haircut adventures (6, final)

เค้าอาจจะรู้ว่าชาวบ้านจะไม่แฮปปี้ถ้าต้องสูญเสียร้านบริการดีของช่างตัดผมคนนี้

เพราะเค้าป๊อปปูล่าร์มาก

ช่างคิคราคา ค่าไถหัวคนละ 70 บาทเอง

และถ้าเราจะไปตัดผมวันไหน เราต้องเตรียมตัวต่อคิวยาว

ผมเคยนั่งรอเป็นชั่วโมงโดนทั้งแดดและฝนก็ตกจนเบื่อไม่อยากจะตัดแล้ว

ทำไมฝรั่งคนนี้ชอบร้านทำผมระดับเบสิคแบบนี้เนอะ

คนไทยชอบคิดว่า ถ้าฝรั่งมีตังค์เค้าต้องซื้ออะไรแพงๆ

แต่ความคิดแนวนี้ไม่ได้ถูกต้องเสมอไป

ตัวเราไว้ผมสั้นมากจนเกือบหัวล้าน (ต้องใช้หัวบัตเตอร์เลี่ยนเบอร์หนึ่ง) ช่างไม่ต้องใช้ฝีมือสูงหรอก

ถ้าไปร้านแพงๆ จะเสียตังค์เปล่าๆเพราะหัวล้านก็ยังเป็นหัวล้านอยู่ดี ทำเก่งทำมั่วๆไม่มีใครจะรู้

เอาร้านใกล้บ้านราคาถูกๆ ก็ได้

ขอไม่โดนบาดเจ็บก็พอแล้วกัน

ร้านตัดผมแบบชาวบ้านๆที่ซอยอมร เจ้านี้รับดูดวงจากไพ่ยิปซี

ร้านถัดไปก็ติดพระราม 3 ทุกวันนี้รับปะยาง แต่เมื่อก่อนเป็นร้านตัดผม (ป้ายเก่ายังติดอยู่ที่หน้าต่าง) 

ร้านตัดผมอีกเจ้าหนึ่งในซอย (ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี่ ไม่ได้พาน้องไปดูวันนั้น)

กลับไปที่เรื่องราวน้องธีร์

พอเราเดินถึงบ้านวุฒิแล้วผมปลีกตัวออกเข้าไปหาเพื่อนข้างในเพราะเบื่อจะคุยกับน้องนิสัยดื้อๆแล้ว

ถ้าเค้าอยากไปตัดผม น้องต้องรอวันข้างหน้าแล้ว

แต่เรื่องยังไม่จบแค่นั้น

อีกสองอาทิตย์ต่อมา เรานั่งกินเหล้ากันที่หน้าบ้านวุฒิ
เด็กวัยรุ่นชายสองคน ขับรถมอเตอร์ไซค์มา

 'แกจะไปไหนอ่ะ วุฒิถาม

'จะไปตัดผมที่ตลาดนางลิ้นจี่' เค้าตอบ
'ร้านคิดราคาเท่าไร' วุฒิถามกลับไป
'หัวละแค่ 70 บาท' เค้าตอบมา

อ้าว! ราคาแค่นี้เองเหรอ
ร้านนี่นะ น่าจะเป็นร้านที่เดียวที่น้องอยากไปใช้บริการเมื่อวันก่อน

แต่ถ้าเค้าคิดราคาแค่นี้เอง ก็แสดงว่าร้านไม่น่าจะดูเท่สักเท่าไรหรอก

คุณภาพน่าจะตกต่ำอีกต่างหาก เหมาะกับเด็กวัยรุ่นพอดี อิอิ
ร้านนี้คิดราคาถูกกว่าร้านตึกแถวใกล้บ้านที่ผมพาน้องไปซะอีก ซึ่งเค้าคิดราคาหัวละ 100 บาท 

น้องว่าร้านเนี้ยะ ดูเชยไม่เก๋ (ที่จริงแล้วเราเดินเข้าไม่ถึง เค้าจะรู้ได้ยังไงโฉมหน้าร้านเป็นยังไง)

แต่ถ้านึกสภาพร้านตามราคาการให้บริการ
คือยิ่งแพงก็ยิ่งดูดี

ร้านตึกแถวนี่แหละที่ผมแนะนำไปน่าจะเท่กว่า แล้วดีที่สุดด้วย
เป็นร้านธรรมดาดูชาวบ้านๆหน่อยก็จริง

