ชีวิตผู้เสพยาต่อ (8)

แต่ตอนนั้นน้องยังทำตัวใจแข็งดื้อไปอีก
ยังไม่ยอมกลับบ้านหรือบอกแม่ว่าเค้าโดนบาดเจ็บ

'ผมยังไม่พร้อมที่จะกลับบ้าน' เค้าพูดซ้ำไปอีก
ผมจะขอร้องแค่ไหนแต่เค้าไม่ยอมฟัง

สำหรับพวกเราที่ต้องเห็นเค้าเล่นกับเสี่ยงอันตรายขนาดนี้เกือบทุกวัน
เหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นกับน้องเป็นเรื่องที่เราทนรับยาก
แต่ถ้าน้องไม่ยอมเลิกเล่นยาหรือไปขอโทษแม่ เราจะทำอะไรให้ได้ 

แม่รับลูกให้กลับบ้าน

น้องชายของธีร์

น้องชายธีร์ไปเที่ยวกับแม่

ผมไม่เคยเห็นแม่ ซึ่งใจแข็งมากกว่าลูกอีก เดินไปหาลูก

หรือไปฝากคนให้ถามดูซิว่า เค้าเป็นยังไงบ้าง
ทั้งๆทีเค้าน่าจะรู้เรื่องถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับลูกก็ตาม 

หนึ่งในกลุ่มคนที่ชอบไปเล่าเรื่องน้องให้แม่ฟังคือน้องชายของธีร์เอง
เด็กชาย บี ชอบเล่นอยู่ในซอยแล้วเมื่อไหร่ที่ได้เห็นหรือเจอพี่เค้าและพอกลับบ้านก็จะแจ้งให้แม่ทราบ

ผมมารู้ทีหลังว่าเมื่อน้อง บี ได้เจอพี่นอนอยู่กลางแจงที่โต๊ะแปดหรือในซอยนั้นเอง
น้อง บี แอบกลับไปบอกแม่ไว้
แม่ก็เลยฝากค่ากินไว้ให้กับน้องเอาไปส่งให้ธีร์

(คือเค้าไม่ยอมออกไปหาธีร์เอง แต่ใช้น้องไปส่งตังค์ให้แทน)
น่ารักมั้ย
น้อง บี เป็นเด็กเรียนเก่ง
เป็นแก้วตาดวงใจของแม่จริง
เค้ายังอายุน้อยแต่พูดแสบๆเป็นนะ
ถ้าย้อนเวลากลับไปเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว 

ผมได้เจอน้อง บี บ่อยที่บ้านเพื่อนที่กินเหล้าข้างในซอย
น้อง บี ชอบแวะไปมาหาผมคุยเล่นตอนที่เรานั่งกินเหล้าดูทีวีกันเล่น

น้องมักจะมาพร้อมกับเพื่อนเด็กอีกคน
แล้วก็นั่งถามถึงชีวิตคนต่างชาติหลายเรื่องสารพัดไปเล่นๆ

น้อง บี ก็พูดถึง พี่ธีร์ ไปด้วยแต่ดูเหมือนจะหาอะไรดีๆ ของพี่ให้เราฟังไม่ได้เลย
'พี่ธีร์เล่นยา ไม่จบเรียน ไม่ยอมหางานทำ เป็นคนไม่ดี'
เค้าสรุปบทแบบนี้เหมือนท่องคำด่าที่เกี่ยวกับพี่ไว้ขึ้นใจเอาไว้ไปพูด เมื่อไหร่ก็ตามที่มีใครถามถึง
คือแม่คงบ่นให้น้องฟังว่าธีร์เป็นลูกไม่ดี

พอรับรู้ว่าแม่ไม่พอใจ น้องก็เอาคำตินี้ไปแพร่กระจายต่อให้ทุกคนทราบ 

เหมือนลูกคนเล็กคนเนี้ยะที่คอยปกป้องแม่
ธีร์รู้ดีว่าน้องคิดไม่ดีกับเค้าด้วย

เพราะทุกครั้งที่พี่กับน้องเจอกันในซอย ธีร์ไม่ยอมคุยกับน้องบีสักคำเลย

เมื่อไรที่น้องได้เจอพี่ธีร์นั่งอยู่กับพวกเราที่บ้านวุฒิ
ธีร์ชอบทำตัวว่าไม่รู้จักน้อง

ผมขอร้องให้ทักน้องบ้าง แต่ธีร์ไม่ยอมพูดอะไรไป

จนน้องต้องเดินกลับบ้านผิดหวัง ก็น่าเสียได้

-

และแล้วข่าวที่เรารอลุ้นกันมานาน ก็เกิดขึ้นจนได้

เมื่อเร็วๆนี้ ผมกำลังเข้าตึกจอดรถอย่างเหมือนเคย ที่ใกล้โต๊ะแปดจุดรวมชาวบ้านข้างในชุมชน

และถูกแม่ค้าเรียกคุย

เค้ารู้ว่าผมกำลังดูแลน้องอยู่

ป้าคนหนึ่งชี้ไปที่ม้านั่งยาว ซึ่งเป็นที่นอนประจำน้องอยู่ใต้ต้นไม้  แล้วก็บอกว่า

'เมื่อคืนน้องไม่ได้ออกมานอนนะ'

'ทำไมเหรอ' ผมถามต่อ

‘รู้รึยัง แม่น้องยอมให้มันกลับบ้านแล้วไมเคิล คือเค้าไม่ต้องไปนอนข้างนอกแล้ว'  

ป้าคนนี้เล่าต่อ

'ซื้อข้าวให้มันไปเถอะ แล้วเอาไปให้มันกินที่บ้านเค้าก็ได้ เพราะแถวนี้ไม่มีใครเอามันอีกแล้ว’

อ้าว พูดตรงๆแต่เช้าเลย ผมคิดในใจ

ป้าพวกนี้ ซึ่งเป็นชาวบ้านในซอยเหมือนกัน ก็สงสารน้องอยู่แล้วและรู้จักครอบครัวธีร์ตั้งแต่เค้ายังเป็นเด็กโน่น แต่ถึงจะเป็นห่วงบ้างแต่เค้าไม่อยากเจอน้องนอนข้างนอกในสภาพสกปรกแบบนั้นหรอก

เค้ากลัวว่าลูกค้า คือชาวบ้านในชุมชนข้างในนั้น จะไม่พอใจถ้าต้องเจอน้องในสภาพตัวซกมกของเค้า นอนใกล้ๆ แผงทำกับข้าว 

'นอกจากยอมให้ธีร์กลับ แม่ก็ได้เปิดห้องเช่าให้มันด้วย ใกล้กับบ้านแม่เอง'

ป้าพูดต่อ

now, see here