เถ้ากระดูกเดินทางไกล (2)

Pottsville Beach, Northern Rivers, ของรัฐ New South Wales 

ขอบอกแบคกราวน์ของครอบครัวเราก่อนสักนิดหนึ่ง
เราเป็นชาวออสเตรเลีย ย้ายบ้านไปอาศัยอยู่ที่นิวซีแลนด์ตอนผมอายุ 16 ปี
ผมเป็นลูกคนโต ดังเดิมเรามีพี่น้องกัน 4 คน เดวิดเกิดมาเป็นลูกคนที่ 2 เราอายุห่างกัน 2 ปี
ในครอบครัวเดวิดเป็นคนเดี่ยวที่ย้ายบ้านกลับไปที่ออสซี่หลังจากเรียนจบ
(น้องสาวเรา สองคน กับพ่อแม่ยังอยู่ที่นิวซีแลนด์ แต่คนละเมืองกัน)
หลังจากย้ายกลับไปที่โน่น น้องชายเราได้เจอกับผู้หญิงที่เรียนจบเป็นหมอเช่นกันและได้แต่งงานกันในที่สุด ผู้หญิงคนนี้ชื่อโทนี่นั้น
ซึ่งเป็นหมอที่ทำหน้าที่ให้ยาสลบ (วิสัญญีแพทย์)
ในปี 2006 เดวิดและโทนี่ได้ซื้อบ้านใน Pottsville, Northern Rivers ของรัฐ New South Wales แถบทางเหนือ
เป็นบ้านสวยหรูติดชายฝั่งทะเล มีหาดทรายขาวสะอาด
แล้วก็เริ่มสร้างครอบครัวน่ารักๆกัน
จนมีลูกด้วยกันสามคน ตอนน้องเราเสียลูกคนโตสุดของเค้าอายุแค่ 8 ขวบ เอง
-

ตอนที่เค้าเสีย น้องปักหลักอยู่ที่ออสเตรเลียนานแล้ว
ถึงจะอยู่คนละประเทศกับเรา แต่ผมชอบคิดเผลอในใจว่า
ในวัยชราเราจะแก่ลงไปด้วยกัน
หลังจากออกเกษียณ ผมจะจับไม้เท้าเดินกะโผลกกะเผลกไปหาเค้าที่บ้าน
เจอลูกของเค้า กินข้าวกัน หรือทำสวนหน้าบ้านกัน
เราจะดำเนินชีวิตจนสิ้นใจแบบมีความสุข
แต่เราจะทำไม่ได้แล้ว เพราะน้องชายเราเสียชีวิตไปก่อน
เดวิดเคยเป็นใครเหรอ
เค้าเป็นหมอ
เป็นมหาเศรษฐีด้วย (ชอบเล่นหุ้นตั้งแต่เด็ก ซื้อที่ดิน ซื้อบ้านลงทุนเป็นว่าเล่น)
อัธยาศัยเฟรนด์ลี่ มีเพื่อนเยอะ
เป็นพ่อที่ดีของลูก
และเล่นกีฬาเก่ง

มีต่อ

เถ้ากระดูกเดินทางไกล (1)

เถ้ากระดูกน้อง

ตื่นมาเมื่อวันก่อน เราเห็นน้องชายมองดูเราจากตรงมุมในห้องของเรา
น้องชาย ชื่อเดวิด เสียชีวิตไปแล้วแต่เรายังเก็บเถ้ากระดูกของเค้าอยู่กับเราด้วย
เถ้ากระดูกถูกบรรจุในกล่องลายกากบาทสีขาวดำ ที่วางไว้ในมุมสูงๆ ของในห้องนอนเรา
หลังตื่นนอนลืมตาขึ้นมา กล่องเดวิดเป็นสิ่งแรกที่เรามักจะพบเห็น
ผมรู้สึกสบายใจขึ้นพอรู้ว่า น้องยังเฝ้าดูผมอยู่
หยิบกล่องมาเขย่า ผมได้ยินเสียงแกร๊ก ๆ ข้างใน
เดวิดอยู่ไหน

น้องชาย

น้องเดวิดเสียชีวิต 10 ปี แล้ว

ในเดือนสิงหาคม 2012 อายุ แค่ 44 ปี เอง

สาเหตุที่ครอบครัวเรามักจะกล่าวถึงเป็นหลักคือ

อาการ PTSD post-traumatic stress and anxiety disorder

PTSD เป็น 'สภาวะป่วยทางจิตใจที่อาจจะเกิดเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง'

เนื่องจากสมัยเด็กเค้าตกเป็นเหยื่อถูกคุณครูล่วงละเมิดทางเพศเค้า

และใน 18 เดือนสุดท้ายของชีวิตก็ต้องรับมือกับเมียที่แค้นใจอีก หลังจากน้องเราบอกว่าอยากอย่ากัน

เหตุการณ์นี้ยิ่งร้ายเพิ่มทวีคูณและก็ทำร้ายจิตใจเค้าให้ชอกช้ำยิ่งขึ้น

ผู้ป่วย PTSD มักจะชอบทำร้ายกับตัวเองเพื่อจะแก้ไขความรู้สึกผิดและอับอายที่โดนล่วงละเมิดทางเพศ

โดยแสวงหาพฤติกรรมอันตราย เช่น ขับรถเร็ว กินข้าวน้อยไป กินเหล้าเยอะ เดวิดทำได้หมด ทั้งที่รู้ว่าเค้าเล่นเสี่ยงถึงชีวิต เค้ายังยอมใจทำ

คล้ายกับว่าเค้าท้าทายชะตากรรมว่า 'ถ้าอยากได้ชีวิตกู ก็เอามาดิ เราอาจจะยอมมึงก็ได้ ลองดู'

