 |
| น้องธีร์และแม่ตอนที่ลูกเข้าบำบัดตัว |
คำย่อ
เรื่องราวเส้นทางชีวิตของน้องธีร์ วัยรุ่นในสลัมใกล้บ้านผม ที่ต้องเจอกับความลำบาก หลังจากแม่ไล่น้องออกจากบ้านเมื่อกลางปีที่แล้ว ไปสู้กับชีวิตคนเดียว
เป็นการลงโทษที่น้องยังไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดและไม่ยอมเลิกทั้งๆที่เคยโดนตำรวจจับไปแล้ว
น้องไม่มีเงิน ไม่มีที่นอน ไม่มีงานทำด้วย
แต่เค้าโชคดีหน่อยที่พวกเพื่อนที่เป็นรุ่นพี่ ร่วมถึงผมด้วย คอยยื่นมือช่วยเค้าเอาตัวรอดได้
เราต้องรอลุ้นให้แม่และลูกจะคืนดีกันสักวัน
แต่น่าเสียดาย ที่ทั้งคู่บึ่งตึงต่อกันไม่ยอมใจกันเป็นหลายเดือน
ในขณะที่สภาพน้องแย่ลงไปเรื่อยๆ
พอผ่านไปเดือนที่สอง ที่สามแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรคืบหน้า คนที่เคยเต็มใจช่วยน้องเริ่มเบื่อแล้ว เรื่องปัญหาของครอบครัวของเค้า ยืดยาดเหลือเกิน
กระทั่งจิตใจและร่างกายน้องเริ่มเสื่อมจนน่าเป็นห่วง ถึงจะอยากเลิกเล่นยาหรือแก้นิสัยเพื่อทำให้แม่สบายใจ แต่น้องคงทำไม่ได้แล้ว
พอเข้าเดือนที่ 5 เค้ากลับไปขอร้องให้แม่รับเค้ากลับบ้านสักที
ครั้งนี้แม่ไม่มีทางเลือก
เมื่อเห็นสภาพลูกชายก็ต้องยอมเค้าอยู่ดี
แต่อาการน้องแย่กว่าที่เค้าคิด เค้าอ่อนแรงเกินกว่าที่จะรับทำงานข้างนอกไหว
เลยทำให้แม่เค้ากลับไปผิดหวังอีก เมื่อเค้าต้องพาลูกชายไปบำบัดก่อน
แม่ตั้งเป้าหมายไว้ว่า พอกลับบ้านแล้วลูกจะหางานทำช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง
จะได้เข้าสู่ตลาดแรงงานสักที หลังจากเปลืองเวลาหลายปีเล่นยาอย่างเดียว
เป็นการลงโทษที่น้องยังไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดและไม่ยอมเลิกทั้งๆที่เคยโดนตำรวจจับไปแล้ว
น้องไม่มีเงิน ไม่มีที่นอน ไม่มีงานทำด้วย
แต่เค้าโชคดีหน่อยที่พวกเพื่อนที่เป็นรุ่นพี่ ร่วมถึงผมด้วย คอยยื่นมือช่วยเค้าเอาตัวรอดได้
เราต้องรอลุ้นให้แม่และลูกจะคืนดีกันสักวัน
แต่น่าเสียดาย ที่ทั้งคู่บึ่งตึงต่อกันไม่ยอมใจกันเป็นหลายเดือน
ในขณะที่สภาพน้องแย่ลงไปเรื่อยๆ
พอผ่านไปเดือนที่สอง ที่สามแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรคืบหน้า คนที่เคยเต็มใจช่วยน้องเริ่มเบื่อแล้ว เรื่องปัญหาของครอบครัวของเค้า ยืดยาดเหลือเกิน
กระทั่งจิตใจและร่างกายน้องเริ่มเสื่อมจนน่าเป็นห่วง ถึงจะอยากเลิกเล่นยาหรือแก้นิสัยเพื่อทำให้แม่สบายใจ แต่น้องคงทำไม่ได้แล้ว
พอเข้าเดือนที่ 5 เค้ากลับไปขอร้องให้แม่รับเค้ากลับบ้านสักที
ครั้งนี้แม่ไม่มีทางเลือก
เมื่อเห็นสภาพลูกชายก็ต้องยอมเค้าอยู่ดี
แต่อาการน้องแย่กว่าที่เค้าคิด เค้าอ่อนแรงเกินกว่าที่จะรับทำงานข้างนอกไหว
เลยทำให้แม่เค้ากลับไปผิดหวังอีก เมื่อเค้าต้องพาลูกชายไปบำบัดก่อน
แม่ตั้งเป้าหมายไว้ว่า พอกลับบ้านแล้วลูกจะหางานทำช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง
จะได้เข้าสู่ตลาดแรงงานสักที หลังจากเปลืองเวลาหลายปีเล่นยาอย่างเดียว
ที่ไหนได้ ลูกป่วยเกิน
แต่เรื่องไม่ได้จบแค่นี้
เพราะหลังจากการบำบัดตัวเสร็จ (ใช้เวลาแค่สองเดือนเอง) และลูกได้กลับบ้านแล้ว
เพราะหลังจากการบำบัดตัวเสร็จ (ใช้เวลาแค่สองเดือนเอง) และลูกได้กลับบ้านแล้ว
