Blast from the past (2, final)

Old news clippings of mine

"เรามีกล่องเก็บเอกสารเก่าของลูกอยู่ที่นี่ซึ่งได้เจอตอนในระหว่างการย้ายบ้านของเรา"

นั่นคือสิ่งที่พ่อแม่ของฉันพูดในระหว่างการโทรหาผ่าน Google Meet เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนที่ฉันจะเดินทางไปพบพวกเขาที่นิวซีแลนด์

กล่องเก่าๆ ที่มีเอกสารที่เริ่มซีดจางซึ่งฉันได้เจอมันครั้งสุดท้ายเมื่อ 25 ปีที่แล้ว สงสัยว่าเป็นช่วงที่ฉันกำจะออกมาจากนิวซีแลนด์เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในประเทศไทย

ฉันใส่เอกสารจำนวนหนึ่งในกล่องสีขาวและลืมทิ้งมันไว้

เมื่อฉันอยู่ที่แจ็คพอยต์ ฉันได้ไปเปิดกล่องนั้นจะดูซิว่า เราเก็บอะไรไว้บ้าง

ภายในก็ได้เจอแผ่นกระดาษข่าวที่ตัดจากหนังสือพิมพ์ เหลืออยู่จากช่วงเวลาที่ฉันเป็นนักข่าวในเมืองไครสต์เชิร์ช บางส่วนฉันลืมไปแล้วว่าตนเองเคยเขียนไว้

นอกนั้นฉันยังพบเอกสารทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการแยกทางกับอดีตคู่ของฉัน ทั้งกับเอกสารที่เกี่ยวกับการขายบ้านของเราก่อนที่ฉันจะออกมาจากนิวซีแลนด์

Love letters from my ex-partner and her new man, above and left 

ที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้น ฉันได้ขุดพบอีเมลเก่าๆ ระหว่างแฟนเก่า กับเพื่อนในแชทที่พูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับชายคนหนึ่งที่

เป็นชู้และภายหลังเค้าก็ได้แต่งงานกับเธอ (ผมแอบไปเปิดดูอีเมลเค้าตอนนั้น เพราะรู้รหัสผ่าน)

ฉันได้ถ่ายภาพบางส่วนเอาไว้เพื่อประกอบโพสต์นี้ - ไม่ใช่ประชดหรอกแต่เพื่อระลึกถึงวันเก่าๆ!

ยิ่งกว่านั้นฉันยังพบการ์ตูนเก่าๆ ของตัวเองที่นักการ์ตูนประจำหนังสือพิมพ์ที่ฉันเคยทำงานด้วย เค้าวาดงานนี้ขึ้นเพื่อประกอบเรื่องๆหนึ่งที่น่าสนุกที่ฉันเขียนในหนังสือพิมพ์สมัยนั้น หลังจากใช้เวลาสุดสัปดาห์กับกลุ่ม men's support group ที่อยู่ชานเมืองไครสต์เชิร์ช

Cartoon of me

ฉันนำเรื่องนี้มาโพสต์ที่นี่อีกครั้ง

ส่วนหนึ่งเพราะมันเป็นหนึ่งในไม่กี่ชิ้นงานที่ฉันเขียนซึ่งยังมีเวอซั่นออนไลน์ (ชิ้นอื่นๆ เป็นแค่การตัดข่าว) และเพราะการ์ตูนนี้มีความคล้ายคลึงกับหนุ่มที่มีขนดกและใส่แว่นที่ฉันเคยเป็นในตอนนั้น

ส่วนเอกสารอื่นๆ ที่สะกิดความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่ค่อยดีนัก เหล่านี้ผมทิ้งเอากลับไปอยู่ในกล่องเหมือนเดิมที่เคยเก็บมันไว้เมื่อ25 ปีที่แล้ว!

