ไปฟื้นฟูสมรรถภาพ (3)

แต่สำหรับคนข้างในซอย ถ้าเจอ เพื่อน ญาติ พี่น้อง เล่นกันบ่อย รูปภาพน่ากลัวๆ นี้ก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาชินตาซะแล้วจนทุกคนคงอยากลองเล่นดูบ้างสักครั้งในชีวิต ผลที่ออกมาก็คือ ถ้าน้องๆ เห็นผู้ใหญ่ในครอบครัว หรือในซอย เล่นกันเค้าคงจะทำตามโดยไม่ได้คิดอะไรมาก เช่นเดียวกับน้องธีร์ ซึ่งอยู่ในสิ่งแวดล้อมเดียวกันที่เต็มไปด้วยคนเล่นยา 

เช่น พ่อเค้าโดนจับขายยาบ้า เพื่อนบ้านเคยเล่นอีก เป็นต้น ในขณะเดียวกัน ก็มีอีกหลายๆคนในซอยที่โดนจับเข้าคุกด้วย (เรารู้จักครอบครัวๆ หนึ่ง มีผู้ใหญ่สามคนที่ไปโดนจับขายยาบ้าและติดคุกไป จนลูกๆเค้าต้องไปอยู่กับญาติๆ ข้างนอก เพราะไม่มีใครเหลือไว้ดูแล) ถ้าเจอคนเล่นยา ระบาดขนาดนี้ ก็ไปลงโทษน้องๆ ที่อยากเล่นฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก เค้าแค่เลียนแบบคนอื่นที่ทำก่อนให้เค้าเห็น

-

สุดท้ายน้องตกลงว่าจะไปรักษาตัวตามคำแนะนำของหมอ

แม่และเต้ พาน้องไปส่งที่ ร พ เอง

เค้าต้องเดินทางกันไปไกล

ผมไม่ว่างพอที่จะไปส่งด้วยกันในวันนั้น

แต่แม่ส่งแมสเซจคอยอัพเดทให้ผมไปเรื่อย

เค้าบอกว่าน้องไม่ได้โวยวายหรือก่อปัญหาอะไรมากนักเวลาเดินทางไปที่โน่น

เพียงแต่ว่าน้องเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดออกมาเพราะขาดยา

แม่ยอมรับว่าการเดินทางกันวันนั้น เป็นครั้งแรกที่เค้าต้องอยู่ด้วยกับน้อง แบบใกล้ชิดเป็นนาน

ปกติเค้าจะแวะไปหาแม่ที่บ้านเพื่อจะขอตังค์เล่นยา เสร็จแล้วจะเดินกลับไปที่โต๊ะแปดไปอยู่กับเพื่อนต่อ

แม่ให้ตังค์ไปโดยดี ทั้งๆที่รู้ว่า ลูกจะเอาเงินนั้นไปทำอะไร

แต่ถ้าเดินทางไป ร พ ทริปนี้ผ่านไปด้วยดี การแอดมิดน้องก็เป็นคนละเรื่องกัน

แม่เล่าให้ฟังว่า พอไปถึง ร พ แล้วพวกเค้าต้องทำขั้นตอนแอดมิดผู้ป่วยก่อน

ธีร์นอนพักในขณะรอหมอมาตรวจในวันที่เข้า ร.พ. ไปบำบัดตัว

ในขณะรอให้หมอมาตรวจน้อง อยู่ดีๆ ธีร์ลุกขึ้นเดินมุ่งหน้าออกไปข้างนอกโดยไม่ได้บอกใคร

'เมื่อน้องพุ่งลุกขึ้นและเดินออกไปกระทันหัน ทุกคนตกใจ' แม่เล่าให้ฟังต่อ

'ไปไหนลูก' เค้ารีบถามน้อง
'มีคนเรียก' น้องตอบสั้นๆ
ที่จริงแล้ว ไม่มีใครเรียกน้องหรอก เค้าคิดไปเองด้วยอาการหูแว่วของเค้า
นางพยาบาลจับตัวเค้าแล้วก็เรียกหมอมาตรวจทันทีเลย 

