out of hospital (4)

‘รออาทิตย์หน้าก่อนแล้วกัน ผมจะพาเพื่อนแกไปกินด้วย’ ผมตอบ

แต่สุดท้ายเราต้องพักแผนนี้ไป

เพราะในอีกสองวันต่อมา

เราต้องเจอข่าวร้ายอีกแล้ว
น้องโดนไล่ออก เพราะตื่นสายเข้าร้านเกินเวลากำหนด
ทางร้านก็ฉวยโอกาสนี้เลิกจ้างเค้า

โดยไม่ได้จ่ายค่าจ้างสองวันที่น้องเสียไปแล้ว
อ้างว่าน้องยังฝึกหรือทดลองงาน ไม่มีสิทธิ์ได้เงินค่าจ้างเลย
พวกนี้มีกลิ่นขี้โกงจริง

น้องบอกที่หลังว่า นายไม่ได้ยื่นเอกสารใดๆให้น้องเซ็น ที่รับรองว่า เค้ารับงานเป็นเด็กฝึกงานที่นั้น

หนำซ้ำทางร้านไม่ได้ให้น้องตอกบัตรเข้าหรือออกงานด้วย

เค้าเลยพิสูจน์ไม่ได้ว่าทำงานเป็นสองวันแล้ว

แต่ถ้าน้องผิดหวังที่โดนโกงเค้าไม่ได้แสดงออก

'ก็ให้เป็นบทเรียนชีวิตแล้วกัน' ผมปลอบใจเค้า

น้องไม่ยอมแพ้ บอกว่าจะลองไปหางานที่เซ็นทรัลอีก 

แต่ที่จริงแล้ว เค้าอาจจะเจอปัญหาแบบนี้ซ้ำซากไปเรื่อย

เพราะน้องไม่ค่อยมีประสบการณ์ทำงาน

และไม่มีวุฒิการศึกษาด้วย

-

7-11 สาขาซอยอมร ที่รับเข้าน้องทำงาน เมื่อเดือนกุมภา 2019

ที่จริงแล้วเวลาจะผ่านไปอีกหลายอาทิตย์ก่อนเค้าจะไปสมัครงานใหม่

เค้าจะรับงานเป็นเด็กเซเว่นในช่วงเดือน กพ เป็นงานชิ้นสุดท้ายก่อนอาการน้องจะร่วงอีก ตกเหวลึกเพราะกลับไปเล่นยา

เค้าต้องกลับไปบำบัดตัวในที่สุด (ขออ่านบทสุดท้าย จะเล่าให้ฟัง)

แต่ในช่วงเวลานี้ ก่อนไปสมัครงานที่เซเว่น น้องก็ไม่มีอะไรทำ ไม่ค่อยมีเงินใช้ด้วย

เค้าเลือกเก็บตัวในห้องไม่ได้ออกไปหาใครที่บ้านวุฒิ เพราะไม่มีตังค์

น้องหายไปหลายวันติดกันโดยไม่มีใครเจอหน้าเจอตาเค้าเลย

ผมมารู้ทีหลังว่า แม่ให้เงินเค้าใช้แค่วันละ 50 บาทเอง ซึ่งก็ไม่พอกิน

น้องเลยไม่อยากเจอใครๆ

แม่ไม่พอใจที่น้องไม่มีงานทำ  ไม่ยอมสมัครหางานทำอีก เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องคนเดียว

เลยลดให้เงินใช้เป็นการลงโทษ

กระทั้งมีข่าวร้ายเล็ดออกมาว่า น้องเบื่อจนเริ่มแอบออกไปเล่นยาที่หน้าซอกอีกแล้ว

ซ้ำนิสัยเสียๆ เดิมๆ ของน้อง ที่เราเจอเมื่อยามก่อนที่น้องติดยาแต่ยังไม่ได้ไปบำบัดตัว  ก็เริ่มฟื้นตัวกลับมาด้วย

เริ่มด้วยที่เค้าเก็บอารมณ์ไม่อยู่

เมื่อน้องเล่นยาเค้าจะโมโหง่าย เหมือนไม่มีความอดทน ขบคิดปัญหาไม่ออกเพราะสมองสบสน

เป็นผลจากเสพยานั้นเอง

พอเจอเรื่องเมื่อไร เค้าจะสติหลุดลุกขึ้นตบหน้าเราเมื่อนั้น

มีครั้งนึงผมคุยกับน้องที่หน้าบ้านวุฒิ มีเพื่อนนั่งกันอีก สัก 2-3 คน

'แกยังไม่มีงานทำ เมื่อไรจะจริงใจกับชีวิตสักที' ผมบ่นกึ่งยุยวนเค้าตามเคย

ผมกำชับให้เค้าไปหางานทำบ่อยจนน่าจะเป็นเรื่องธรรมดาซะแล้วไม่มีอะไรมาก

แต่วันนี้เค้าทนไม่ไหวเลยอาละวาดใส่อารมณ์กับผม

'จะพูดงี่เง่าซ้ำซากทำไม อยากทีบหน้าเลยไอ้สัตว์' เค้าร้องตะโกนออกอย่างนั้น

ผมเห็นน้องอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนี้จริง ก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าไปบำบัด

แต่ไม่ได้เจอเค้าทำตัวแรงๆ เป็นนานแล้ว

ผมตกใจและรีบขอโทษเค้า

ผมหวั่นไหวว่าดราม่าจะลุกลามไปถึงการใช้มือกัน

ครั้งที่แล้วที่น้องตบหน้าผม ผมเตือนมันว่า ถ้าทำไปอีก ผมจะตีมันกลับ เค้าต้องไปรักษาตัวที่ ร พ อีก เพราะผมจะไม่ยอมแน่

‘มึงชอบไปโรงบาลเหลือเกิน เดี่ยวจะจัดให้’

ผมบอกเค้าวันนั้น

เค้าหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ว่าอะไร

คงจะไม่เชื่อมั้งแต่ตั้งแต่วันที่ขู่นั้น เค้าไม่ได้ตบหน้าผมอีก

มาถึงวันนั้น ที่เค้าฟิวส์ขาดใส่อารมณ์อีกเมื่อผมไปพูดถึงงาน

ผมย้อนนึกถึงคำพูดน้องเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ผมแอบฟังเค้าคุยกับเพื่อน จึงได้รู้ว่าน้องไม่ได้เล่นยาเป็นสามวันแล้ว

แหม่ พอเจอปัญหานิดเดียวเข้า น้องจะทิ้งระเบิดใส่ไปเลย

เพราะอาการขาดยานั้นเอง

เพื่อนน้องไม่ได้พูดอะไร คงจะชินเสียแล้วกับอารมณ์ผันแปรของน้อง

now, see here