จ๊อกกิ้งเพื่อเจ็บ

วิ่งบนที่ลาด เจ็บหน่อย

compression knee sleeve

จ๊อกกิ้งเพื่อเจ็บ

ทำไมพวกจ็อกเก้อร์ชอบความเจ็บปวดจัง สมัยนี้คนที่อยากดูดีหน่อย ก็ไปจ็อกกิ้งเหยาะๆ
ธรรมดาไม่ได้แล้ว

คนกลับชอบ extreme jogging แทน
คือชอบวิ่งตามทางลาดจนเหนื่อย ทำอะไรๆก็ต้องให้ยากจนคุ้ม
โฉมหน้านักจ็อกเก้อก็เปลี่ยนไปด้วย

จากเมื่อก่อนที่เห็นใส่กางเกงขาสั้นถูกๆ กับเสื้อยืดขาดๆ ทุกวันนี้ไม่ค่อยได้เจอแล้ว

อยากดูโปรๆ ก็ต้องใส่ชุดผ้าสแปนเด็กซ์หรือผ้ายืดยุ่นล้ำเลิศสมัยใหม่มากๆ อย่างผ้า นีโอพรีน ถึงจะดูเข้าที่ได้

พวกที่ชอบ extreme jogging อยากดูเป็นนักกีฬาที่วิ่งไวที่สุดในโลก และที่สำคัญ ต้องพาตัวเองไปเจอความเจ็บปวด

อายุไม่สำคัญ คนแก่ก็ยังใส่กางเกงผ้าสังเคราะห์ได้  เดินกะโผลกกะเผลกนึกถึงสมัยหนุ่มๆที่เคยวิ่งรวดเร็ว

วิ่งบนที่ดินราบ สบายเข่า

วันก่อนผมเล่นโยคะในห้องรีสอร์ทของครอบครัวแฟน
มองออกไปข้างนอกก็เห็นอาคนหนึ่ง
เป็นญาติแฟน วิ่งผ่านมาหลายรอบ
อาเค้าน่าจะเข้าวัย 50ปี แล้ว แต่ยังไปจ็อกกิ้งบ่อยอยู่
วิ่งไปนานๆหลายนาที ไม่เห็นเหนื่อยสักที
อ๋อ เป็นพวกนี้ไง จ็อกกิ้งเพื่อเจ็บ
ผมไม่เคยขยันขนาดนี้ เวลาไปจ็อกกิ้งเลย
วิ่งช้าๆเบาๆ ก็พอแล้ว ไม่อยากเสี่ยงจนกล้ามเนื้อฉีก
อาเค้าดูเป็นจริงเป็นจังกับ fitness เลย
อุตสาห์ใส่ brace รองรับกระดูกสะบ้า หรือเป็น protective compression knee sleeve อีกด้วย
knee sleeve นี้ยาวเกือบครึ่งขา
เป็นอะไรไปไม่รู้ ถึงใส่ทั้งสองข้าง
เค้าใส่เพราะเริ่มจะแก่แล้วอยากใส่ brace หรือ sleeve ไว้รองรับข้อต่อที่ขาเจ็บๆมั้ย ที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ
หรือใส่เพราะชอบบังคับตัวเองวิ่งหนักจนโดนข้อเท้าเคล็ดไม่รู้
หรือชอบดูเท่ เรียกว่า แก่เท่
แต่เราเห็นแกวิ่งหลายรอบ แล้วแทนที่จะวิ่งบนพื้นเสมอง่ายๆ นอกห้องนั้น
ก็ชอบวิ่งบนที่ทางลาดชันนั้น ที่อยู่ตรงทางเข้าฟาร์มที่อยู่รอบๆข้างของรีสอร์ท
เหมือนยอมทนความเจ็บนั้นเองเพื่อร่างกายจะฟิตมาก
เพราะฟิตธรรมดาไม่พอแล้ว
จำกัดความคำว่า ฟิต อาจจะเปลี่ยนไปแล้วด้วยก็ได้มั้ง
จะให้ทันสมัยในยุคนี้ ต้องทำให้ดูเป็น extreme หน่อยถึงจะเข้าถึงขั้นจำกัดความว่า ฟิตจริง ได้