นางพยาบาลก็เรียกหมอมาทันที

พอเค้าเห็นสภาพน้อง หมอสั่งให้น้องเข้า ICU เลย

เพราะกลัวเค้าจะตื่นตกใจทำร้ายกับตัวเอง หรือคนอื่น

หลังคุยกับน้องเสร็จ หมอบอกแม่ว่า น้องอาการแย่จนหวิดเป็นเด็กจิตเสื่อมหนักจริง  ถ้าแม่ปล่อยทิ้งลูกไปเล่นยานานกว่านี้อีก เค้ามีสิทธิ์ตกเป็นเด็กบ้าตลอดชีวิต หมอว่าอย่างนี้ แต่หมอบอกด้วยว่า ทาง ร พ ยังพอจะรักษาอาการได้ดี จนน้องจะหายกลับเป็นคนปกติได้ หมอแนะนำให้น้องรักษาตัวที่ ร พ เป็นเวลาสามเดือนเต็ม

เมื่อน้อง เข้าบำบัดตัว 2 วันเสร็จแล้ว แม่โทรไปเช็คอาการลูก 

หมอบอกว่าอาการน้องเริ่มจะดีขึ้น นอนอยู่ได้โดยไม่ต้องอาศัยยานอนหลับ
‘เค้านั่งนิ่งๆฟังหมอได้ ไม่มีอาการกระวนกระวายหายาเสพติด’ แม่บอกผมต่อ
'เค้ายังเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับใครเหมือนโดนภาวะช๊อคไม่กล้าแสดงตัวออกเท่าไหร่
แต่หมอบอกว่าทาง ร พ จะช่วยเค้าตรงนี้ให้เค้ามีความมั่นใจตัวเองมากขึ้น'

แม่บอกอีกว่า

แรกๆ หมอจะให้ยาช่วยผู้ป่วยใจสงบ

แต่มาถึงเดือนที่สองที่สามโน่น เจ้าหน้าที่ผู้ดูแล จะชวนผู้ป่วยร่วมเล่นเกมส์และกีฬากัน

จากนั้นผู้ดูแลจะจัดงานฝึกจิตวิทยา และเปิดโอกาสให้น้องๆ ฝึกงานอาชีพอีกด้วย

-

น้องพึ่งเข้าบำบัดตัวแต่พวกเราเริ่มเป็นห่วงว่า 

พอกลับมาถึงบ้านแล้ว เค้าจะวนกลับไปเล่นอีกมั้ย
แม่มั่นใจว่าเค้าจะพยายามเลี่ยงเล่นทำตัวดีขึ้น

แต่ผมกลัวว่าพวกเพื่อนหรือสิ่งแวดล้อมจะดึงเค้ากลับไปเล่น

ทุกอย่างจะอยู่ที่น้องว่า จะตั้งใจเลิกและเริ่มต้นใหม่มากแค่ไหน

'ธีร์กลัวเองว่า เมื่อเค้ากลับบ้าน เค้าจะกลับไปดูดอีก’ แม่บอกผม

แม่ว่าโอกาสที่ลูกจะเลิกเล่นยาและพัฒนาตัวเอง จะขึ้นอยู่กับตัวเค้าเองมากกว่าหมอหรือแม่

'เราต้องรอดูอาการเค้า หลังจากบำบัดเสร็จ ว่าจะยอมใจช่วยตัวเองแค่ไหน' แม่ว่าต่อ  

แม่และลูกต้องคุยกันหน่อย

now, see here

ไปฟื้นฟูสมรรถภาพ (2)

แม่ตอบว่า: ‘อ๋อ วันนี้เราไปหาหมอธรรมดาเพื่อจะเช็คร่างกายเค้าเฉยๆ แต่ถ้าไมเคิลเป็นห่วงสภาพจิตเค้า แกก็พาไปหาหมออจิตแพทย์ก็ได้เลยค่ะ’ แม่พูดอย่างชื่นมื่น

อีกไม่กี่วันต่อมา แม่คงสังเกตุเห็นเองแล้วว่า ลูกยังไม่สบายอยู่ เลยพาน้องไปหาหมออีกคนที่เราพูดดังกล่าวข้างบน

