ป๊อป ซอยอมร (4)

ป๊อปสภาพโทรม วันลาก่อนซอยอมร ที่พ่อแม่พาเค้ากลับบ้าน

วันแรกที่ผมเจอป็อป 4-5 ปีที่แล้ว

เค้าหนั่งอยู่กับเพื่อนในซอย
เค้าขอตังค์กินข้าวแถมสร้างเรื่องน่าเศ้ราจังเลย

'ผมไม่มีพ่อแม่ ไม่มี่ที่พัก ไม่มีอะไรกินไมเคิล'
แต่ดันมาใส่เสื้อผ้าสวย

ไว้ทรงผมหล่อๆ 

หลังจากนั้นเราสอบถามเรื่องราวชีวิตเค้าจากคนในซอย
ก็มีจริงบ้าง ไม่จริงบ้าง
บ้านพ่อก็อยู่ใกล้ แต่พ่อเป็นทนายที่เดินทาง ตจว บ่อย ชอบเฮฮา กลับดึก ป็อปต้องอยู่คนเดียวทุกวัน
ตอนกลางวันซอยเงียบเหงาเพราะเพื่อนๆป็อป เรียนหรือทำงานกันหมด

และในวันหนึ่งต่อมา หลังจากที่เราเป็นเพื่อนกัน เรานั่งคุยกันผมกับป็อป 

ผมพูดถึงอะไรที่เค้าอาจจะเจอในอนาคต

‘สักวันพวกเราต้องโตขึ้น ชีวิตนี้จะไม่รอเราหรอก’ ผมบอก

‘ถ้าอยากได้งานที่เราชอบใจ หรือได้เงินเลี้ยงชีวิตตัวเอง

'ป็อปต้องเรียนให้จบก่อน

'อาจจะเรียนไม่เก่ง แต่ก้อควรจะลองทำดูบ้าง ดีกว่าทำตัวเละเทะซ้ำซากทุกวันในซอย’ ผมว่าอย่างนั้นน้องได้ฟังแล้วร้องไห้ เค้าคงจะรู้ดีว่าชีวิตเค้าจะแย่อยู่ถ้าเค้าไม่มีงานทำ เค้าคงจะเห็นคนอื่นแล้วถามในใจว่า มันเป็นไปได้มั้ยว่า ผมจะมีความสุขสบายเหมื่อนคนเค้าบ้าง

มีต่อ