ไม่ใช่ร้านหรูหราอยู่ในย่านการค้าสวยเริด
แต่เราจะหาร้านเท่ๆ สวยๆ แบบนั้นแถวบ้านเราได้ที่ไหน
ไม่มีหรอก ร้านแถวนี้ธรรมดากันหมด
รวมถึงนางลิ้นจี่ด้วย

ปิดท้ายเรื่องนี้ น้องต้องรออีกหลายอาทิตย์ถึงจะได้ตัดผมได้ (เด็กวัยรุ่นที่เจอกันวันนั้น ก็ไม่ได้พาเค้าไป)
ไม่มีเพื่อนอยากพาไปที่ไหนเพราะน้องเรื่องมาก
สุดท้ายหลังจากที่น้องต้องทนกับผมยาวยุ่งเหยิงเป็นนาน
เค้าก็ได้ไปตัดจริง
แต่ไม่ได้ไปร้านที่ดูเท่ๆนั้นหรอก
หรือแม้แต่ที่ร้านโฉมหน้าธรรมดาใกล้ๆบ้านผมก็ไม่ได้ไปสักหน่อย

แต่ต้องไปเจอความอับอายโดยไปใช้บริการช่างจรที่กลางแจ้งที่ในซอยนั้นเอง

เมื่อไม่มีทางเลือกแล้ว เค้าต้องต่อแถวรอบริการจากช่างที่จะมาตัดผมให้ฟรีในชุมชนให้คนยากจนนั้นเอง

เค้าตัดทรงธรรมดามาก

'ไปตัดผมที่ไหนมา' ผมถามเค้าเมื่อเห็นว่าน้องได้ตัดผมมาแล้ว

ทรงผมน้องดูเบสิคมากน่าอายจริงๆ
ผมต้องถามเค้าหลายครั้งเค้าถึงจะยอมตอบว่า
'อยู่ในซอย'
เค้าพูดเบาๆ ไม่ยอมสบตาผม
ผมรู้ว่าเค้าน่าจะหมายถึงอะไร

ผมไม่ได้ซ้ำเติมน้องหรอกแต่ใจผมอยากพูด ‘อย่าดื้อมากนะเดี๋ยวจะพลาดโอกาสอีก’

จะเอาเรื่องนี้ไว้เป็นบทเรียนชีวิตแล้วกันนะลูกเอ๊ย

ป.ล. หรือน้องเลือกเล่นเสี่ยงโชคไปรับบริการกับป้าคนตาบอดนั้นผมไม่รู้ วัยรุ่นมันชอบลับๆล่อๆเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ ใครจะไปรู้อะไรกันแน่ถ้ามันไม่ยอมพูดเอง

แถมน้องชอบพูดเบาๆ ฟังออกยาก 

ผมเคยบ่นกับแม่เค้าเล่นๆ เรื่องนี้

‘ผมพูดได้แต่ว่า อะไรนะ อะไรนะ เพราะฟังน้องไม่ได้ศัพท์’

ถ้าขี้เกียจถามแล้วเราต้องเดาสุ่มเอาเองว่าเค้าพูดอะไรไป
แม่เห็นด้วย
'เค้าพูดเหมือนผู้หญิง' เค้าตอบแสบๆ ไม่รักษาหน้าลูกชายเลย อิอิ

now, see here

haircut adventures (5)

แถวๆนี้ผมสามารถเจอร้านแบบนี้ได้ทั้งสองรูปแบบ

ผมเคยไปใช้บริการร้านนึงอยู่หน้าสลัม ที่ทำร้านดูเป็นเพิงกั้นขึ้นมามากกว่าเป็นร้าน

ถ้าเป็นร้านสภาพมักง่ายแบบนี้ ลูกค้าต้องพร้อมจะโดนฝนสาดและลมพัดเข้าประจำเพราะร้านที่เป็นเพิงแบบนี้ ไม่มีฝาผนังป้องกันไว้

แน่นอนอยู่แล้วร้านเบสิกแบบนี้จะไม่มีแอร์ ไม่มีอ่างไว้ล้างผมด้วย

แต่ที่น่าเสียวมากกว่านี้ ก็คือเจ้าของร้านที่ไม่มีฝีมือ และใช้อุปกรณ์ห่วย

เช่นเครื่องมือตัดผมแบบทื่อๆ ไฟสลัวๆ เก้าอี้เอนไม่ลง

ปกติผมจะใช้บริการห่วยๆ แบบนี้ถ้าจำเป็นจริงๆเท่านั้น

แต่บางครั้งเราก็ไม่มีทางเลือก ถ้าร้านโปรดของเราปิด

และในซอยอมรมีป้าคนหนึ่งที่สายตาสั้นจนเหมือนเป็นคนตาบอดแต่เปิดหน้าบ้านเป็นร้านตัดผมชาย

