (1)

รถขายของประจำอยู่หน้า 7-11 ปากซอยอมร

ผมไมแน่ใจว่าทำไมธีร์หลุดกลับไปเล่นยาหลังจากเค้าไปบำบัดตัวที่ ร.พ. 

แต่เราไม่น่าจะตกใจมากนัก
เพื่อนในกลุ่ม ชื่อวุฒิ เผยว่าน้องหาแหล่งยาเล่นตั้งแต่วันแรกที่ออกจาก ร.พ. เลย
ต้นเหตุน่าจะเกี่ยวกับพ่อแม่น้อง
พ่อเค้าขายยาบ้า (ก่อนโดนจับเข้าคุก)
แม่ปล่อยให้ลูกเล่นยาจนน้องเคยชินกับไลฟ์สไตล์นี้และลืมอนาคตตัวเอง

ในบทเขียนสุดท้ายเรื่องราวน้องธีร์

น้องจะรับงานเป็นเด็กเซเว่นใกล้บ้านเราในช่วงต้นเดือนกุมภา 2019
เป็นงานใหญ่ที่สุดที่เค้าเคยทำตั้งแต่กลับบ้าน แต่น้องทำได้แค่ไม่กี่อาทิตย์เอง

สุดท้ายจะโดนทางเซเว่นไล่ออกจากงานเพราะตื่นสายเข้ากะช้า

สาขานี้ห่างจากบ้านเค้าไม่ถึง 100 เมตร น้องเดินไปทำงานได้สบาย เค้าเข้ากะหลังเที่ยงวันแต่ก็ยังไม่ไหวอีก

หลังทำงานเซเว่นเสียไป น้องไม่ได้ไปแตะต้องหรือสัมผัสกับงานอีกเป็นนานกว่าสามเดือน
ใช้เวลานี้เล่นยาแทนจนเกือบหมดสภาพการเป็นคนอีกแล้ว

ในช่วงหลายเดือนนี้ ที่สภาพจิตน้องเสื่อมลงอีก

เราไม่เห็นแม่กีดขวางไม่ให้น้องเล่นหรือไปทำอะไรช่วยเค้าเลย

แม่เลือกปล่อยให้เค้าไปเล่นและทำร้ายกับตัวเองแบบนี้แระ เหมือนครั้งที่แล้วที่แม่ไล่เค้าออกจากบ้านโดยไม่ได้ไปสนใจอีก

แม่มีอาการติดเพื่อน ติดเฟซ และเริ่มคบกับแฟนเป็นทอมต่างจังหวัด (เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง)

เค้าคงไม่อยากรับปัญหาลูกชายมากนัก
แต่อาการน้องหนักขึ้นไปเรื่อยจนพวกเราต้องเป็นห่วงอีกแล้ว ว่าเมื่อไรใครจะพาเค้าไปบำบัดตัวสักที

สุดท้ายวันนั้นจะมาจริง ในช่วงต้นเดือนมิถุนายน

แต่ครั้งนี้น้องจะไปรักษาตัวนานเป็นสี่เดือนกว่าจะเสร็จ

ผมโพสต์แบบย้อนหลังกลับไปดูแต่ละเหตุนะเริ่มตั้งแต่น้องจะรับงานที่เเซเว่นไป
อ่านต่อได้นะครับ

ผมไปหาน้องที่ห้องเช่าเค้า หลังจากเราไม่ได้เจอกัน 10 วัน

พอไปถึงหน้าห้องซึ่งห่างจากบ้านแม่ไม่กี่เมตร คนแรกที่ผมเจอคือเพื่อนบ้านแม่ ชื่อเต้

เต้ยังดูเป็นหนุ่มเลยแต่เป็นพ่อของน้องต้น เพื่อนสนิทธีร์ ด้วย

ผมทักเค้าแล้วก็ถามว่า

‘ผมอยากคุยกับธีร์ ขอเคาะประตูให้หน่อยได้มั้ย’

ผมเกรงใจน้อง รู้สึกอึดอัดใจหน่อยเพราะวันนั้นที่ไปหา ไม่มีใครชวน

น้องต้นเพิ่งไปบอกผมว่าน้องเก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกไปหาใครๆ

เต้ คงดีใจที่ได้กวนน้องเล่นๆ

เค้ายิ้มให้ผมแต่ไม่ได้เคาะประตูให้

แต่กลับถีบประตูให้เปิดบั้งเลย
แล้วก็เรียกธีร์เสียงดังๆ ว่า ‘ไอ้ธีร์ ไมเคิลมาหา’
น้องที่นอนตัวคว่ำในมุมห้องตื่นสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียง
‘เป็นอะไรไมเคิล’ เค้ารีบถามผมมา
ผมอธิบายให้ฟัง ‘ไม่เป็นอะไร เราเป็นห่วงว่าธีร์มีอาการซึมเศร้า ทำไมไม่ออกไปหาเราบ้าง’
ผมพูดพร้อมแอบดูสภาพห้องเค้า

ข้าวของถูกทิ้งระเกะระกะจนผมแทบไม่กล้าเดินเข้าไปหาน้องเลย
ห้องทำด้วยคอนกรีดธรรมดาที่สร้างเป็นห้องพัก เจ้าของปล่อยให้เช่าไม่กี่พันบาทเอง

ฝาผนังก็ไม่ทาสี และพื้นห้องไม่มีกระเบื้องปู — เป็นแค่ปูนฉาบเฉยๆ — หรือตกแต่งอะไร
เป็นรูปสี่เหลี่ยมดูเหมือนห้องกักขังมากกว่าห้องพัก

มีห้องนอนกับห้องน้ำแยกอีกห้องหนึ่ง 

now, see here