ชีวิตผู้เสพยาต่อ (10, final)

ข้าวของทุกอย่างในชีวิตน้องตั้งแต่เค้าออกจากบ้านที่ผมเก็บไว้ 

ให้พวกเราดูกันเป็นแฟชั่นโชว์ พร้อมบอกว่า 'ผมชอบ ชอบมากเลยไมเคิล'

เค้าภูมิใจกับกางเกงในตัวนี้มากจนเดินเกือบโป๊ไม่อายใครเลย ชวนให้พวกเเราหัวเราะและยินดีให้เค้า
แต่เมื่อผมมองเข้าไปดูของในถุงวันนั้น ที่เค้าทิ้งเก็บไว้ในบ้านวุฒิ
ผมเห็นว่าน้องแอบเอากางเกงในตัวโปรดนี้ใส่กลับคืนไว้ในถุงด้วย
ถึงจะชอบแค่ไหน แต่เค้าไม่อยากเก็บเอง
นึกภาพนี้ออกแล้ว ผมรู้สึกเศร้า
ที่น้องยอมเสียของดีๆที่เค้าชอบและพาเค้าไปมีความสุข
เพราะเกรงใจเรา
ถึงแม้ว่าเค้าไม่มีอะไรติดตัวตอนนั้น แต่ในทางตรงข้ามพวกเราที่ช่วยเค้ากลับมีเงิน มีของใช้เพียบ

-

สรุปแล้วผมไม่แฮปปี้กับแม่เท่าไร แต่ผมยังดีใจที่แม่เปลี่ยนใจรับลูกกลับบ้าน

ถ้าแม่อยากแสดงความเอ็นดูต่อลูกที่นี้เราก็ยิ่งปลื้มใจ 

แต่อย่าไปคิดว่าลูกจะรับฟังคำสั่งสอนอย่างเดียวนะคุณแม่ 

ถ้าแม่ไม่ไปสร้างพื้นฐานความรักให้เค้าเสียก่อน 

ก็เป็นตัวแม่เองนะเธอ ที่ไล่เค้าออกจากบ้านไปเจอลำบากข้างนอก

น้องอาจจะไม่ได้เรียนรู้อะไรมากจากประสบการณ์นี้

น้องจะเลิกเสพยากระทันหันก็ไม่ได้ แล้วเค้าจะไปหางานทำที่ไหนถ้าเค้าไม่มีบ้านนอนพัก 

ธีร์อายุ 19 แล้ว ปีหน้าเค้าต้องไปเล่นเสี่ยงจับใบดำใบแดงเป็นทหารเกณฑ์
แม่คิดคล้ายๆกับคนไทยทั่วไปมั้ยจ้ะ ว่าเมื่อเจอลูกที่ยังทำตัวเกเรหน่อย

แทนที่จะลงมือพยายามแก้นิสัยลูกเอง แต่ก็กลับผลักโยงปัญหานี้ให้ไปทางทหารจัดการแก้ไขแทน (สมมุติว่าน้องจับใบแดงต้องเป็นทหารเกณฑ์)

แม่คับ แกเก่งอยู่แล้ว ทำไมไม่ลองได้รู้จักและเอาใจใส่ลูกบ้าง

แกน่าจะได้รับผลดีกลับมาถ้าตั้งใจรัก ตั้งใจเข้าใจ อย่างที่พวกเราที่ช่วยน้องแล้วได้รับผลดีกลับมาเอง

อย่าโยงปัญหาทางบ้านแกไปให้คนอื่นแก้อีกได้มั้ย

มันดูน่าเกลียดเหลือเกิน

เหมือนแม่ไม่รักลูกตัวเองเลย และขี้เกียจคุยด้วย

now, see here