job at the 7-11, back to rehab (5)

เค้าไปซุกหัวอยู่กับพวกนี้และ เมื่อได้เป็นเด็กรับใช้ของเค้า ธีร์ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นแล้ว
พวกนี้คงจะให้เงินทอนแค่นั้น แลกกับการได้ฝากน้องให้ช่วยเค้า แต่ค่าตอบแทนแค่นี้คงไม่พอเอาไปใช้กินข้าวหรอก

เมื่อเค้ากลับมา ผมบอกน้องว่า เค้าเลือกผิดอีกแล้ว ‘ไปคบกับพวกนี้ทำไม จะไม่มีอนาคตหรอก’ ผมบอกมันตรงๆ

น้องเดินหนีออกไปทางซอกทางแยก เพราะไม่อยากได้ยิน

แบบนี้แหละ น้องจะยอมใจลดคุณค่าตัวเองไปเรื่อยโดยไม่รู้จักจบ

-

แฟนทอมของแม่

เมื่อเดือนเมษาแม่ได้มีแฟนทอม
บ้านแฟนอยู่ที่ภาคใต้ จังหวัดพัทลุง

ซึ่งต่างฝ่ายก็ต้องเดินทางไปมาหาสู่กันถ้าอยากเจอกัน

ตอนนั้นแม่ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยมาก

เค้ามักจะพาลูกตัวเล็กไปเป็นเพื่อนเที่ยวเสมอ

และทิ้งธีร์เอาไว้คนเดียวที่บ้านเฉยๆ (ธีร์อาจจะไม่อยากไปร่วมเที่ยวกันกับแม่เค้าก็ได้)

มีครั้งหนึ่งแม่พาน้อง บี คือน้องชายธีร์นั้น ขึ้นเครื่องบินไปเที่ยวหาแฟนทอมด้วย
แต่ปล่อยธีร์อยู่คนเดียวในสภาพเมายาเดิมๆ ในซอย

การไปเที่ยวทริปนี้ น่าจะเป็นครั้งแรกที่น้อง บี ได้ขึ้นเครื่องบิน

น้องชายของธีร์บินไปเที่ยว

ส่วนธีร์ผมไม่รู้ว่าเคยขึ้นเครื่องบินเหมือนน้องมั้ย
แต่ตอนนั้น ธีร์นั่งเป็นซอมบี้อยู่ เลยพลาดโอกาสไปด้วย

แม่ไปหาแฟนในช่วงปิดเทอมพฤษภาคม ไปต่างจังหวัดเกือบสองอาทิตย์
สภาพน้องดูแย่ลงมากตอนนั้นที่แม่ไม่อยู่บ้าน เพราะน้องไม่มีใครค่อยเฝ้าดู
เค้านั่งข้างนอกจากเช้าจนค่ำยันอีกวันเป็นหลายวันติดกัน  ยิงฟันดูดลมเป็นท่าประจำของเค้า ไม่พูดอะไรกับใคร 

และไม่ได้กินข้าวด้วย
จนเพื่อนวัยรุ่นเริ่มเป็นห่วงและเรียกผมไปคุย ‘ธีร์ไม่มีตังค์กินข้าวไมเคิล’ เค้าบอก
แต่เมื่อผมส่งยื่นตังค์ให้ น้องกลับไม่รับ เค้าเป็นของพวกพี่นั้นไปแล้วนิหว่า
เค้าคงกลัวว่าผมจะพยายามดึงตัวเค้าออกจากกลุ่มนี้ กลับไปอยู่กับพวกเรามั้ง
อาการเค้าแย่ลงไปเรื่อยจนผู้ใหญ่เรียกผมไปคุยด้วย
คุณลุงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นพ่อค้าร้านขายของชำใกล้บ้านวุฒิ รู้ว่าผมคอยดูแลน้อง
‘เค้าดูน่าเป็นห่วง ลองดูซิ เค้านั่งอยู่คนเดียวแบบนี้และเป็นหลายชั่วโมงแล้ว ตัวซกมกไม่พูดจากับใครอะไรไม่รู้’ ลุงบอกผม
แต่เราจะไปทำอะไรได้
น้องและลุงเป็นชาวบ้านด้วยกัน ผมแค่เป็นคนข้างนอก
ผมเลยถามว่า ‘แม่น้องจะว่ายังไงถ้าเจอลูกแบบนี้ ไม่เห็นออกไปหาเค้าสักที’
ลุงตอบไปว่า

