haircut adventures (2)

รูปๆน้องเป็นเด็กเล็ก

แม่เค้าเคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อไรที่น้องอยากเล่น เค้าจะขอเงินแม่ พอได้เงินแล้วก็จะเดินออกไป เค้าเลยไม่ค่อยได้เจอกัน "ฉันปล่อยให้ลูกเป็นเด็กวัยรุ่นมากเกินไป" แม่เคยยอมรับกับผมเวลาต่อมา

สรุปแล้วแม่รู้ดีว่าลูกจะเอาเงินเค้าไปทำอะไร คือซื้อยาเล่นนั้นเอง

แต่ผลที่ออกมาคือ น้องเล่นต่อจนแม่ไม่เอามันแล้ว ทั้งๆที่ตัวเค้าเองช่วยสร้างปัญหานี้ตั้งแต่ต้น

-

วันนั้นที่เราพาน้องออกไปตัตผม ผมคิดในใจว่า นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่มีใครพาเค้าออกจากสลัมเป็นนาน

เพราะ น้องไม่ค่อยมีใครช่วนนอกจากวุณิกับผมเอง

โลกของเค้าดูแคบมากทุกวันนี้ 

ไม่มีใครพาออกไปข้างนอก น้องไม่มีงานทำ ไม่มีอดิเรก
พ่อติดคุก ญาติๆหายไปไหนไม่รู้
ที่สำคัญ ถ้าแม่ไม่ยอมดูแลลูกแล้ว ภาระนั้นต้องตกเป็นปัญหาคนอื่น
นี่ก็สร้างความลำบากใจสำหรับคนที่ยื่นมือช่วยน้องในช่วงนี้ ร่วมถึงผมด้วย ค่าเลี้ยงดูเค้าแพงถ้าต้องออกเงินทุกวัน แต่เราจะค้ำจุนทุกเรื่องราวในชีวิตน้องไม่ได้หรอก บางครั้งเพื่อนที่เคยช่วยจะไม่มีตังค์ อย่างนั้นน้องธีร์ก็ต้องอดกินข้าว 

ผมช่วยดูแลน้องเป็นหลายเดือน เราเห็นเค้าเจอความลำบากมากขึ้นไปเรื่อย จนสภาพร่างกายและจิตใจเริ่มเสื่อมลง น้องจะมีเวลาฟื้นตัวแล้วก็ฟุบลงไปอีกเสมอ แต่เมื่อไรที่ฟุบลงเค้าจะดูแย่จริง  จนทุกคนเห็นชัดเจนว่าเค้าเริ่มไม่ไหวแล้ว 

-

ย้อนกลับไปที่ในซอยวันนั้นที่เราพาน้อง ดื้อๆ ไปตัดผม

ก่อนหน้านี้ น้องธีร์ชอบบ่นว่า ‘ผมยาวอยากไปตัดผม' เป็นหลายอาทิตย์ แต่ผมและเพื่อนๆไม่ว่างพาไป

และถ้าน้องอยากจะออกไปข้างนอกเค้าต้องไปเอง

ตอนแรกน้องขอไปเองคนเดียวแต่ผมไม่ยอม  

เพราะเมื่อก่อนผมเคยออกค่าตัดผมให้ 50 บาท แต่เค้ากลับอมเงินค่าตัดผม ที่ผมให้ไปนั้นและดันเอาไปเล่นเกมส์แทน
ผมเลยปฏิเสธเค้าไป 

แต่ผมเริ่มเบื่อที่ได้ยินน้องเค้าเรียกร้องอย่างนั้น ผมถึงตกลงว่าจะพาไปที่ร้านที่เรารู้จักเอง

เราทำนัดกันไว้ เจอกันที่บ้าน วุฒิก่อน ที่ช่วยน้องเหมือนกัน

พอถึงบ้าน ผมแอบตรวจดูสภาพน้อง ว่าพร้อมที่พอจะพาออกไปสู่สายตาคนภายนอกได้มั้ย

คือคนข้างนอกซอยจะรู้มั้ยว่าเด็กวัยรุ่นนี้ ไม่มีที่นอนประจำตอนนี้ ไม่ค่อยได้เทคแคร์ดูแลตัวเองด้วย
เป็นเด็กกุ๊ยในซอยสลัม

now, see here