โดยหมอคนนี้แนะให้น้องไปบำบัดตัว ที่ ร พ ธัญญารักษ์เลย

ต่อมาแม่และเพื่อนบ้านก็นั่งคุยกันเรื่องค่ารักษาที่เค้าอาจจะต้องเสียถ้าน้องจะไปบำบัดที่โน่น ว่าถ้าแพงจะจ่ายยังไงดี

เรื่องของเรื่อง จากนั้นแม่ก็โทรหาผมแล้วถามดูว่า ถ้าค่ารักษาจะแพงจริง ไมเคิลพอจะช่วยออกค่ารักษาด้วยกันได้ไหม เพราะแม่และเพื่อนกลัวว่าเงินไม่พอ

‘เราจะลงขันกัน เราคิดว่าน่าจะส่งเค้าเป็นหนึ่งอาทิตย์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน’ แม่บอก

ผมบอกว่าจะช่วยออกค่ารักษาได้แต่ไม่เยอะ

ที่จริงแล้วไม่อยากช่วยหรอกเพราะน้องทำตัวเอง แม่ปล่อยทิ้งให้เค้าเล่น 

แล้วน้องยังไม่ได้เลิกเล่นจนถึงวันนี้อีก

ผมแอบเข้าไปดูเว็บของทาง ร พ นี้ ค่ารักษาตัว แพงขนาดอาทิตย์ละ 5,000 บาท

เป็นห้องรวมไม่มีแอร์

แม่จะหาเงินเยอะขนาดนี้ได้ที่ไหน

เพราะหมอไม่ได้ให้รักษาแค่อาทิตย์เดียวหรอก

ทาง ร พ ให้น้อง ไปรักษาตัวเป็นหลายเดือน ไม่ใช่รีสอร์ทที่รับพวกดารารวยๆ ไปดีท็อกซ์เป็นชั่วคราวหรอก

แต่แม่โชคดีหน่อย เพราะวันนั้นที่พาน้องไปแอดมิด

หมอเห็นสภาพจริงน้อง แล้วก็รีบให้เค้าแอดมิดที่ห้อง ICU เลย (เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังต่อ)

ซึ่งตามนโยบายทางรัฐ ผู้ป่วยที่ถูกส่งเข้า ICU ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาตัว

เพราะโครงการรัฐ ‘30 บาทรักษาทุกโรค’ จะควบคุมค่ารักษาเอง

ผู้ป่วยมีสิทธิ์ได้ไปบำบัดตัวสองครั้งต่อปี (บางคนก็หลุดกลับไปเล่นอีก ต้องไปรักษาใหม่)

-

หลังแอดมิทที่โรงบาล ยังรอหมอมาหา

หมอย้ำว่า เค้าต้องสมัครใจไปบำบัดตัว

ถ้าโดนบังคับไป น้องอาจจะดื้อกลับไปเล่นยาใหม่

หมอให้แม่คุยกับน้องก่อน แล้วก็ถามดูสิว่าจะยอมใจบำบัดตัวมั้ย

ตอนแรกน้องเอะใจ  

‘เค้าอยากเลิกจริง แต่ยังกลัวว่า ตำรวจจะตามไปจับเค้าที่ ร พ’ แม่บอกผม

แม่ต้องปลอบใจลูก 'มันไม่เหมือนกันนะลูก ตำรวจจะบุกเข้า ร พ ไม่ได้’ แม่บอกน้องไว้

เค้าให้น้องนึกถึงผลประโยชน์ที่จะตามมาถ้าเค้าหายป่วยแล้วก็เข้าสังคมได้แล้ว
แม่ปลุกฝันในใจน้องว่า ถ้าเค้ามีงานทำบ้าง เค้าจะมีเงินใช้ของตัวเอง
น้องไม่ต้องมาขอแม่อีก
น้องชอบใจ อยากเริ่มสร้างตัวเองบ้าง
เค้าเข้าใจว่า การรักษาตัวจะช่วยให้เค้าแข็งแรงขึ้นพอไปทำงานข้างนอก