‘อ้าว แม่เค้าไม่สนใจ ไมเคิลรู้อยู่’
แม่คงยอมแพ้เสียแล้วที่ต้องไปเจอนิสัยดื้อๆ ของธีร์ ก็จริง

แต่แม่ทำตัวไม่เอาใจใส่ลูกเป็นนานแล้ว เมายาหรือไม่เมาแม่ปล่อยทิ้งเค้าจนทั้งคู่ก็เริ่มใจห่างเหินจากกันไป

-
สุดท้ายแม่ต้องพาน้องไปบำบัดตัว เป็นรอบที่สองภายใน 7 เดือนเอง
น้องเสียงาน 7-11 ตั้งแต่กลางเดือนมีนา

แล้วก็เริ่มเล่นยาต่อและคบกับพวกพี่ที่ฝากน้องเป็นเด็กรับใช้ แต่ในช่วงหลังๆ ดูเหมือนได้ลืมทิ้งเค้าไปแล้ว

แม่รอถึงต้นเดือนมิถุนากว่าจะพาน้องไปรักษาตัว

ซึ่งพวกเราที่รู้อาการน้องจะทำได้แต่รอให้แกจะช่วย

ตอนนั้นแม่ยังติดแฟน ไปเที่ยวบ่อยและชอบปล่อยทิ้งธีร์อยู่คนเดียว
เค้าทำแบบนี้เพื่อจะลงโทษลูกหรือว่าอะไรไม่รู้

now, see here

job at the 7-11, back to rehab (4)

ธีร์กับน้องกินหมูกระทะกัน ไม่ค่อยมีรูปอยู่ด้วยกันหรอก

ผมโมโหใส่อารมณ์กลับ เราอุตส่าไปหามันแต่โดนนิสัยก้าวร้าวแบบนี้ได้ยังไง

‘ผมไม่ใช่หมาข้างถนนไอ้สัตว์’ ผมพูดแรงๆ ผ่านประตูที่เค้าปิดอยู่
'ที่หลังไม่ต้องไปขอเงินผมอีก มึงกลับทำตัวเองไร้คุณค่าอีกแล้วจริงๆ'
พูดไปแล้วผมเดินกลับบ้านและลบทิ้งไลน์เค้าออก และพยายามลืมตัวมันไป
เราไม่ได้เจอกันอีกเป็น 5-6 อาทิตย์
ในช่วงนั้นคือปลายเดือนมีนาผมไปหาพ่อแม่ที่ต่างประเทศ ไม่ได้คิดถึงตัวเค้าด้วยเพราะผมถือว่าเลิกคบกันแล้ว
แต่พอผมกลับมา กทม และเดินไปหาวุฒิที่บ้านเค้า ผมได้ไปเจอน้องนั่งคุยกับเพื่อน ที่หน้าบ้านด้วย

เพื่อนเห็นผมก่อนแล้วก็บอกธีร์ว่า ‘ไมเคิลมาแล้วไอ้ธีร์’ แต่เค้าทำตัวไม่สนใจ
‘ธีร์เป็นอะไร’ ผมถามมันไป
‘ด่าผมทำไม ไมเคิลนิสัยไม่ดี’ น้องบ่นย้อนถึงวันนั้นที่เราใส่อารมณ์กัน
น้องตอบด้วยเสียงเย็นชาและหันไปทางอื่นเหมือนไม่อยากคุยแล้ว
วุฒิแอบบอกผมว่า น้องยังไม่มีงานทำตั้งแต่เลิกงานเซเว่น
แต่กลับไปเล่นยาอย่างหมกมุ่น
'เมื่อก่อนเค้าเล่นทั้งยา เค และ กัญชาด้วย แต่ตอนนี้เล่นยากัญชาชนิดแรงๆอย่างเดียว' วุฒิพูดเสริม
จากนั้นผมได้มีโอกาสเลี้ยงเหล้าที่หน้าบ้านวุฒิ

