เถ้ากระดูกเดินทางไกล (3)

โทนี่และลูกๆเค้าหลายปีที่แล้ว

เจอกันที่ Pottsville (เป็นเมืองเล็ก ๆ มีประชากร 6700 คน)
ในปีเดียวกันที่น้องชายเราเสียชีวิต
เค้าพาผมไปเล่นกอล์ฟ
'นักเล่นกอล์ฟบางคน มีโค้งสวิงสวยดี' น้องผมพูดใจลอยๆพร้อมสอนให้ผมจับไม้กอล์ฟ และวิธีการยืนที่ฝรั่งเรียกว่า address the ball
เค้าพูดถึงใครไม่รู้ เพราะผมตีลูกกอล์ฟไม่เป็น
สมัยเด็ก พ่อเคยพาเราไปตีกอล์ฟบ้างแต่ผมไม่มีใจอยากจะเล่น
แต่วันนั้น หลังจากน้องสอนให้ผมตีลูกกอล์ฟจนได้ (ตีไม่กี่เมตรหรอก แต่ดีกว่าตีแกว่งใส่อากาศเปล่าๆ)
เค้ารีบชมเรา
'ไมเคิลมีแววว่าจะเล่นเก่งนะ' เดวิดบอก
'Bullshit!' ผมตอบแก้เขินพร้อมหัวเราะ
สมัยเด็ก เราจะเล่นกอล์ฟกันแบบนี้ไม่ได้หรอก
เพราะเดวิดชอบแข่งกับผมทุกเรื่อง อะไรก็ต้องพิสูจน์ให้เห็นว่า เค้าเก่งกว่า จนเราไม่อยากเล่น
-
กลับไปพูดถึงสาเหตุที่น้องเราเสียชีวิต
ครอบครัวเราจะมองข้ามเมียเค้าไม่ได้
ในเดือนกรกฎาคม 2011 18 เดือนก่อนน้องจะเสีย
เดวิดบอกเมียว่า เค้าอยากอย่าร้างกัน และเป็นฝ่ายแรกที่ขอด้วย
หลังจากความสัมพันธ์เค้าสั่นคลอนมานานแล้ว
เมียโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและแค้นใจสุดขีด เอาคืนโดยห้ามน้องเรากลับมาที่บ้านเค้าอีกด้วย
หนักสุดเค้าจำกัดเวลาที่เค้ายอมให้เดวิดไปเจอลูกๆ ลงไปถึงสองอาทิตย์ครั้ง
และหาโอกาสกลั่นแกล้งเค้า ขนาดร้องเรียนถึงคณะกรรมการใบอนุญาตทางการแพทย์ ของ Medical Council of NSW ในพฤศจิกายน 2011
โดยอ้างว่าน้องเป็นคนขี้เมา ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอ
เค้าหวังว่าน้องจะถูกตัดสิทธิ์จากวิชาชีพเป็นหมอเลย
อีโทนี่รู้ดีว่าน้องชอบทำงานเยอะ เพื่อจะกลบความจำร้ายที่ อีครูนั้นฝากไว้
ถ้าทำงานไม่ได้ ชีวิตจะพัง
เห็นชัดเจนอยู่แล้วว่านางโทนี่หวังว่าจะบั่นทอนและปั่นป่วนจิตใจน้องชายเรา ทำชีวิตพังลงจนเค้าจะศูนย์เสียทุกอย่างไป
แต่เอาให้ถึงขั้นหนักหนาแค่ไหนกันแน่ จะมีแต่เจ้าตัวที่รู้ความจริง
เอาให้ถึงจนตายเลยมั้ย

มีต่อ