แม่เกลี่ยกล่อมนุ่มนวลให้น้องเข้าใจ 

แต่เผื่อวีธิการหว่านล้อมน้องแบบอ้อมๆ หวานๆ ไม่พอ

แม่ก็ยังมีเพื่อนบ้านที่ค่อยช่วยเสริมทัพตรงนี้

เพื่อนชายคนนี้ ชอบคุยกับน้องแบบทื่อๆ ห้วนๆ หน่อย

เพื่อนคนนี้ ชื่อ เต้ พูดจากับน้องในเชิงเป็นผู้ชายนั่งคุยด้วยกัน

แต่ที่จริงแล้ว เต้ก็สุดจะอดทนเหมือนกันกับนิสัยน้อง  ที่เสียเวลามัวเล่นยาอย่างเดียว ไม่ได้ทำอะไรช่วยแม่

แม่เล่าให้ฟังว่า ก่อนน้องตกลงว่าจะเข้าบำบัดตัว

เต้ก็เรียกน้องไปคุยด้วย

แล้วพูดแบบแสบๆ ไม่มีอะไรไว้หน้า

เช่น ‘มึงทำเหี้ยอะไรเมื่อไหร่จะช่วยแม่ได้บ้าง เอาแต่เสพยาอย่างเดียวจนเป็นเด็กเบลอไม่รู้เรื่องอะไรเลย ขอตังค์อย่างเดียว ไม่สงสารแม่บ้างเหรอไอ้สัตว์’

เต้น่าจะรู้อาการติดยานี้ดี ร่วมถึงระบบการรักษาที่โรงบาลธัญญารักษ์ด้วย 

เพราะเค้าเคยบำบัดตัวเป็นผู้ป่วยนอกที่ ร พ แห่งนี้มาก่อน 

ในซอยสลัมนี้มีคนเล่นยาเยอะ คนรู้จัก ร พ แห่งนี้ก็เยอะเหมือนกัน

การเล่นยาเป็นกิจวัตรประจำวันของหลายคนก็ว่าได้

ผู้คนที่มีสมาชิกครอบครัวก็ถ่ายทอดนิสัยนี้ให้กันและกันตามรุ่นตามเวลา

จนเป็นประวัติศาสตร์ยื่นยาวหลายชั่วอายุคนในครอบครัวเดียวกัน แล้วก็แพร่กระจายออกไปอีกไกล

ก็เหมือนเชื้อโรคที่ลุกลามจากครอบครัวหรือกลุ่มหนึ่ง แผ่กว้างไปติดอีกหลายคนในชุมชนแออัดได้ง่าย

คนข้างนอกอาจเห็นว่ายาเสพติดเป็นปาบหรือพิษภัย จะทำร้ายชีวิตคนเลยเลี่ยงมันไปได้โดยเด็ดขาด

now, see here

ไปฟื้นฟูสมรรถภาพ (1)

ยาแก้ประสาทเสียที่น้องต้องกินหลังบำบัดตัวเสร็จ

พอน้องกลับบ้านแล้ว

ผมมารู้ทีหลังว่า (เอาบทสรูปไว้ก่อนเดี๋ยวจะค่อยอธิบาย)

แม่ช่วยเตรียมตัวเค้าให้กลับไปสู้โลกสังคมภายนอก

โดยพาลูกไปจัดการทำบัตรประชาชนก่อน

แม่เล่าให้ฟังพร้อมกับควักบัตรออกจากกระเป๋าให้ดู

‘วันนั้นที่พาไปทำบัตร ลูกยังมีอาการอยู่ นี่ขนาดเมายาแต่เค้ายังดูหล่ออยู่เลยเนอะ ’

แม่ชมรูปลูกที่หน้าบัตร

น้องได้มีห้องส่วนตัวเรียบร้อยแล้วจริงๆ  แต่เค้าแทบจะไม่มีเวลาอยู่กับห้อง

เพราะแม่เร่งให้เค้าออกไปทำธุระอีก

ทำบัตรเสร็จแล้ว แม่พาเค้าออกไปสมัครงานที่ซุปเปอมาร์เก็ตใกล้บ้าน 

น่าจะเป็นครั้งแรกที่น้องได้ออกไปพ้นจากซอยเพื่อเข้าสู่สังคมข้างนอกเป็นหลายเดือน (โลกเปลี่ยนบ้างมั้ย)