คุ้มมั้ยที่จะทำตัวเองเจ็บให้ทันสมัยขนาดนี้
ผมชอบโยคะมากกว่า เพราะไม่ชอบคนมอง และไม่อยากเจ็บ
แปลกมั้ย
แล้วแต่คนชอบ

ป๊อป ซอยอมร (10, final)

ฟ้ามืดเมฆรวมตัวเป็นก้อนอีกแล้ว

ฝนตกมาเกื่อบทุกวันที่เราไว้อาลัยกัน

น้องๆในซอยนั่งมอเตอร์ไซค์มา มีเพื่อนนั่งท้ายมาด้วย

พองานจบทุกคืนไม่มีใครอยากพาผมกลับไป

ผมต้องเดินกลับบ้านเอง

หรือหาแท็กซี่ข้างนอก 

แต่น้องๆยังชอบขอเงินผมเหมือนเดิม เซ็ง

กลับไปที่ศาลา

มีกลุ่มคนหนึ่ง หน้าแปลกๆ เดินเข้า

ดูจากทรงตัดผม สไตลเสื้อผ้า อาจจะพึ่งเดินออกจากคุกมั้ง

มารู้ทีหลังว่า เป็นพี่ๆ อีก 3-4 นั้นที่เล่นกับป๊อปคืนวันตาย

เค้ามาร่วมงานศพวันสุดท้าย

เป็นวันแรกที่เค้ากล้ามาโชว์หน้าที่งาน 

เค้าเดินเข้าศาลาเป็นแถว ดูแรงจริงๆ เหมือนกลิ่นขยะเหม็นฉุนๆ วิ่งเข้าร้านอาบอบนวดกลิ่นหอมๆ โดยไม่มีใครปิดประตูให้ทันได้

ถ้าป็อปเล่นเป็นเด็กเกเรเฉยๆ (ครอบครัวเค้าเป็นชนชัันกลาง ไม่น่าจะปล่อยเค้าเติบโตในซอยตั้งแต่แรก) พวกนี้ดูเป็นของแรงจริง

เค้ามาด้วยคำแก้ตัวที่เตรียมไว้

วัยรุ่นในซอย บอกผมว่า

‘พวกพี่คนนี้ อ้างว่าน้องเล่นยาเกินขนาด’  

ตอนช่วงท้ายๆของงาน เค้าขอขมาแม่ป็อป

เค้าไม่รู้ผลชันสูตรศพ

ว่าน้องตายด้วยขาดลมหายใจ ไม่เกี่ยวกับยา

แล้วมันไม่รู้อีกซะด้วยว่า เมื่อวันก่อนแฟนเค้าเปิดเฟซน้อง แล้วได้เจอคลิปนั้นที่พวกพี่ถ่ายทิ้งไว้

น่าอายไหม

ผมไม่รู้ว่าแม่จะทำยังไงกับเรื่องนี้ 

เค้าอาจจะปลดปล่อยใจ ไม่พูดอะไรออกมา เพราะมันผ่านไปแล้ว

เอาเข้าจริง พวกนี้ถูกผูกมัดด้วยหลักฐานแน่น 

ว่าเค้ามีส่วนร่วมในการเสียชีวิตของน้อง

แต่ครอบครัวป็อปไม่เอาเรื่อง มันก้อโชคดีหน่อย
-

พวกพี่นี้ก็ได้เจอโชคลาภอีกแบบหนึ่งที่งานเผาศพนั้นด้วย
เพื่อนป็อปซอยอมร ที่มากันเพียบ รวมตัวกันที่หน้าวัด
บางคนยังรู้สึกไม่พอใจที่พวกพี่มันที่ทำร้ายกับน้อง
ถ้าเกิดแม่ขัดใจไม่ยอมให้อภัยคนที่พาลูกเค้าไปตายโหดๆ ฟรีๆ นั้น
เพื่อนๆป็อปจากซอยอมรอาจจะถือโอกาสนี้แก้แค้นเค้า 