พอลูกค้านั่งลง เค้าต้องลองจับหัวลูกค้าดูก่อนสิว่าผมยาวแค่ไหนและตรงไหน ก่อนที่จะทำการลงมือตัด โดยจะเอาแบตตาเลี่ยนทื่อๆมาตัดผม แถมยังมีสนิมเกาะอีก

ร้านตัตผมของป้าคนนั้นที่เกือบจะตาบอด มีรถเข็นจอดไว้ข้างๆ

แต่น่าสยองไปมากกว่านั้น

สมมุติว่าป้าแกจับมีดโกนเพื่อจะโกนหนวด แต่ดันทำหลุดมือโดนใบหูหรือหน้าลูกค้าเข้า

ลูกค้าคนนั้นอาจจะเจอความซวยทั้งทรงผมที่ตัดแย่ๆและหน้าเสียโฉมอีกด้วย 

ป้าคนนี้ไม่ใช่ช่างจริงๆ

วันหนึ่งผมไม่มีทางเลือก ต้องไปนั่งลุ้นเล่นเสี่ยงโชคกับป้าคนนี้

เมื่อเค้าเอาเครื่องแบตตาเลี่ยนตัดลงกับหัวผม ใบมีดทื่อๆแม่งก็เริ่มติดกินเส้นผมดึงหนังหัวเข้าไป

ผมถึงกับสะดุ้งตัวเจ็บหัว

ป้าต้องดึงปลั๊กเครื่องออกถึงจะปล่อยหัวผมออกได้

ป้าเป็นเจ้าเดียวในซอยที่เปิดร้านในวันนั้น

เพราะเป็นวันหยุดราชการพอดี ร้านอื่นปิดหมด

ผมแอบดูหัวผมในกระจกเงาที่มัวๆ

ทรงผมแหว่งไปหมด

พอจ่ายค่าตัดผมเสร็จแล้วผมต้องรีบกลับบ้านให้แฟนค่อยแก้ไขตัดแต่งให้ดูดีหน่อย

ถ้ากลับไปหาป้าคนนี้อีก ยังไงเราต้องกลับไปเล่นเสี่ยงอันตรายอีก

ไม่เอาดีกว่า

ร้านที่ผมเลือกให้น้องไปใช้บริการวันนั้น

เป็นร้านตัดผมประจำของเรา

ผมรู้จักเจ้าของร้านเป็นปี 2ปีแล้ว

เจ๊คนนี้เป็นช่างมืออาชีพ และมีชื่อเสียงดีด้วย

แกรับเด็กฝึกงานประจำแต่กลับเจอซวย

พอลูกน้องฝึกงานได้มีฝีมือดีแล้ว เค้ามักจะย้ายออกไปเปิดร้านทำผมเอง

ลูกน้องจะกลายเป็นคู่แข่งเจ้ซะแล้ว

แต่ไม่เป็นอะไร เจ้เป็นคนใจดี

เค้าคิดราคา ค่าไถหัว (ค่าตัดผม) คนละ 100 บาท ถูกดี

ก่อนที่ผมจะได้ไปเจอเจ้คนนี้ 

ผมมีช่างตัดผมประจำที่ใกล้บ้านเราเหมือนกัน

ร้านหน้าพระราม 3 ที่เป็นร้านตัดผมโปรดผมเมื่อก่อน

เค้าตั้งร้านอยู่ที่ถนนเชื้อเพลิง ฝั่งตรงข้ามกับหน้าปากซอยอมร

ผู้ชายคนนี้เป็นคนอีสาน มีเมียและลูกชายตัวเล็ก 

เค้าเป็นหนึ่งในกลุ่มดังกล่าวที่มีร้านจัดบริการไว้ในร้านที่เป็นเพิง

แล้วเค้าสร้างโครงร้านนี้ขึ้นด้วยมือเค้าเอง

ถ้ามีลมพัดแรงๆ เพิงจะคลอนแคลนโยกเยกเสียงลั่นดังเอี๊ยดน่ากลัว

 ถ้าแรงมากๆ สักวันอาจจะล้มกระแทกใส่หัวทั้งช่างและลูกค้าไปด้วย

ร้านเค้าอยู่ท่ามกลางเพิงอีกหลายหลังที่เข้าไปรุกล้ำที่ดินของทางรัฐ อยู่หน้าชุมชนสลัมใหญ่ฝั่งโน้น

เมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว เจ้าหน้าที่รัฐได้รื้อทุบเพิงพวกนี้จนเกือบหมด

แต่ร้านช่างตัดผมโชคดีหน่อย

ทางรัฐเว้นเพิงของเค้าไว้ไม่ได้โดนทุบทิ้ง

now, see here

haircut adventures (4)

หน้าปากซอยร้านตัดผมเจ๊ แยกออกจากซอยอมรนั้น ถ้าเดินเข้าไม่กี่เมตรจะเห็นหน้าร้านได้แล้ว

               

ร้านเจ๊ตึกแถวห้อง 200 ที่น้องไม่ยอมไปตัดผม

                                             

ฝนเริ่มตกหนักไปเรื่อยๆ และมันก็เริ่มเย็นแล้ว แถมมีพวกคนขับรถมอเตอร์ไซค์ไปมาก็วิ่งผ่านไปเร็วไม่เกรงใจใคร

ผมต้องโดดหลบรถเป็นว่าเล่น พร้อมกับพยายามพูดคุยกับไอ้ธีร์ ในขณะที่เรายังเดินกลับบ้าน

ผมถอนหายใจ พยามหาแรงฮึดสู้อีกที

'เป็นอะไรมากมั้ยธีร์ ทำไมไม่ไปตัดผม ร้านนี้ใกล้บ้านเราดี' 

ผมถามไป

‘ผมอยากไปตัดที่ตลาดนางลิ้นจี่โน่น’ เค้าพูดแบบง่อนๆ

ตลาดนั้นมีร้านตัดผมที่ดูเท่ๆกว่าร้านตึกแถวที่ผมเลือกก็จริง

แต่ถ้าจะไปที่ร้านตลาดนั้นเราต้องขึ้นมอเตอร์ไซค์ไป

และคนข้างนอกจะต้องเห็นน้องเดินกับฝรั่งแน่

น่าอายมั้ย

ผมเลยเลือกพาน้องไปที่ร้านตึกแถวใกล้สลัมนี้เอง  

-

ก่อนที่จะไปเล่าเรื่องราวน้องต่อ

ขอพูดถึงร้านตัดผมแถวบ้านเรานิดหนึ่ง

บ้านน้องอยู่ที่ชุมชนใกล้ทางแยกถนนพระราม 3 – หน้าปากซอยอมร

พอดีชุมชนน้องใกล้บ้านผมด้วย ถ้าไปตัดผมเราจะเลือกร้านแถวนี้แระ

แถวนี้มีร้านตัตผมหลายเจ้า แต่ถึงจะมีเยอะ เราต้องเลือกให้ดี

เพราะบางเจ้าอาจจะแค่หยิบกรรไกรให้บริการเป็นงานเล่นๆไม่จริงจังตามประสาคนในสลัม

ผมเดินไปเยี่ยมดูร้านมาหลายที่แล้ว

แล้วผมก็เคยใช้บริการหลายที่

เวลาร้านประจำผมปิดวันไหน ผมต้องเดินไปหาร้านใหม่ๆวันนั้น

บางร้านผมใช้บริการแล้วก็ถูกใจ

แต่ก็มีหลายร้านที่ผมใช้บริการครั้งเดียวก็เข็ดแล้ว ถ้าไม่จำเป็นจะไม่กลับไปใช้บริการอีก

ขอพูดตรงๆ บางร้านไม่น่าจะทำอาชีพนี้ได้จริงๆ

เค้าอาจจะเป็นคนใจดีก็จริงแต่ตัดผมตัดแบบลวกๆ ฝีมือไม่ถึง

เสมือนเป็นป้าที่คอยเฝ้าดูแลบ้านให้ลูกตอนกลางวัน แล้วค่อยหยิบกรรไกรไปลองตัดเล่นเพื่อทำเป็นอาชีพเสริมหารายได้เข้าบ้าน

หรืออาจจะเป็นช่างจริงมีมาตรฐานพอใช้ได้ แต่ร้านเค้ากลับดูไม่ดี

now, see here