ศูนย์กลางชุมชน มีที่จัดสรรหางานไว้ให้เด็กวัยรุ่นผู้อาศัยอยู่ที่ชุมชนในซอยได้ให้ไปสมัครหางานทำกัน

แม่เล่าให้ฟังว่า วันนั้นน้องตอบคำถามให้กับฝ่ายนายจ้างไม่ได้เรื่อง 

เพราะสมองยังอยู่ในสุภาพเบลอๆ  

จากนั้น แม่พาน้องไปหาหมอเพื่อจะเช็คสภาพร่างกายตามคำขอร้องจากนายจ้าง

คืนนั้นผมเจอน้องพอดี เค้าบอกว่า แม่พาไปสมัครงานแล้ว

จากนั้นไม่กี่วันแม่ก็พาน้องไปหาหมออีกคนหนึ่ง

หมอเห็นว่า น้องมีอาการหูแว่ว เห็นภาพหลอน พูดไม่รู้เรื่อง

เค้าแนะนำให้น้องไปบำบัดตัวที่ ร.พ.ธัญญารักษ์ ที่ปทุมธานี

สรุปแล้วสภาพจิตใจเค้าแย่กว่าที่เราคิด เค้ายังไม่พร้อมที่จะไปเข้าสู่ชีวิตข้างนอกซอยนั้นหรอก

แม่ตกลงว่าจะพาน้องไปรักษาตัวจะได้ฟื้นฟูสมรรถภาพ เป็นครั้งแรกในชีวิต

เมื่อหกเดือนที่แล้ว น้องต้องเข้าสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน 

แต่สถานที่นี้ ที่ชาวบานเรียกว่า คุกเด็ก ไม่ได้ช่วยเค้าเลิกเล่นยาสักนิด (แม่บอก)

เค้าถูกคุมขังที่คุกเด็กเป็น 6 อาทิตย์ หลังโดนตำรวจตรวจเจอสารเสพติดในปสสาวะ

แม่บอกว่าน้องๆ ถูกคุมตัวไว้ในระบบอย่างเข้มงวดหน่อย ขนาดน้องต้องตัดผมเกรียนเหมือนนักโทษจริง

'เค้าย้ำให้ผู้โดนจับรักษาระเบียบวินัยมากกว่าให้เค้าบำบัดตัว ผลที่ออกมาคือน้องกลับไปเล่นยาอีก'

แม่เล่าต่อ

ต่อจากนั้นน้องดันไปโดนจับอีกที เมื่อเค้าไปรายงานตัวตามคำสั่งทางกฏหมาย

และฝ่ายตำรวจได้ตรวจเจอสารเคมีจากยาอีก

แต่ครั้งนี้ทางตำรวจไม่เอาธีร์แล้ว  

แม่เลยส่งน้องไปพักผ่อนที่บ้านญาติต่างจังวัด

แต่น้องดื้อไม่ยอมอยู่กับเค้า ก็แอบหนีกลับบ้านที่ กทม อีก

ที่นี้แม่ไม่เหลือความอดทนแล้ว 

เค้าจึงไล่น้องออกจากบ้านให้เค้าเรียนรู้ว่าเค้าเลือกทางผิด

-

พอเราเจอกันในซอยอีก หลังจากน้องหายหน้าหายตาออกไปทำธุระกับแม่เป็นหลายวันโดยแม่และน้องไม่ได้แจ้งว่าไปทำอะไรกัน

น้องก็ยังเงียบๆ ในสภาพเดิมๆ ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับใคร

ผมต้องถามหลายครั้งถึงได้รู้ว่าเค้าพึ่งไปสมัครงานแล้วก็ไปหาหมอด้วย

ผมเห็นว่าจิตใจเค้ายังไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

พอเริ่มนั่งคุยกันไม่นาน เค้าทักผมว่า 

‘ไมเคิลมีแมลงสาบกำลังปีนเข้าหูนะ’