แล้วได้ปรับความเข้าใจผิดกันกับน้องจนคืนดีกันแล้ว
วันนั้นที่เราเลี้ยงเหล้า น้องดูอาการหนักเหมือนสารยาเสพติดเริ่มทำลายสมองเค้าแล้วจริงๆ
ผมฝากเค้าให้ไปซื้อเหล้ามาชุดนึง แต่น้องหิ้วถุงเหล้ากลับแทบไม่ไหว
ร่างกายน้องอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด

จากนั้นมีป้าคนหนึ่ง ซึ่งเป็นญาติแท้ๆของน้อง แวะมาที่บ้านวุฒิพอดี
เค้าฝากให้น้องเดินไปส่งถาดขนมถ้วยไปยังบ้านคนอื่นข้างในซอย
น้องจับถาดแล้วก็เริ่มเดินออกไป แต่เกิดเสียความทรงตัว ถาดถ้วยขนมล้มแตกลงกับพื้นต่อหน้าพวกเรา
เค้าก้มตัวเก็บเศษถ้วยมือเปล่าเองโดยไม่พูดจากับใคร
เหตุนี้แสดงว่าน้องสภาพจิตใจแย่จนถือของไม่ได้แล้ว
ตอนแรกผมสงสารเค้า อยากบอกว่า
‘อย่ากลัวสภาพตัวเองนะ แต่แกน่าจะเลิกเล่นยาได้แล้ว’

-

แต่คิดไปอีกที ผมไม่พูดดีกว่า มันเลยไปจุดนั้นแล้ว ไม่มีใครจะช่วยเค้าได้
เวลาจะผ่านไปต่อเนื่อง
ผมกับน้องเริ่มห่างเหินคุยกันยากเพราะอาการเมายาค้างของเค้านั้นเอง
ถ้าเราจับตัวน้องเล่นๆ เค้าจะใส่อารมณ์เหมือนผมมีเจตนาแอบแฝงว่าจะลวนลามตัวเค้าไป

ซึ่งก็ไม่จริงอยู่แล้ว และทุกครั้งที่ตัวมันทำแบบนี้ ผมจะโมโหจัดและใส่อารมณ์กลับไปสู้กับมัน

'ถ้าผมอยากกินเด็กผมจะไปซื้อได้อยู่แล้วไอ้มึง ผมไม่เคยไปยุ่งกับพวกแกใกล้บ้านเรา’

ผมเคยบอกมันตรงๆ

ที่น้องขี้ระแวงตัวแบบนี้ก็น่าจะเป็นผลจากการเล่นยาอีก

ผมไม่ได้เห็นเค้าพูดถึงการไปหาหมอ ที่ ร พ ธัญญารักษ์ เป็นนานแล้ว ทั้งๆที่หมอสั่งให้เค้าไปรับยารักษาอาการทุกเดือนหรือสองเดือน
ผมเลยลองถามดูว่า ‘ธีร์ยังกินยาหมอ หรือไปหาหมอที่ ร.พ. บ้างไหม’
ธีร์เดินเชิดหน้าหนีออกไปโดยไม่ยอมบอก

ทุกวันนั้นเราเห็นว่า น้องชอบนั่งคนเดียวที่โต๊ะแปด ตั้งหน้าแปลกๆ ยิงฟันค้างๆ หรืออ้าปากไว้ แบบไม่รู้ตัว

หรือไม่ก็เดิน ขึ้นๆลงๆ ในซอยไปหาเพื่อนพูดคุย แต่พอเจอเพื่อนได้แล้ว ก็กลับนั่งเงียบเหมือนเดิมเพราะต่างฝ่ายก็คุยกันไม่รู้เรื่อง
ผมพยายามพูดกับน้องอีกที เมื่อเห็นเค้านั่งคนเดียวที่โต๊ะแปดเป็นหลายวันติดกัน