Mr Handsome returns

Mr Handsome เป็นผู้ชายไทยเกย์หนุ่มที่เคยเขียนโพสต์ให้บล็อก Bangkok of the Mind หรือ BOTM2 (เป็นรุ่นพี่ของบล็อกฉบับนี้) เป็นประจำหลายปีก่อน

เมื่อเข้าเริ่มเขียนในตอนท้ายปี 2006 เข้าได้จบการศึกษาและกําลังจะก้าวหน้าไปสู่ชีวิตการเป็นผู้ใหญ่

ฉันจําไม่ได้ว่าเราพบกันได้ยังไง (เราไม่เคยเจอกันแบบต่อหน้าต่อตานะ)
แต่เรายังคงติดต่อกันทางอีเมลเป็นประจําในช่วงที่เรายังเป็นเพื่อนออนไลน์กันอยู่ในสมัยนั้น

ในเวลานั้นฉันแปลภาษาไทยของเขาให้เป็นภาษาอังกฤษและโพสต์ทั้งสองเรี่องขึ้นที่บล็อกพร้อมกัน
อีกไม่นานเค้ากลายเป็นจุดเด่นของบล็อก เป็นผู้เขียนที่ได้รับการชมเชยนิยมชมชอบเยอะ

แม้ว่าฉันจะไม่มีเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษอีกต่อไปเพราะฉันดันไปลบโพสต์อันเก่าดั้งเดิมแล้ว

แต่เมื่อได้ขุดคุยอีเมลเก่า ผมได้ไปเจอโพสต์ภาษาไทยดั้งเดิมของเค้าซะแล้ว
และอยากจะโพสต์ใหม่ที่ BOTM2 นั้น

เขาชอบเขียนในแนวถากถางและเหน็บแนมอย่างเมามันถึงพริกถึงขิงดี

เนื้อหาก็กล้าหาญ สนุกสนาน และคมคาย ไม่แพ้กันตามที่ผู้อ่านประจำจะสังเกตเห็น

เมื่อไปสวมบทผู้เขียน เขามีลีลาความสามารถตามธรรมชาติและชอบแบ่งปันเรื่องราวชีวิตให้เราเสพแบบไม่กั๊กเลย

ฉันไม่แน่ใจว่า Mr H เคยเอาผลงานเขียนไปให้เพื่อนคนไทยของเขาได้ดูบ้างหรือไม่

แต่ Mr H ไม่เคยหมดขุมทรัพย์เรื่องราวที่อยากจะเล่าให้ฟัง
และสามารถทำให้ฉันประหลาดใจด้วยหัวข้อบางอย่างที่เขาเลือกเสมอ

Mr H เขียนเรื่องราวมากกว่า 50 เรื่องระหว่างเดือนธันวาคม 2006
เริ่มต้นด้วยบทเกี่ยวกับการค้นหาแฟนของเขา จนถึงเดือนมิถุนายน 2008
เมื่อเขาปิดท้ายด้วยเรื่องเกี่ยวกับ Camfrog

โพสต์แรกของเขาอยู่ที่นี่ที่นี่ ฉันจะค่อยๆ
โพสต์เรื่องที่เหลือในช่วงสองสามเดือนต่อจากนี่ไป ภายใต้ชื่อ Mr Handsome

PS: ขอบคุณที่เว็บไซต์นี้สําหรับภาพของกรุงเทพ

20plus club (Postscript 3, final)

แคปชั่นก๊อปจากเน็ต:โรงพยาบาลตำรวจบริเวณสี่แยกราชประสงค์ ปี 1999

แจกเสร็จ น้องก็นั่งรอจ่ายบิลอยู่ข้างๆผม

มือน้องสั่น เหงื่อออกเต็มหน้า

ผมชวนเค้าคุย

'ทำไมถึงต้องแจก จม นี้ด้วย' ผมถาม

'ทางแม่และน้องให้แจกทุกครั้งที่เกิดป่วย' เค้าตอบ

เราคุยกันต่อดังกล่าวนี้:

'แกมาเที่ยวเมืองไทยเหรอ'

'มาหลายอาทิตย์แล้ว แต่เกิดป่วยสองครั้งแล้ว ต้องนอนที่ รพ เหมือนพี่'

'มาไทยเพื่อจะหนีครอบครัวใช่มั้ย'

'มาเที่ยวเฉยๆ ผมรู้ว่ามีอาการป่วยบ้าง แต่ไม่ชอบคนสอดแทรกยุ่งกับชีวิต'