ซึ่งไม่จริงอยู่แล้ว คือผมคงพอจะรู้สึกตัว อิอิ

‘ธีร์ ผมไม่มีแมลงเดินเข้าหรอก เป็นภาพหลอน แกคิดไปเอง’ ผมตอบเค้า

พอเค้าเล่าให้ฟังต่อว่าวันนั้น แม่พาไปหาหมอมา ผมเข้าใจผิดนิดหนึ่ง

ว่าแม่พาน้องไปหาหมอจิตแพทย์เลย เพื่อจะแก้ปัญหาทางจิตผิดปกติของน้อง

คุยเสร็จแล้วน้องเดินออกไป ผมก็ถือโอกาศนี้แอบไปหาแม่ที่บ้าน เป็นการคุยกันครั้งแรกตั้งแต่แกไล่ผมออกจากหน้าบ้านเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน

ครั้งนี้เราคุยกันปกติดี

ผมทักแม่แล้วก็ถามถึงอาการน้อง

‘ผมเห็นเค้ายังผิดปกตินะแม่ เมื่อกี้เค้าเห็นภาพหลอน’ 

ผมเสนอว่า:

‘ถ้าแม่อยากพาไปหาหมอจิตแพทย์จริง  ผมจะแนะให้ไปหาหมอที่ ร.พ. เลิดสินได้นะคับ ผมเคยไปหาหมอที่นั้นเมื่อเป็นโรคซึมเศร้าเมื่อหลายปีก่อน เค้าจะรักษาอาการโรคนี้ให้ดีได้’ 

now, see here

ชีวิตผู้เสพยาต่อ (10, final)

ข้าวของทุกอย่างในชีวิตน้องตั้งแต่เค้าออกจากบ้านที่ผมเก็บไว้ 

ให้พวกเราดูกันเป็นแฟชั่นโชว์ พร้อมบอกว่า 'ผมชอบ ชอบมากเลยไมเคิล'

เค้าภูมิใจกับกางเกงในตัวนี้มากจนเดินเกือบโป๊ไม่อายใครเลย ชวนให้พวกเเราหัวเราะและยินดีให้เค้า
แต่เมื่อผมมองเข้าไปดูของในถุงวันนั้น ที่เค้าทิ้งเก็บไว้ในบ้านวุฒิ
ผมเห็นว่าน้องแอบเอากางเกงในตัวโปรดนี้ใส่กลับคืนไว้ในถุงด้วย
ถึงจะชอบแค่ไหน แต่เค้าไม่อยากเก็บเอง
นึกภาพนี้ออกแล้ว ผมรู้สึกเศร้า
ที่น้องยอมเสียของดีๆที่เค้าชอบและพาเค้าไปมีความสุข
เพราะเกรงใจเรา
ถึงแม้ว่าเค้าไม่มีอะไรติดตัวตอนนั้น แต่ในทางตรงข้ามพวกเราที่ช่วยเค้ากลับมีเงิน มีของใช้เพียบ

-

สรุปแล้วผมไม่แฮปปี้กับแม่เท่าไร แต่ผมยังดีใจที่แม่เปลี่ยนใจรับลูกกลับบ้าน

ถ้าแม่อยากแสดงความเอ็นดูต่อลูกที่นี้เราก็ยิ่งปลื้มใจ 

แต่อย่าไปคิดว่าลูกจะรับฟังคำสั่งสอนอย่างเดียวนะคุณแม่ 

ถ้าแม่ไม่ไปสร้างพื้นฐานความรักให้เค้าเสียก่อน 

ก็เป็นตัวแม่เองนะเธอ ที่ไล่เค้าออกจากบ้านไปเจอลำบากข้างนอก

น้องอาจจะไม่ได้เรียนรู้อะไรมากจากประสบการณ์นี้

น้องจะเลิกเสพยากระทันหันก็ไม่ได้ แล้วเค้าจะไปหางานทำที่ไหนถ้าเค้าไม่มีบ้านนอนพัก 

ธีร์อายุ 19 แล้ว ปีหน้าเค้าต้องไปเล่นเสี่ยงจับใบดำใบแดงเป็นทหารเกณฑ์
แม่คิดคล้ายๆกับคนไทยทั่วไปมั้ยจ้ะ ว่าเมื่อเจอลูกที่ยังทำตัวเกเรหน่อย