วันนั้นพอเราเริ่มคุยกันปุ๊บ มีผู้ชายร่างอวบที่เป็นขาเล่นยาประจำแถวนั้น โผลตัวออกจากมุมมืดๆ แล้วก็แทรกสั่งน้องไปซื้อของให้เค้า

ผมรู้จักผู้ชายคนนี้แต่ไม่ค่อยคุย
เมื่อน้องเดินออกไปผมหันไปบ่นกับผู้ชายคนนี้ว่า
‘โอ้ยเรากำลังคุยกันอยู่เมื่อกี้นะ’ ผมพูดเหมือนไม่พอใจ

‘อ้าว เค้าเป็นเด็กผม’ คนอวบยิ้มตอบกลับมา
พอได้ยินเข้า ผมรู้แล้วว่า ทำไม่ น้องถึงเลิกพูดคุยกับผมตอนนั้น

now, see here

job at the 7-11, back to rehab (3)

น้องธีร์กับแม่ พอดีแม่ขายของที่หน้าชุมชนวันเดียวกันที่น้องทำงานที่ 7-11

จนพอเริ่มทำงานที่นี้ ธีร์จะเป็นรุ่นพี่เด็กหลายคน

เนื่องจากว่าธีร์ไม่มีประสบการณ์ทำงาน ธีร์ต้องเริ่มทำที่ระดับต้นๆ เท่ากับรุ่นน้องเค้าด้วย

เพราะฉะนั้นเค้าต้องเป็นรุ่นพี่ของสตาร์ฟเกือบทุกคน ไม่ใช่รุ่นน้องยังที่ผมคิด
น้องเดินด้านหลังร้านไปเรียกธีร์ออกมา

น้องดีใจจนเกือบกระโดดเข้าอ้อมแขนผมเมื่อแรกเห็น
เค้าจับมือผมและบอกเด็กๆ ที่ยืนข้างเคาน์เตอร์ว่า ‘นี่คือพ่อผม’ แล้วก็ยิ้มเบ่งบานด้วยภาคถูมิใจ
ผมสังเกตุว่า น้องใส่เสื้อแจ๊คเก็ตกันหนาว เลยถามเค้าว่า ‘แกไปทำอะไรที่นี่’
‘ผมทำงานในตู้เย็น’ เค้าตอบ
ตามหน้าที่น้องจะเติมสิ่งของตู้แช่ใหญ่ๆ ที่ด้านหลังร้าน
เค้าอธิบายว่า ตู้เปิดได้สองด้าน เมื่อลูกค้าหยิบของจากข้างหน้า น้องจะค่อยเติมของจากด้านหลังภายในห้องเก็บของ

นอกนั้นเค้าต้องถ่ายกล่องสินค้าที่ถูกส่งไปที่ร้าน

น้องก็กลายเป็นสตาร์ฟในห้องเก็บของที่ลูกค้าจะมองไม่เห็น
ผมไปหาเค้าทุกๆสองสามวันต่ออาทิตย์
เค้าจะออกมาดูดบุหรี่คุยกับผมที่หน้าร้านเล่นๆ

หรือถ้าน้องหิวผมจะพาเค้าไปกินข้าวที่ร้านทำกับข้าวตามสั่งข้างๆ เซเว่น
เวลาคุยกับทีมงานที่เซเว่น ธีร์ดูตื่นเต้นยิ้มแย้มร่าเริงดีเสมอ
แต่ดูเหมือนว่าไม่เป็นจริงเป็นจังสักเท่าไร
จนผมสงสัยว่า พวกเค้าเห็นน้องเป็นพี่ตัวตลกของร้านรึป่าว
เหมือนน้องคิดไม่ทันกับคนอื่นรึว่าอะไรไม่รู้
แม่ให้เงินใช้ วันละ100 บาท เอาไว้ซื้อข้าว แต่น้องต้องทำงานหลายชั่วโมง
เค้าเข้ากะตอนบ่ายโมงครึ่ง เลิก 4 ทุ่มครึ่ง อาทิตย์ละ 6 วัน

