Life as a druggie (2)

หน้าปากซอยอมรมุ่งไปถึงแยกทางตลาดนางลิ้นจี่

ขอพูดถึงบรรยากาศที่โต๊ะแปดตอนมืดๆหน่อย

คนขี้ยาแต่ไม่มีเงินซื้ออย่างน้องธีร์

ต้องอาศัยน้ำใจเพื่อนถ้าอยากเล่น

น้องชอบนั่งที่โต๊ะแปดรอเพื่อนที่เล่นประจำมาเลี้ยง

บางทีเค้าจะรอข้างในก่อน พอได้เห็นขาใหญ่กำลังเดินออกไปยังโต๊ะแปดนั้น

น้องจะลุกขึ้นรีบเดินติดตามเค้าทันทีโดยไม่บอกใคร  เพื่อจะขอแบ่งยาเล่น

หรือว่าถ้าตั้งตัวนั่งรอที่โต๊ะแปดไปแล้ว เมื่อได้เห็นเพื่อนเล่นมาถึง น้องจะยิ้มแย้มใส่ให้และถามว่า ‘จะดูดมั้ย ขอเป็นเพื่อนเล่นด้วยกัน’

บางคนก็ให้ บางคนก็เงียบลง แสดงว่า ไม่มีตังค์เล่นเช่นกันหรือไม่อยากแบ่ง

ถ้าน้องไม่ได้ยา เค้าจะขอดูดบุหรี่ธรรมดาก่อนก็ได้

ดูดเสร็จแล้ว จะนั่งรอ รอ แล้วก็รอต่อไปอีก

พวกขี้ยาอาจจะนั่งแบบนี้ทั้งคืน

เจริญเนอะ

-

คนเสพยาต้องมีผู้จำหน่ายหรือแหล่งที่เค้าจะได้ยามาเสมอ

นอกจากพวกพี่ที่ชอบมั่วสุมที่โต๊ะแปดนั้น ที่ซื้อยาข้างนอกไว้ไปจำหน่ายข้างใน

น้องได้ไปรู้จักเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่ตึกแถวใกล้บ้านเรา ที่เล่นยากันอีกกลุ่มหนึ่ง

บางครั้งเค้าอาจจะแวะไปหาพวกนี่เพื่อขอยาเค้า

แต่ถ้าขอยาไม่สำเร็จ น้องจะไปหาเด็กวัยรุ่นที่ริมข้างถนนเชื้อเพลิงก็ได้

ถนนเชื้อเพลิงเป็นที่แหล่งกระจายยากัญชาแถวๆบ้านเรา

บางครั้งน้องอาจจะหายตัวไปหลายวัน โดยไม่บอกใครว่าจะไปทำอะไรหรือกลับเมื่อไร

เค้าน่าจะไปทำ drug tour  นั้นเอง

คือเดินเที่ยวคนเดียวออกไปหาแหล่งยาเพื่อจะตอบสนองความต้องการตัวเอง

แต่หาว่าน้องไม่ขยันในเรืองของจัดหายาเล่นมิได้

ถ้าน้องอยากได้ยาเล่นโดยใช้วิธีง่ายที่สุด

เค้าจะสั่งทางเน็ตก็ได้

น้องมีเพื่อนที่จำหน่ายยาแถวบ้านอีกคนหนึ่ง ที่เค้าติดต่อทางแมสเซนเจอร์เวลาอยากเล่น

แค่เข้าร้านเน็ตใกล้บ้านพี่วุฒิ แล้วก็เปิดแอพหาเพื่อนคนนี้ ยาก็ใกล้ถึงมือแล้ว

อยากเล่นอะไรก็สั่งยาทางเพื่อนใจดีคนนี้ก็ได้

เห็นมั้ยว่าน้องลงทุนเวลาเยอะสมควรแก่การจัดหายาเสพ

now, see here