แทนที่จะลงมือพยายามแก้นิสัยลูกเอง แต่ก็กลับผลักโยงปัญหานี้ให้ไปทางทหารจัดการแก้ไขแทน (สมมุติว่าน้องจับใบแดงต้องเป็นทหารเกณฑ์)

แม่คับ แกเก่งอยู่แล้ว ทำไมไม่ลองได้รู้จักและเอาใจใส่ลูกบ้าง

แกน่าจะได้รับผลดีกลับมาถ้าตั้งใจรัก ตั้งใจเข้าใจ อย่างที่พวกเราที่ช่วยน้องแล้วได้รับผลดีกลับมาเอง

อย่าโยงปัญหาทางบ้านแกไปให้คนอื่นแก้อีกได้มั้ย

มันดูน่าเกลียดเหลือเกิน

เหมือนแม่ไม่รักลูกตัวเองเลย และขี้เกียจคุยด้วย

now, see here

ชีวิตผู้เสพยาต่อ (9)

‘ถ้าอยู่ด้วยกันที่บ้านแม่จริง แม่คงไม่ไหว แบบนี้ก็ดีกว่า อยู่คนละที่กัน แต่มันก็ยังอยู่ในสายตาแม่ตลอด' เค้าว่าต่อ

‘อีกอย่าง แม่สั่งว่าน้องต้องเก็บห้องให้สะอาดสะอ้าน อาบน้ำอาบท่าให้เป็นประจำ แล้วแม่จะซื้อเสื้อผ้าของดีๆ ให้เค้าใช้และอยู่ได้สบายๆ’ ป้าปิดท้ายเรื่อง

ผมดีใจที่ได้รับข่าวนี้ น้องสู้อยู่กับชีวิตแย่ๆแบบนี้เป็นห้าเดือนแล้ว

ก่อนหน้านี้เราพยายามคุยกับทั้งสองฝ่ายแต่เค้าไม่ยอมใจกัน

ทั้งแม่กับลูกเค้าตั้งแง่ใส่กัน

ไม่น่าเชื่อเลย เรื่องราวจะยื่นยาวขนาดนี้

-

พวกเราที่ค่อยดูแลน้อง ต้องรออีกหลายวันถึงได้เจอน้องอีก

ตอนนั้นน้องและแม่เป็นยังไงกันบ้าง ยังไม่มีใครบอกได้เลยเพราะตั้งแต่วันนั้นที่แม่ยอมให้กลับบ้าน

ทั้งแม่และลูกแทบไม่ได้ออกไปเจอใคร

เค้าหายตัวชั่วข้ามวันเลย

วุฒิได้เจอเค้าจริงแต่ในชั่วแวบเดียวเองเท่านั้น

วุฒิบอกว่า น้องโผลตัวออกไปหาเค้าที่บ้าน เมื่อสองสามวันต่อมา

โดยน้องอวดว่า แม่ได้เปิดห้องเช่าให้เค้าด้วยแล้ว

แต่ต่อจากนั้นน้องก็หายไปอีกนาน

เรามารู้ทีหลังว่า ก่อนหน้านี้น้องแอบไปขอโทษแม่ และขอกลับบ้านเมื่อ 2-3 อาทิตย์ที่แล้ว

แต่แม่ยังไม่พร้อมรับกลับตอนนั้น

พอมาถึงวันนี้เค้าคงเปลี่ยนใจเพราะเห็นว่าลูกเริ่มจะสู้ไม่ไหวแล้ว จากเป็นวัยรุ่นดื้อๆที่ไม่ยอมฟังก็กลายเป็นเด็กน่าสงสาร เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

-

น้องตัวเล็กที่บ้านแม่ เหงามั้ยลูก

เรารู้สึกดีใจที่น้องกลับตัวได้แล้ว แต่ไม่พอใจกับนิสัยแม่เค้าสักเท่าไร

ว่าทำไมลูก (และพวกเรา) ถึงต้องรอนานขนาดนี้กว่าแม่จะแสดงความเป็นห่วงลูก

ถึงจะดื้อรั้นมากแค่ไหนแต่เค้ายังเป็นลูกแม่อยู่ดี คุยกันไม่เป็น (หรือให้คนอื่นคุยแทน) ไม่เป็นหรือไงนะแม่

