ไปฟื้นฟูสมรรถภาพ (1)

ยาแก้ประสาทเสียที่น้องต้องกินหลังบำบัดตัวเสร็จ

พอน้องกลับบ้านแล้ว

ผมมารู้ทีหลังว่า (เอาบทสรูปไว้ก่อนเดี๋ยวจะค่อยอธิบาย)

แม่ช่วยเตรียมตัวเค้าให้กลับไปสู้โลกสังคมภายนอก

โดยพาลูกไปจัดการทำบัตรประชาชนก่อน

แม่เล่าให้ฟังพร้อมกับควักบัตรออกจากกระเป๋าให้ดู

‘วันนั้นที่พาไปทำบัตร ลูกยังมีอาการอยู่ นี่ขนาดเมายาแต่เค้ายังดูหล่ออยู่เลยเนอะ ’

แม่ชมรูปลูกที่หน้าบัตร

น้องได้มีห้องส่วนตัวเรียบร้อยแล้วจริงๆ  แต่เค้าแทบจะไม่มีเวลาอยู่กับห้อง

เพราะแม่เร่งให้เค้าออกไปทำธุระอีก

ทำบัตรเสร็จแล้ว แม่พาเค้าออกไปสมัครงานที่ซุปเปอมาร์เก็ตใกล้บ้าน 

น่าจะเป็นครั้งแรกที่น้องได้ออกไปพ้นจากซอยเพื่อเข้าสู่สังคมข้างนอกเป็นหลายเดือน (โลกเปลี่ยนบ้างมั้ย)

ศูนย์กลางชุมชน มีที่จัดสรรหางานไว้ให้เด็กวัยรุ่นผู้อาศัยอยู่ที่ชุมชนในซอยได้ให้ไปสมัครหางานทำกัน

แม่เล่าให้ฟังว่า วันนั้นน้องตอบคำถามให้กับฝ่ายนายจ้างไม่ได้เรื่อง 

เพราะสมองยังอยู่ในสุภาพเบลอๆ  

จากนั้น แม่พาน้องไปหาหมอเพื่อจะเช็คสภาพร่างกายตามคำขอร้องจากนายจ้าง

คืนนั้นผมเจอน้องพอดี เค้าบอกว่า แม่พาไปสมัครงานแล้ว

จากนั้นไม่กี่วันแม่ก็พาน้องไปหาหมออีกคนหนึ่ง

หมอเห็นว่า น้องมีอาการหูแว่ว เห็นภาพหลอน พูดไม่รู้เรื่อง

เค้าแนะนำให้น้องไปบำบัดตัวที่ ร.พ.ธัญญารักษ์ ที่ปทุมธานี

สรุปแล้วสภาพจิตใจเค้าแย่กว่าที่เราคิด เค้ายังไม่พร้อมที่จะไปเข้าสู่ชีวิตข้างนอกซอยนั้นหรอก

แม่ตกลงว่าจะพาน้องไปรักษาตัวจะได้ฟื้นฟูสมรรถภาพ เป็นครั้งแรกในชีวิต

เมื่อหกเดือนที่แล้ว น้องต้องเข้าสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน 

แต่สถานที่นี้ ที่ชาวบานเรียกว่า คุกเด็ก ไม่ได้ช่วยเค้าเลิกเล่นยาสักนิด (แม่บอก)

เค้าถูกคุมขังที่คุกเด็กเป็น 6 อาทิตย์ หลังโดนตำรวจตรวจเจอสารเสพติดในปสสาวะ

แม่บอกว่าน้องๆ ถูกคุมตัวไว้ในระบบอย่างเข้มงวดหน่อย ขนาดน้องต้องตัดผมเกรียนเหมือนนักโทษจริง

'เค้าย้ำให้ผู้โดนจับรักษาระเบียบวินัยมากกว่าให้เค้าบำบัดตัว ผลที่ออกมาคือน้องกลับไปเล่นยาอีก'

แม่เล่าต่อ

ต่อจากนั้นน้องดันไปโดนจับอีกที เมื่อเค้าไปรายงานตัวตามคำสั่งทางกฏหมาย

และฝ่ายตำรวจได้ตรวจเจอสารเคมีจากยาอีก

แต่ครั้งนี้ทางตำรวจไม่เอาธีร์แล้ว  

แม่เลยส่งน้องไปพักผ่อนที่บ้านญาติต่างจังวัด

แต่น้องดื้อไม่ยอมอยู่กับเค้า ก็แอบหนีกลับบ้านที่ กทม อีก

ที่นี้แม่ไม่เหลือความอดทนแล้ว 

เค้าจึงไล่น้องออกจากบ้านให้เค้าเรียนรู้ว่าเค้าเลือกทางผิด

-

พอเราเจอกันในซอยอีก หลังจากน้องหายหน้าหายตาออกไปทำธุระกับแม่เป็นหลายวันโดยแม่และน้องไม่ได้แจ้งว่าไปทำอะไรกัน

น้องก็ยังเงียบๆ ในสภาพเดิมๆ ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับใคร

ผมต้องถามหลายครั้งถึงได้รู้ว่าเค้าพึ่งไปสมัครงานแล้วก็ไปหาหมอด้วย

ผมเห็นว่าจิตใจเค้ายังไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

พอเริ่มนั่งคุยกันไม่นาน เค้าทักผมว่า 

‘ไมเคิลมีแมลงสาบกำลังปีนเข้าหูนะ’

ซึ่งไม่จริงอยู่แล้ว คือผมคงพอจะรู้สึกตัว อิอิ

‘ธีร์ ผมไม่มีแมลงเดินเข้าหรอก เป็นภาพหลอน แกคิดไปเอง’ ผมตอบเค้า

พอเค้าเล่าให้ฟังต่อว่าวันนั้น แม่พาไปหาหมอมา ผมเข้าใจผิดนิดหนึ่ง

ว่าแม่พาน้องไปหาหมอจิตแพทย์เลย เพื่อจะแก้ปัญหาทางจิตผิดปกติของน้อง

คุยเสร็จแล้วน้องเดินออกไป ผมก็ถือโอกาศนี้แอบไปหาแม่ที่บ้าน เป็นการคุยกันครั้งแรกตั้งแต่แกไล่ผมออกจากหน้าบ้านเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

ครั้งนี้เราคุยกันปกติดี

ผมทักแม่แล้วก็ถามถึงอาการน้อง

‘ผมเห็นเค้ายังผิดปกตินะแม่ เมื่อกี้เค้าเห็นภาพหลอน’ 

ผมเสนอว่า:

‘ถ้าแม่อยากพาไปหาหมอจิตแพทย์จริง  ผมจะแนะให้ไปหาหมอที่ ร.พ. เลิดสินได้นะคับ ผมเคยไปหาหมอที่นั้นเมื่อเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อหลายปีก่อน เค้าจะรักษาอาการโรคนี้ให้ดีได้’ 

now, see here