ผมถามน้องว่าทำไมทางร้านไม่ยอมให้เค้าหยุดอาทิตย์ละสองวันเหมือนคนอื่น
‘คนไม่มีวุฒอย่างผม จะไม่มีสิทธิหยุดสองวันหรอกไมเคิล’ เค้าบอกเหมือนรู้ชะตากรรมตัวเองในวงการงานต้องเป็นยังไงในวันข้างหน้า

น้องจะสู้ๆกับงานนี้เป็นห้าอาทิตย์  แต่สุดท้ายงานก็ล้ม

เค้าได้เงินเดือน 7,000 กว่าบาทแต่แม่ดันไปหักเก็บ 3,000 บาทเลย ให้เป็นค่าเช่าห้องเค้า
น้องบ่นกับผมว่า แม่อมเก็บเกือบครึ่งของเงินเดือนเค้าเสียแล้ว

ผมตกใจกับข่าวนี้ แม่จะไปใจร้ายกับลูกทำไม

ถ้าหักเก็บนิดหนึ่งก็พอจะเข้าใจเพราะแม่มีค่าใช้จ่ายที่บ้าน แต่ที่ไปเรียกร้องเยอะขนาดนี้ถ้าน้องรู้สึกบั่นทอนใจไม่อยากทำงานแล้วทุกคนจะเห็นใจเค้า

-

ซอยอมรตอนกลางวันดูเงียบหงอย รูปถ่ายใกล้กับ 7-11 ที่น้องไปทำงานอยู่

ผมไปหาเค้าเรื่อยๆจนเบื่อ
น้องชอบทำนัดเจอกันที่หน้าร้านแต่มาช้ามากจนผมเลิกไปหา
ผ่านมาไม่กี่อาทิตย์อีกผมได้มีข่าวว่าธีร์โดนไล่ออกไปแล้ว

ผมได้รับรู้เมื่อเค้าเริ่มส่งเมสเซจไปหาผมตอนดึกๆ เรียกผมไปหามันที่ห้อง
พอดีผมติดงาน เค้าต้องรออีก 4 วัน จนเราว่างและได้ไปเจอกัน
ผมนัดเจอธีร์ไปเจอกันที่หน้าซอกห้องที่เปิดออกไปสู่ถนนเส้นพระราม 3
ธีร์เดินออกจากซอกพร้อมถือแฟ้มเอกสารไว้ มุ่งหน้าไปสมัครงานใหม่ที่ห้างเซนทรัลอีก
น้องดูเครียดและไม่สบายใจเท่าไรเหมือนมีปัญหาที่บ้าน
ผมสังเกตุว่าเมื่อใดที่น้องอารมณ์เครียดแบบนี้ เค้าจะแสดงตัวก้าวร้าวขึ้นด้วย
'ผมไม่ได้กินข้าวเป็น 3 วัน แม่ไม่ยอมให้เงินใช้' เค้าบ่นกับผม
ผมไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไร แต่ผมส่งเงิน 100 บาท ให้เค้า เป็นค่าเดินทางไปที่ห้าง
วันถัดไปผมโทรและไลน์ไปหาน้อง ด้วยอยากรู้ว่าเค้าได้งานรึยัง แต่น้องไม่รับ (สงสัยแม่ยึดโทรศัพท์เค้าไว้เป็นการลงโทษที่น้องเสียงานที่เซเว่นไป)
สุดท้ายผมเลือกเดินไปหาเค้าที่ห้องตอนมืดๆ เพื่อความสบายใจตัวเอง
แต่เรากลับเจอน้องอารมณ์เสียอีก เค้าไล่ผมออกจากหน้าห้องโดยไม่ยอมเปิดประตูคุยกันเลย
‘ไปเลย ไปเลย’ เค้าตะโกนหลายรอบออกมา

now, see here