ร่างกายน้องสั่นระริกทั้งตัว หน้าตาขุ่นมัวเหมือนพร้อมจะร้องไห้

ผมจับมือเค้าปลอบใจน้องเบาๆ

'ไม่เป็นอะไร ผมเคยมีปัญหากับครอบครัวเหมือนกัน' ผมบอก

'ผมจะถามแกถึงจดหมายได้มั้ย' ผมถามต่อ

เค้าพยักหน้า

'ทำไมถึงยอมให้น้องชายแก เขียนในลักษณะส่วนตัวขนาดนี้'

'ตอนแรกผมรู้สึกช็อคเหมือนกัน ผมให้เค้าแก้เนื้อความให้เบาลงหน่อยแต่น้องไม่ยอม

 'เราเลยตกลงว่า ถ้าเค้าจะเขียนแบบนี้ น้องเราต้องยอมรับด้วยว่า สมัยเด็กเค้าชอบแกล้งผมหนักกว่าเด็กที่โรงเรียนซะอีก'

พูดแล้วน้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ผมบอกต่อ:

'ไม่เป็นอะไรนะ อย่าคิดมากนะ เดี๋ยวแกจะรู้สึกดีขึ้น ต่อจากนี้ไม่ต้องแจกให้คนอื่นอ่านก็ได้'

น้องบอกว่า

กทม ปี 1997

'วันก่อนผมนั่งรถเมล์ เริ่มรู้สึกไม่ไหวเพราะคนแน่น มือเราหงิกแล้วสั่น พอผมขอให้ ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ยืนไปกดกริ่งให้ เค้ามองค้อนขวับใส่ผม ด้วยสายตาที่บอกว่า ขาเป็นง้อยเหรอ ทำไมไม่ลุกขึ้นทำเอง

'บางที่ผมอยากติดป้ายที่หน้าผากที่บอกทุกคนไว้ว่าผมเป็นคนเปราะบาง อาจจะควบคุมอาการไม่อยู่นิดหน่อยหรือทำอะไรไม่รู้ตัวบ้าง ขอให้ช่วยหน่อย'

ผมหัวเราะ ชอบข้อคิดนี้

'ถ้าจะเขียนจริงจะบอกอะไร' ผมถาม

'ผมเป็นออทิสติก ชอบคุย แต่กลัวงู' น้องตอบตลกแล้วก็ยิ้มจางๆ

จ่ายบิลเสร็จแล้ว เราแยกทางกันไป

เราไม่ได้เจอกันอีกเลยแต่ผมก็ยังนึกถึงน้องคนนี้อยู่บ้าง

จดหมายเค้าพาผมไปนึกถึงจดหมายที่พ่อส่งไปหา สมัยนั้นที่ผมยังคบกับแฟนเก่า และพ่อแม่ตั้งหน้าว่าจะไม่ชอบใจ

ครอบครัวเราอาจจะมีประสงค์ที่ดีจริงๆก็ได้

แต่บางครั้งการกระทำของเค้าอาจจะฝังลึกให้เจ็บถึงในหัวใจด้วย

ถ้าเป็นไปได้ เราต้องกำหนดจิต เพื่อความสบายใจของตัวเอง

จากเน็ตคำว่า กำหนดจิต คือ

การกำหนดจิตนี้หมายความว่า ให้ตั้งสติ เป็นวิธีปฏิบัติ สัมปชัญญะมีความรู้ตัวอยู่ตลอดปัจจุบัน อย่างนี้เป็นต้น อดีตไม่เอา อนาคตไม่เอา ให้เอาปัจจุบันที่มันเกิดขึ้น ให้ปฏิบัติอย่างนี้ โดยข้อปฏิบัติง่ายๆ ถ้าเสียใจ มีความทุกข์ใจมันอยู่ในข้อนี้ จึงต้องกำหนดที่ลิ้นปี่ เสียใจหนอๆ หายใจลึกๆ ยาวๆ เสียใจเรื่องอะไร เป็นการป้อนข้อมูล

จะเวิร์คไหม เราต้องลองดู

ภาพ กทม ขอขอบคุณ Explore World; realmetrosiam