เค้าดันลุดกลับไปเล่นอีก ในเวลาไม่กี่เดือนต่อมา
เค้าคงไปบำบัดตัวในเวลาที่สั้นเกินไปมั้ง
แบคกราวน์คือ เมื่อน้องกลับบ้านแล้ว แม่บังคับใจให้ไปสู้ทำงานจริงๆ เค้ารับงานหลายรอบ แต่กลับล้มเหลวทุกที
แบคกราวน์คือ เมื่อน้องกลับบ้านแล้ว แม่บังคับใจให้ไปสู้ทำงานจริงๆ เค้ารับงานหลายรอบ แต่กลับล้มเหลวทุกที
จนน้องแพ้ใจแอบกลับไปเล่นยาอีก
ส่วนแม่เค้ากลับทำตัวไม่สนใจลูก
ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม
สภาพจิตน้องแย่ลงเพราะครั้งนี้ไม่ค่อยมีใครช่วย
ครั้งนี้น้องจะเอาตัวรอดไปได้หรือเปล่า และเรื่องนี้จะจบยังไง รอดูต่อไป
-
คำอธิบาย
ผมเริ่มเขียนเรื่องราวนี้เป็นบล็อกหรือไดอารี่คือวันไหนที่มีเหตุจะบันทึกไว้วันนั้น โดยลงโพสต์แรกในช่วงปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว หลังจากเริ่มได้รู้จักและช่วยน้อง แต่อ่านไปอ่านมา อยากเขียนเป็นนิยายดีกว่า เพราะฟอร์แมตนี้คล่องตัวมากกว่าสำหรับผู้เขียน คือว่าถ้าเป็นไดอารี่เรื่องอาจจะไม่มีจุดจบแบบเห็นแน่ชัด แล้วในฐานะเป็นผู้เล่า เราคงอยากเติมความเข้าใจหรือเสริมน้ำหนักในเรื่องบางครั้ง บางตอน
ถ้าเป็นไดอารี่คงก็ทำยาก เพราะไดอารี่เขียนได้วันแต่ละวันไปเท่านั้น เราไม่มีทางได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า แต่ถ้าเป็นนิยายที่หันกลับไปเขียนหลังเรื่องนี้เสร็จสิ้นจริง เราจะรู้ทุกสิ่งที่จะเกิดร่วมถึงจุดจบ เราจะได้อ้างอิงเหตุหรือคำพูดผู้คนที่จะเกิดขึ้นหลังจากเริ่มเขียนง่ายๆ ไม่มีปัญหา
ผมเลยรวบรวมโพสต์ที่เอาขึ้นไปแล้ว ค่อยจัดเขียนใหม่ให้เป็นนิยายเลย โดยเริ่มต้นวันที่พาน้องไปตัดผมที่เราเขียนไว้วันเกิดเหตุจริง ต่อด้วยช่วงหนึ่งที่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่ซึ่งเป็นประเด็นหลักๆที่ผู้อ่านจะเจอกันตลอดทั้งเรื่อง ที่เราเขียนไว้ทีหลัง ตามรูปแบบนิยายนั้นเอง
-
คำอธิบาย
ผมเริ่มเขียนเรื่องราวนี้เป็นบล็อกหรือไดอารี่คือวันไหนที่มีเหตุจะบันทึกไว้วันนั้น โดยลงโพสต์แรกในช่วงปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว หลังจากเริ่มได้รู้จักและช่วยน้อง แต่อ่านไปอ่านมา อยากเขียนเป็นนิยายดีกว่า เพราะฟอร์แมตนี้คล่องตัวมากกว่าสำหรับผู้เขียน คือว่าถ้าเป็นไดอารี่เรื่องอาจจะไม่มีจุดจบแบบเห็นแน่ชัด แล้วในฐานะเป็นผู้เล่า เราคงอยากเติมความเข้าใจหรือเสริมน้ำหนักในเรื่องบางครั้ง บางตอน
ถ้าเป็นไดอารี่คงก็ทำยาก เพราะไดอารี่เขียนได้วันแต่ละวันไปเท่านั้น เราไม่มีทางได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า แต่ถ้าเป็นนิยายที่หันกลับไปเขียนหลังเรื่องนี้เสร็จสิ้นจริง เราจะรู้ทุกสิ่งที่จะเกิดร่วมถึงจุดจบ เราจะได้อ้างอิงเหตุหรือคำพูดผู้คนที่จะเกิดขึ้นหลังจากเริ่มเขียนง่ายๆ ไม่มีปัญหา
ผมเลยรวบรวมโพสต์ที่เอาขึ้นไปแล้ว ค่อยจัดเขียนใหม่ให้เป็นนิยายเลย โดยเริ่มต้นวันที่พาน้องไปตัดผมที่เราเขียนไว้วันเกิดเหตุจริง ต่อด้วยช่วงหนึ่งที่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่ซึ่งเป็นประเด็นหลักๆที่ผู้อ่านจะเจอกันตลอดทั้งเรื่อง ที่เราเขียนไว้ทีหลัง ตามรูปแบบนิยายนั้นเอง
เจอคำนำที่นี่