ด้วยอารมณ์โมโหแบบชั่ววูบ คุยกับแม่ค้าข้างนอกเสร็จผมรีบเดินเข้าซอยมุ่งไปหาบ้านวุฒิ

แล้วก็ขอเก็บเสื้อผ้าและพวกของใช้ที่ผมซื้อให้น้อง 

หิ้วเอามาให้หมดกลับไปที่ห้องผมเลย
โดยไม่ได้อธิบายอะไรมากให้วุฒิฟัง
การประพฤติตัวผมอาจดูแปลกๆ แต่วุฒิเป็นคนใจเย็นอยู่แล้ว ไม่ได้ว่าอะไร
แต่ผมมีเหตุผลของผมบ้าง

คือผมไม่อยากให้น้องกลับไปเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ไปใช้อีก
เพราะไม่อยากให้แม่ได้ผลประโยชน์ใดๆจากเงินที่ผมเสียไปให้น้อง
ถ้าแม่พร้อมจะรับลูกกลับบ้าน
ถึงขนาดเปิดห้องเช่าให้ธีร์ด้วย (ซึ่งผมไม่ได้ว่าอะไรตรงนั้น)
แม่ก็ต้องดูแลเค้าให้เต็มที่หน่อยด้วย
ไม่ต้องโยงปัญหาทางบ้านให้เป็นภาระคนอื่นในซอยอีก
ต่อไปนี้ถ้าลูกอยากได้เสื้อผ้าหรืออะไรดีๆ
แม่ต้องออกค่าซื้อเองนะจ๊ะ
เพื่อแสดงความรักลูกจริงและความรับผิดชอบต่อลูกตัวเองด้วย
ผมหยิบถุงพลาสติกของน้อง
ที่เค้าห้อยไว้ที่หน้าต่างบ้านวุฒิ
เป็นถุงบรรจุข้าวของสัมภาระทุกอย่างที่น้องเก็บไว้ตั้งแต่เค้าออกจากบ้านแม่
รวมถึงเสื้อผ้า รองเท้า และสิ่งของนานาชนิดที่เราซื้อให้ เช่น พลาสเตอร์ยา แป้งทาหน้า ยาพารา ฯลฯ
มองดูข้างในถุงตอนแรกๆ ผมตกใจเพราะบางชิ้นบางอย่าง น้องยังไม่ได้แกะออกไปใช้เลย
เหมือนเค้าอยากให้ผมซื้อ แต่พอได้แล้วกลับไม่เอา
น้องเมาจนลืมไปแล้วว่าเราเคยซื้อให้เค้ารึป่าว
หรือเค้าเกรงใจ ไม่ยอมแกะของใช้ถ้าไม่จำเป็น เจ้าของจะได้ใช้เองตอนทีหลัง
ถ้าเลือกได้น้องคงจะไม่เอาคนช่วยเหลือตั้งแต่แรกอยู่แล้ว (ทุกคนมีศักดิ์ศรี)
เค้าเอาแต่แม่อย่างเดียวให้แสดงความสนใจตัวเค้าบ้าง แต่แม่ดึงดันไม่เอาลูก
ส่วนเสื้อผ้าที่เราเคยซื้อให้เค้า

น้องใส่จริงแต่แอบเอาคืนใส่ถุงเกือบหมดแล้ว

ผมซื้อเสื่อผ้า 3-4 ชุดที่ตลาดคลองเตยใกล้บ้านให้เค้าเพราะตอนน้องออกจากบ้านไม่ค่อยมีอะไรใส่
เราซื้อให้ทั้งกางเกงขาสั้น เสื้อยืด ร่วมถึงกางเกงในด้วย
เค้าชอบกางเกงในขายาวสีขาวลายแถบตัวนี้เป็นพิเศษ
จนใส่วันแรก เค้ายอมถอดเสื้อผ้าออกเกือบหมด ใส่กางเกงในตัวเดียวนี้ แล้วก็เดินแบบในห้องวุฒิ

now, see here