ไปฟื้นฟูสมรรถภาพ (2)

แม่ตอบว่า: ‘อ๋อ วันนี้เราไปหาหมอธรรมดาเพื่อจะเช็คร่างกายเค้าเฉยๆ แต่ถ้าไมเคิลเป็นห่วงสภาพจิตเค้า แกก็พาไปหาหมออจิตแพทย์ก็ได้เลยค่ะ’ แม่พูดอย่างชื่นมื่น

อีกไม่กี่วันต่อมา แม่คงสังเกตุเห็นเองแล้วว่า ลูกยังไม่สบายอยู่ เลยพาน้องไปหาหมออีกคนที่เราพูดดังกล่าวข้างบน

โดยหมอคนนี้แนะให้น้องไปบำบัดตัว ที่ ร พ ธัญญารักษ์เลย

ต่อมาแม่และเพื่อนบ้านก็นั่งคุยกันเรื่องค่ารักษาที่เค้าอาจจะต้องเสียถ้าน้องจะไปบำบัดที่โน่น ว่าถ้าแพงจะจ่ายยังไงดี

เรื่องของเรื่อง จากนั้นแม่ก็โทรหาผมแล้วถามดูว่า ถ้าค่ารักษาจะแพงจริง ไมเคิลพอจะช่วยออกค่ารักษาด้วยกันได้ไหม เพราะแม่และเพื่อนกลัวว่าเงินไม่พอ

‘เราจะลงขันกัน เราคิดว่าน่าจะส่งเค้าเป็นหนึ่งอาทิตย์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน’ แม่บอก

ผมบอกว่าจะช่วยออกค่ารักษาได้แต่ไม่เยอะ

ที่จริงแล้วไม่อยากช่วยหรอกเพราะน้องทำตัวเอง แม่ปล่อยทิ้งให้เค้าเล่น 

แล้วน้องยังไม่ได้เลิกเล่นจนถึงวันนี้อีก

ผมแอบเข้าไปดูเว็บของทาง ร พ นี้ ค่ารักษาตัว แพงขนาดอาทิตย์ละ 5,000 บาท

เป็นห้องรวมไม่มีแอร์

แม่จะหาเงินเยอะขนาดนี้ได้ที่ไหน

เพราะหมอไม่ได้ให้รักษาแค่อาทิตย์เดียวหรอก

ทาง ร พ ให้น้อง ไปรักษาตัวเป็นหลายเดือน ไม่ใช่รีสอร์ทที่รับพวกดารารวยๆ ไปดีท็อกซ์เป็นชั่วคราวหรอก

แต่แม่โชคดีหน่อย เพราะวันนั้นที่พาน้องไปแอดมิด

หมอเห็นสภาพจริงน้อง แล้วก็รีบให้เค้าแอดมิดที่ห้อง ICU เลย (เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังต่อ)

ซึ่งตามนโยบายทางรัฐ ผู้ป่วยที่ถูกส่งเข้า ICU ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาตัว

เพราะโครงการรัฐ ‘30 บาทรักษาทุกโรค’ จะควบคุมค่ารักษาเอง

ผู้ป่วยมีสิทธิ์ได้ไปบำบัดตัวสองครั้งต่อปี (บางคนก็หลุดกลับไปเล่นอีก ต้องไปรักษาใหม่)

-

หลังแอดมิทที่โรงบาล ยังรอหมอมาหา

หมอย้ำว่า เค้าต้องสมัครใจไปบำบัดตัว

ถ้าโดนบังคับไป น้องอาจจะดื้อกลับไปเล่นยาใหม่

หมอให้แม่คุยกับน้องก่อน แล้วก็ถามดูสิว่าจะยอมใจบำบัดตัวมั้ย

ตอนแรกน้องเอะใจ  

‘เค้าอยากเลิกจริง แต่ยังกลัวว่า ตำรวจจะตามไปจับเค้าที่ ร พ’ แม่บอกผม

แม่ต้องปลอบใจลูก 'มันไม่เหมือนกันนะลูก ตำรวจจะบุกเข้า ร พ ไม่ได้’ แม่บอกน้องไว้

เค้าให้น้องนึกถึงผลประโยชน์ที่จะตามมาถ้าเค้าหายป่วยแล้วก็เข้าสังคมได้แล้ว
แม่ปลุกฝันในใจน้องว่า ถ้าเค้ามีงานทำบ้าง เค้าจะมีเงินใช้ของตัวเอง
น้องไม่ต้องมาขอแม่อีก
น้องชอบใจ อยากเริ่มสร้างตัวเองบ้าง
เค้าเข้าใจว่า การรักษาตัวจะช่วยให้เค้าแข็งแรงขึ้นพอไปทำงานข้างนอก

แม่เกลี่ยกล่อมนุ่มนวลให้น้องเข้าใจ 

แต่เผื่อวีธิการหว่านล้อมน้องแบบอ้อมๆ หวานๆ ไม่พอ

แม่ก็ยังมีเพื่อนบ้านที่ค่อยช่วยเสริมทัพตรงนี้

เพื่อนชายคนนี้ ชอบคุยกับน้องแบบทื่อๆ ห้วนๆ หน่อย

เพื่อนคนนี้ ชื่อ เต้ พูดจากับน้องในเชิงเป็นผู้ชายนั่งคุยด้วยกัน

แต่ที่จริงแล้ว เต้ก็สุดจะอดทนเหมือนกันกับนิสัยน้อง  ที่เสียเวลามัวเล่นยาอย่างเดียว ไม่ได้ทำอะไรช่วยแม่

แม่เล่าให้ฟังว่า ก่อนน้องตกลงว่าจะเข้าบำบัดตัว

เต้ก็เรียกน้องไปคุยด้วย

แล้วพูดแบบแสบๆ ไม่มีอะไรไว้หน้า

เช่น ‘มึงทำเหี้ยอะไรเมื่อไหร่จะช่วยแม่ได้บ้าง เอาแต่เสพยาอย่างเดียวจนเป็นเด็กเบลอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ขอตังค์อย่างเดียว ไม่สงสารแม่บ้างเหรอไอ้สัตว์’

เต้น่าจะรู้อาการติดยานี้ดี ร่วมถึงระบบการรักษาที่โรงบาลธัญญารักษ์ด้วย 

เพราะเค้าเคยบำบัดตัวเป็นผู้ป่วยนอกที่ ร พ แห่งนี้มาก่อน 

ในซอยสลัมนี้มีคนเล่นยาเยอะ คนรู้จัก ร พ แห่งนี้ก็เยอะเหมือนกัน

การเล่นยาเป็นกิจวัตรประจำวันของหลายคนก็ว่าได้

ผู้คนที่มีสมาชิกครอบครัวก็ถ่ายทอดนิสัยนี้ให้กันและกันตามรุ่นตามเวลา

จนเป็นประวัติศาสตร์ยื่นยาวหลายชั่วอายุคนในครอบครัวเดียวกัน แล้วก็แพร่กระจายออกไปอีกไกล

ก็เหมือนเชื้อโรคที่ลุกลามจากครอบครัวหรือกลุ่มหนึ่ง แผ่กว้างไปติดอีกหลายคนในชุมชนแออัดได้ง่าย

คนข้างนอกอาจเห็นว่ายาเสพติดเป็นปาบหรือพิษภัย จะทำร้ายชีวิตคนเลยเลี่ยงมันไปได้โดยเด็ดขาด

now, see here