ถ้าเป็นยังนั้น พี่ๆนี้ต้องเจอของจริงแน่ 

พอดีทางเข้าวัดได้เป็นทางออกอีกด้วย 

พอพวกมันอยากกลับบ้าน เค้าต้องผ่านกลุ่มเพื่อนป๊อปที่รอยืนข้างนอก
‘ทำไมไม่เรียกมันออก อยากเจอ’
อุ๊ย ใครพูดออกมา
เป็นผมเอง
เราเกิดอารมย์ชั่ววูบ
ชอบหาเรื่องใส่หัวตัวเอง
เพื่อนที่ยืนข้างๆ เห็นใจผมแต่อดขำๆไม่อยู่
‘ฝรั่งบอกว่าทำไมไม่เรียกมันออกมา’ เค้าพูดกันในวง
แต่สุดท้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกพี่นั้นกราบเท้าขอโทษแม่
แล้วแม่ป็อปให้อภัย
เพื่อนๆ ป็อปที่ยังรออยู่ข้างนอก เห็นว่า แม่ไม่เอาเรื่อง
ก็เลยยอมใจเค้าเช่นกัน
ครอบครัวป็อปเสียใจมากแต่ไม่อยากแจ้งความเพราะหนึ่งในกลุ่มพี่นั้นที่พาน้องไปเสียชีวิตเป็นญาติแท้ๆของน้องด้วย
พวกนี้ก็เลยหนีพ้นชะตากรรมผลบาปที่เค้าสร้างไว้ได้
เหตุนี้เกิดขึ้นจากความคึกคะนองจริง
อารมย์ชั่ววูบที่ขาดการไตร่ตรอง
แต่ผลที่ออกมาคือน้องตายเสียเปล่า
ใครจะรับผิดชอบ
-
ทุกวันนี้ คำบรรยายของพิธิกรงานศพ ยังวนเวียนวกวนในหัวใจ
'ป็อปเป็นคนง่ายๆ ไม่ได้คิดอะไรกับใคร'
คนในครอบครัวบอกให้เราผู้ไว้อาลัยฟังในวันเผาศพ 

เค้าอ่านจากบทสรุปชีวิตน้องที่เค้าจดไว้ก่อนงานเปิด
ใช่เลย นี่คือป็อปของเรา
เด็กร่าเริงไม่ซีเรียสชอบเล่นกวนตีนในซอยอมร
ที่เค้าไม่ได้คิดมากกับใครเป็นทั้งข้อดีกับข้อเสีย
ผมไม่อยากจะว่าป็อป
แต่ถ้าน้องอ่านนิสัยคนออกให้ดีกว่านี้
เค้าคงจะเลือกไม่คบกับพวกอันธพาลหรือพี่ๆที่ไม่แคร์ตัวน้องอย่างนั้นตั้งแต่แรก
แล้วเราจะไม่เสียป็อปฟรีๆ
ลาก่อน น้องป็อปซอยอมร

รูปขอขอบคุณ น้องดา น้องป๊อป

ป๊อป ซอยอมร (9)

ป๊อปปี่สัมยเด็ก

ผมไม่ค่อยมีประสบการเยี่ยมงานศพไทย

รู้แต่ว่าถ้าไปงานวันเผาศพช้าไปหน่อยไม่กี่นาที อาจจะตกงานพลาดเห็นพิธีฌาปนกิจ เพราะพระจบตรงเวลา เริ่มจะเปิดงานศพต่อไปแล้ว