แน่นอนอาการนี้ต้องส่งกระทบต่อกับคู่รักและครอบครัวด้วย

จนเมียเค้า ชื่อโทนี รู้สึกเครียด

ตอนแรกอาจจะช่วยน้องเรารับมือกับปัญหานี้ดี

ฟื้นฟูสภาพจิตใจในภาวะวิกฤต ที่หนักหนาเป็นเบาได้

แต่ถ้าจะให้สู้กันเวลายืดยาวเกิน

เมียคงรับไม่ไหว

และน้องเรา เค้าทำร้ายกับชีวิตตัวเองเป็นเวลานานหลายปี

ในที่สุดสุขภาพร่างกายเริ่มจะเสื่อมลงอย่างเห็นได้ชัด

จนกระทั้งน้องเรา ซึ่งเป็นหมอ เจออาการติดเชื้อที่ปอดจากผู้ป่วยที่อยู่ภายใต้การดูแลของเค้า

เชื้อลุกลามขยายเป็นวงกว้าง อวัยวะของร่างกายเลิกทำงานตามลำดับจนน้องเสียชีวิตไปในที่สุด

มีต่อ

ปิดสวิทช์ไม่เป็น

 

สวัสดีตอนเช้าจากวิทยุ!

ได้ยินเสียงพูดเบาๆทุกครั้งที่เดินไปใกล้เครื่องวิทยุนาฬิกา
ที่ตั้งอยู่หัวเตียง
เมื่อเช้าก็เช่นกัน มีเสียงผู้ชายสองคนพูดคุยกันเรื่องอะไรไม่รู้
จนผมเริ่มสงสัย
เลยหยิบเอามาฟังดู ก็ได้ยินเสียงแว่วๆอีก
แต่นี่ไม่ไช่เสียงนอกบ้านที่เล็ดลอดเข้าทางหน้าต่าง
หรือเสียง ทีวี หรอก
เพราะเราพึ่งตื่นมา ยังมืดๆอยู่เลยประมาณตีห้า
ผมยังยืนจับเครื่องอยู่จนเผลอนึกว่า
เราเกิดอาการหูแว่วรึป่าว
เป็นโรคอารมณ์สองขั้วหรือโรคไบโพลาร์
เหมือนเราเป็นคนบ้าซะแล้ว
และมีคนตัวเล็กๆแอบนั่งบนไหล่ ค่อยเป่าหูให้ผมไปก่อเรื่องร้ายแก่โลก
เอ๊ะ ใครหว่า
พอเอาเครื่องไปแนบติตหู อ้อ เป็นเสียงวิทยุนั้นเอง
ที่น่าจะลืมเปิดทิ้งไว้นานแล้วโดยเราไม่รู้ตัว
เริ่มเมื่อไรกันแน่
ผมฟังวิทยุนี้ประจำในช่วงการเลือกตั้งสมัยที่แล้ว
ที่ขึ้น วันที่ 29 เดือนมีนา 2019
ตั้งแต่นั้นไม่ค่อยได้รับฟัง
นานๆเปิดฟังที
ครั้งล่าสุดน่าจะเป็นปีที่แล้วมั้ง
เพราะไอ้ปุมเปิดปิดวิทยุแข็งทื้อ ขยับยาก
กดถี่ๆ ก็ไม่ยอมปิดสักที
เลยไม่จงใจอยากจะเปิดฟังใช้อีก
แต่นี่ผ่านไป1ปี แล้วที่เสียงยังออกมาทั้งวัน ทั้งคืน ไม่มีวักเว้นเลย
ผมไม่ผิดสังเกตุอะไรเลย
เป็นไปได้ยังไง
ผมเคยได้ยินคนพูดในห้องนอนมาก่อนก็จริง
แต่เสียงเบาจนเราคิดเผินว่าน่าจะเป็นแมลงบินว่อนข้างนอก
แต่เรายังต้องถามตัวเอง ทำไมไม่สังเกตุให้ดีกว่านี้บ้าง
เครื่องเปิดทิ้งแบบนี้จะดูดไฟฟ้าบ้านโดยผมไม่รู้เรื่อง
ทุกเช้าผมรีบลุกขึ้น ไม่เถลไถล เพราะต้องแย่งชิงเข้าห้องน้ำก่อนแฟนจะตื่นเข้ามาใช้เอง
เลยไม่มีโอกาศได้ยินเสียงอะไรมาก
และพอเข้านอน ทีวีที่ห้องรับแขกนอกห้องนอนเรา ก็ยังเปิดเบาๆจนกลบเสียงวิทยุหัวเตียงเรา
โอเค
ที่นี้เราต้องสู้กับตัววิทยุอีกรอบ
จัดการกับมันให้ดี
ห้ามเสียงเล็ดลอดออกมาเด็ดขาด
และที่สำคัญห้ามให้ little green men วางแผนร้ายเข้ามาหัวผมเวลานอนหลับอีก
สุดท้ายก็กดปุ่มปิดเสียงได้สนิท
ไม่อยากเจอเซอร์ไพรส์ตอนเช้าอีก
หลังจากที่เราจับความโง่ตัวเอง คือปิดสวิทช์ไม่เป็น
และปล่อยคนในเครื่องคุยกับเราเป็นนาน
โดยแก้ที่ตัววิทยุนั้นเอง
ผมวางเครื่องกลับไว้ที่เดิม
คิดดู เราเปลืองค่าไฟห้องนอนเราเป็นปี
แก้เสร็จแล้วค่าไฟฟ้าที่ห้องจะลดลงบ้างมั้ย
ต้องลุ้นๆดู