ผมเคยไปที่งานศพฝรั่ง ทำตามประเพณีไทยพุทรที่วัดแห่งหนึ่ง

ผมไปช้าแค่15 นาทีเอง 

แต่ศพถูกเผาแล้วเสร็จเรียบร้อย 

ผู้ไว้ทุกข์เง้ยหน้ามองควันศพเผาขึ้นฟ้า 

ตัววิญญาณลอยออกไปไกล 

แถมงานศพต่อไปเริ่มดำเนินที่ศาลาเดิมแล้วด้วย 

พระจัดงานศพที่วัดทำให้เป็นอุตสาหกรรมเลย

ถ้าล่าช้าญาติที่มาต่อ อาจจะบ่นว่า งานสั้นเกินไป ไม่คุ้มค่าเช่าศาลา

ในวันเผาศพป็อปผมมาตรงเวลา 

แต่พลาดที่ไปหาเค้าที่ศาลาเดิม 

เพราะผู้ไว้ทุกข์และโลงก็ถูกย้ายไปที่ศาลาใหญ่

ที่มีตัวเตาเผาศพแล้ว โดยผมไม่รู้

พอมาที่ศาลาเดิม ผมดูคนนั่งมุ่งหน้าศาลาอยู่ 

หาใครสักคนที่คุ้นหน้า แต่หาไม่เจอ 

ผมก็เลยเดินเข้าศาลาเลย 

เจอเรื่องน่าแปลกอีก คือมีศพใหม่จัดตั้งรอนอนอยู่ 

เป็นผู้หญิงแก่ นอนตัวแขนยืนออกมา

มีพวงหรีดมาลัยดอกมะลิ รอญาติมารดน้ำศพ

นี่ไม่ใช่ป็อปแน่ 

เพราะผมพึ่งช่วยผู้ไว้ทุกข์ผู้ชายหิ้วศพเค้า เข้าไปในโลงไม่กี่วันก่อน

อ้าว เป็นคนละงานกันเลย 

ญาติศพผู้หญิงคงจะงงไม่แพ้ผม 

ไม่เคยรู้มาก่อนใช่มั้ย ว่าเค้ามีญาติฝรั่งด้วย

ผมเดินวกกลับไปที่ลานจอดรถกลางลานวัดแล้วได้เจองานป็อปที่ศาลาข้างๆกันพอดี

น้องดา แฟนป๊อป

งานเผาศพน้อง ดูดีเลิศ มีคนมาเป็นร้อยก็ว่าได้

งานผ่านไปด้วยดี

ทุกคนใส่เสื้อสวย

พ่อป๊อปใส่สูท ดูภูมิใจเป็นพิเศษ

เพราะเพื่อนบริษัททนายความ 

รับเชิญเป็นเจ้าภาพ

แม่ป็อปนั่งอยู่ข้างหลัง

มีจังหวะหนึ่งที่เค้ามานั่งคุยกับผม

ผมถามถึงชีวิตน้องที่รังสิต

แม่ตอบว่า 

'ในช่วงนั้นที่ป็อปอยู่กับแม่ ฉันต้องไปทำงาน แต่ฉันให้เค้าวันละ200 บาท'

'ทำไมเยอะจัง' ผมถามต่อ

'ป็อปบอกว่าค่าข้าวแถวบ้านแพง'

-

ตอนแรกๆ ผมนั่งร่วมกับผู้ใหญ่อยู่ข้างใน เด็กวัยรุ่นส่วนมากก็ยืนอยู่ข้างนอก

แต่ก่อนเค้าเอาศพน้องเข้าเตาผมเดินออกจากศาลา

ไปหาเพื่อนป็อปที่ยืนดูงานอยู่

วันนี้เป็นครั้งแรกที่บางคนได้มาหาน้องตั้งแต่งานเริ่มสี่วันก่อน

'เค้าจะเปิดโลงป่ะ' หลายคนถามจนติดปากเป็นกระแส

พอเห็นว่าเค้าจะเปิดฝาจริง

คนที่ยังไม่ได้ดูศพนัองก็รุมไปดูเค้าครั้งสุดท้าย

ผมเองไปร่วมยืนดูด้วย

วันนี้ผมไม่ได้ร้องมาก

ไม่เหมือนวันรดน้ำศพ

ผมร้องบ่อยที่เห็นหยดน้ำจับค้างมือน้อง

ไม่ยอมตกสักที เพราะน้องไม่ขยับตัว เค้าจากเราไปแล้ว
มีต่อ